Βιογραφία - Η καριέρα ενός λιονταριού

• Ντεμπούτο και επιτυχία στον κόσμο του κινηματογράφου
• Ο Jean Paul Belmondo τη δεκαετία του 1960
• Η δεκαετία του 1970 και του 1980
• Τα τελευταία έργα

Γεννήθηκε στο Neuilly-sur-Seine στις 9 Απριλίου 1933, Jean Paul Belmondo Είναι γιος του Paul Belmondo, γλύπτη ιταλικής καταγωγής, ο οποίος κατέχει έδρα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών.

Ντεμπούτο και επιτυχία στον κόσμο του κινηματογράφου

Έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο το 1956, συμμετέχοντας στην ταινία μικρού μήκους "Molière" του Norbert Tidian, αφού αποφοίτησε από το Εθνικό Ωδείο Δραματικής Τέχνης και έπαιξε στον "Άθλιο" του Μολιέρου και στον "Συρανό ντε Μπερζεράκ" του Ροστάν.

Φήμη και δημοτικότητα έφτασε αμέσως, χάρη σε ταινίες όπως το "A doppia mandata" (σε σκηνοθεσία Claude Chabrole το 1959) και κυρίως " La ciociara " (η βραβευμένη με Όσκαρ ταινία που σκηνοθέτησε το 1960 ο Βιτόριο Ντε Σίκα, με πρωταγωνίστρια τη Σοφία Λόρεν, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Μοράβια).

Αλλά το αγιασμός εθνικό και διεθνές επίπεδο του Jean-Paul Belmondo φτάνει με " Μέχρι την τελευταία ανάσα "A bout de souffle"), 1960, όπου τον σκηνοθέτησε ο δάσκαλος Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ο οποίος τον είχε γνωρίσει στα γυρίσματα της μικρού μήκους ταινίας "Charlotte et son Jules".

Ο Jean-Paul Belmondo, αφού πρωταγωνίστησε στην ταινία Nouvelle Vague transalpine, του οποίου ο Γκοντάρ είναι ένας από τους κύριους εκφραστές, καλείται από τον Κλοντ Σοτέ να παίξει τον συμπρωταγωνιστή του "Καυτή άσφαλτος", ενός νουάρ που έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές. Ένα μεγάλο ταλέντο που τίθεται στην υπηρεσία μιας ισχυρής σωματικής διάπλασης: ο Μπελμοντό, μαζί με τον Λίνο Βεντούρα (τον άλλο πρωταγωνιστή της ταινίας) επιδεικνύει τις ικανότητές του ως δραματικός ηθοποιός .

Ο Jean Paul Belmondo τη δεκαετία του 1960

Η δεκαετία του 1960 ήταν μια χρυσή δεκαετία για τον Γάλλο ερμηνευτή, όπως αποδεικνύουν οι ταινίες "Léon Morin, prêtre" (1961) και "The Spy" (1962) (πρωτότυπος τίτλος: "Le doulos"), και οι δύο σε σκηνοθεσία του πολικού μετρ Jean-Pierre Melville (ο οποίος εμφανίστηκε επίσης σε ένα cameo ως συγγραφέας Parvulesco στο "To the Last Breath").

Επίσης στην Ιταλία Ο Μπελμοντό απέκτησε φήμη και δημοτικότητα: μετά το "La viaccia" (1961, με την Κλαούντια Καρντινάλε), η επιτυχία ήρθε με το "Mare matto", μια ταινία του 1963 του Ρενάτο Καστελάνι. Σε αυτή την ιταλική κωμωδία, που τότε κόπηκε από τον παραγωγό Φράνκο Κριστάλντι, αλλά αργότερα ανακαλύφθηκε ξανά από τους κριτικούς, ο Ζαν-Πολ δανείζει το πρόσωπό του σε έναν ναυτικό από το Λιβόρνο που ερωτεύεται μια οικότροφο (την υποδύεται η Τζίνα).Lollobrigida): έρωτας και κοινωνική κριτική σε μια ταινία με μελαγχολικές προεκτάσεις που αναδεικνύει τις σωματικές και υποκριτικές ικανότητες του Belmondo.

Ο ηθοποιός, ωστόσο, αφού απέκτησε δημοτικότητα και πλούτο, αποφάσισε να στραφεί σε πιο εμπορικές ταινίες. Και έτσι, μετά τον "Ληστή των 11" (Pierrot le fou) και τη "Ληστεία στον ήλιο" (Par un beau matin d'etè), το 1965, ήρθαν οι ταινίες "Ένας τυχοδιώκτης στην Ταϊτή" (πρωτότυπος τίτλος: "Tendre voyou") και "Ο κλέφτης του Παρισιού" (πρωτότυπος τίτλος: "Le voleur").

Η δεκαετία του 1970 και του 1980

Η επιστροφή του στον κινηματογράφο του δημιουργού ήρθε με την ταινία "Σταβίσκι ο μεγάλος απατεώνας", που σκηνοθέτησε το 1974 ο Alain Resnais.

Τη δεκαετία του 1970 ο Ζαν Πολ Μπελμοντό αφιερώθηκε στο ταινίες εγκλήματος όπου σημειώνεται για τη συμμετοχή του σε επικίνδυνες σκηνές χωρίς να καταφύγει σε κασκαντέρ .

Η πρόσκληση των δραματικών ερμηνειών, ωστόσο, δεν άργησε να έρθει, και πράγματι ο ηθοποιός έπαιξε επίσης για δασκάλους όπως ο Philippe Labro, ο Georges Laurner, ο Jacques Deray και ο Henry Verneuil.

Στη δεκαετία του 1980, μια ελαφρά μείωση στην κινηματογραφική βιομηχανία: αμελητέες ταινίες όπως το "Επάγγελμα: αστυνομικός" του 1983 και το "Τρυφερός και βίαιος" του 1987 εναλλάσσονταν με θεατρικές κωμωδίες.

Το τελευταίο χτύπημα του λιονταριού Μπελμοντό, ωστόσο, ήρθε το 1989, με το Βραβείο Cesar λαμβάνεται ως καλύτερος ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην ταινία του Claude Lelouch "Μια ζωή δεν είναι αρκετή" (πρωτότυπος τίτλος: "Itineraire d'un enfant gatè").

Τα τελευταία έργα

Έκτοτε, οι τίτλοι τέλους άρχισαν να κυλούν για τον Μπελμοντό, λόγω της εγκεφαλική ισχαιμία η οποία τον χτύπησε το 2001 και τον κράτησε μακριά από τη μεγάλη οθόνη μέχρι το 2008, όταν επέστρεψε για να πρωταγωνιστήσει στο διααλπικό ριμέικ του "Umberto D.".

Στις 18 Μαΐου 2011, για να επισφραγίσει μια ζωή αφιερωμένη στον κινηματογράφο, ο ηθοποιός έλαβε το βραβείο Χρυσός Φοίνικας για το επίτευγμα ζωής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.

Το 2016 έλαβε το βραβείο Χρυσό λιοντάρι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

Ο Jean-Paul Belmondo απεβίωσε στο Παρίσι στις 6 Σεπτεμβρίου 2021, σε ηλικία 88 ετών.

Χαρισματικός και πανέξυπνος, αιχμηρός, αστείος και λίγο Γκασκονέζος, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό έμεινε στην ιστορία ως ο σκληρός τύπος με την απαλή καρδιά πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες στις οποίες επιδείκνυε την εντυπωσιακή του σωματική διάπλαση (συχνά αναφερόταν ως η πιο συναρπαστική ασχήμια της ασημένιας οθόνης "), αλλά και το δραματικές ιδιότητες .

Αφήνει πίσω του τρία παιδιά: τον Paul Alexandre (πρώην οδηγό αγώνων) και τη Florence, από την πρώτη του σύζυγο. Elodie Constantin χορεύτρια, από την οποία γεννήθηκε και η Πατρίσια (η οποία βρήκε τραγικό θάνατο σε πυρκαγιά το 1994)- η Στέλλα, από τη δεύτερη σύζυγό του Natty Tardivel .

Στην Ιταλία, ο Belmondo μεταγλωττιζόταν κυρίως από τον Pino Locchi, ο οποίος του δάνεισε τη φωνή, μεταξύ άλλων, στις ταινίες "Mare matto", "Trappola per un lupo", "Fino all'ultimo respiro", "Il clan dei Marsigliesi", "L'uomo di Rio", "Un avventuriero a Tahiti", "Il poliziotto della brigata criminale" και "L'erede".