Βιογραφία

Ο Salvatore Michael Sorrentino, γνωστός και ως Sal Da Vinci, γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 7 Απριλίου 1969. Ο πατέρας του, ο Ιταλός Mario Da Vinci, εργαζόταν ως υπάλληλος στην αμερικανική μητρόπολη στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αλλά ήταν επίσης ένας από τους κορυφαίους ερμηνευτές του ναπολιτάνικου νεομελωδικού είδους.

Ο Salvatore έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο με τον πατέρα του σε ηλικία έξι ετών, τραγουδώντας και παίζοντας- αργότερα πήρε το ίδιο καλλιτεχνικό όνομα (Da Vinci).

Το 1974 έκανε το μουσικό του ντεμπούτο και ηχογράφησε το τραγούδι "Miracle and Christmas" των Alberto Sciotti και Tony Iglio- το τραγούδι, στο οποίο ντουετάρει με τον πατέρα του, σημείωσε μεγάλη επιτυχία και το ομώνυμο σενάριο διασκευάστηκε από αυτό.

Το 1978/79 ήρθε η ευκαιρία να προσπαθήσει να εισέλθει στον κόσμο του κινηματογράφου, οπότε ο Sal Da Vinci συμμετείχε στην ταινία του Alberto Sciotti "Figlio mio sono innocente" με τους Dolores Palumbo, Carlo Taranto, Gennarino Palumbo και Giuseppe Anatrella- την επόμενη χρονιά γύρισε την ταινία, επίσης του Sciotti, "Napoli storia d'amore e di vendetta" με την Paola Pitagora και τη Maria Fiore.

Για περισσότερα από δέκα χρόνια, ο Sal ανέβηκε στις σκηνές όλης της Ιταλίας, φέρνοντας μια καθαρά δημοφιλή μορφή ψυχαγωγίας σε περιοδεία: τη "sceneggiata".

Η αρνητική εμπειρία του να μην δει ποτέ δύο κομμάτια που ηχογραφήθηκαν με τον μουσικό James Senese να δημοσιεύονται σε δίσκο, κάποιες "ψεύτικες υποσχέσεις" που του δόθηκαν και μεγάλες προσπάθειες που δεν ανταμείφθηκαν ποτέ, τον οδήγησαν να πετάξει λευκή πετσέτα στη δισκογραφία.

Το 1983, πρωταγωνίστησε στη μουσική ταινία "O motorino" και το 1986 πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Carlo Verdone στην ταινία "Troppo forte", στο ρόλο του "scugnizzo" Capua.

Η αγάπη και το πάθος του για τη μουσική δεν μπορούν να κρυφτούν και, ενισχυμένος από την επιτυχία των ταινιών του και φορτωμένος με την υποστήριξη εκείνων που πραγματικά πιστεύουν σε αυτόν, ο Sal Da Vinci επέστρεψε στην επίθεση: είκοσι ετών, έγραψε και τραγούδησε τραγούδια και το 1993 υπέγραψε συμβόλαιο με την Ricordi με την οποία ηχογράφησε δύο CD.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, απομακρύνθηκε από την υποκριτική και αφιερώθηκε περισσότερο στη μουσική, γεγονός που τον οδήγησε το 1994 να συμμετάσχει στη δεύτερη και τελευταία έκδοση του "Ιταλικού Φεστιβάλ Μουσικής" (που διοργανώθηκε από το Canale 5 για να δημιουργήσει μια ανταγωνιστική εναλλακτική λύση στο Φεστιβάλ του Σανρέμο). Ήρθε πρώτος με το τραγούδι "Vera", το οποίο έγινε μπεστ σέλερ στη Νότια Αμερική ("Vida mi Vida"),τραγουδισμένο από έναν νεαρό Ισπανό καλλιτέχνη, πουλώντας έως και πέντε εκατομμύρια αντίτυπα.

Το τραγούδι άνοιξε τις πόρτες της ιταλικής δισκογραφίας στον Sal, όπου σημείωσε σημαντική επιτυχία με ένα άλμπουμ που ονομάστηκε έτσι. Το 1995, εμφανίστηκε στη λεκάνη του Λορέτο, τραγουδώντας μια όμορφη και συγκινητική μεταφορά του "Salve Regina" στα λατινικά για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β', μπροστά σε 450.000 νέους και ένα μεγάλο τηλεοπτικό κοινό.

Το 1998, ηχογράφησε το τρίτο της CD με την εταιρεία EMI- ένα από τα βίντεο κλιπ της, το "Sei divina", ήταν ένα από τα πιο προγραμματισμένα της χρονιάς. Το βίντεο κλιπ προσέλκυσε επίσης την προσοχή του Eros Ramazzotti, ο οποίος κάλεσε τη Sal να συμμετάσχει στις πρωτοβουλίες της Ιταλικής Εθνικής Ένωσης Τραγουδιστών.

Το 1999 γνώρισε τον Roberto De Simone, ο οποίος του εμπιστεύτηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην "L''Opera buffa del Giovedì Santo", η οποία επέστρεψε στη σκηνή είκοσι χρόνια μετά το πρώτο της ντεμπούτο με πρωταγωνιστές τον Peppe και την Concetta Barra. Η παράσταση έκανε το ντεμπούτο της στις 12 Ιανουαρίου 2000 στο Teatro Metastasio του Prato και ανέβηκε στη σκηνή των πιο διάσημων ιταλικών θεάτρων για πάνω από δύο χρόνια.

Στις 29 Σεπτεμβρίου 2000, η MBO κυκλοφόρησε ένα CD με το τραγούδι "Vurria saglire 'ncielo", βασισμένο σε ένα μελωδικό θέμα του Roberto De Simone σε αρχαϊκή ναπολιτάνικη γλώσσα του 18ου αιώνα- ένα ναπολιτάνικο ευαγγέλιο με εμπνευσμένο ιταλικό κείμενο του Maurizio Morante.

Ο Sal Da Vinci κέρδισε το διεθνές βραβείο Videoitalia ως ο καλύτερος ερμηνευτής και ο καλλιτέχνης με τις περισσότερες ψήφους στο εξωτερικό. Μετά από ένα επόμενο άλμπουμ και μια σκοτεινή καλλιτεχνική περίοδο, το 2002 επέστρεψε στις θεατρικές σεζόν, παίζοντας επίσης τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μιούζικαλ "C'era una volta Scugnizzi", του Claudio Mattone: όχι λιγότερες από 600 παραστάσεις με τις οποίες έγινε πρωταθλητής στο box-office σε όλη την Ιταλία, κερδίζονταςτο βραβείο ETI για το καλύτερο μιούζικαλ για το έτος 2003. Τα βραβεία αυτά προσδίδουν και πάλι κύρος στην καριέρα του Sal, η οποία λίγο νωρίτερα είχε πάρει την κατιούσα.

Στις 15 Αυγούστου 2004, πάνω από 15.000 άνθρωποι συνέρρευσαν στη Νάπολη για την παραδοσιακή συναυλία Ferragosto. Το 2004, μαζί με τον Lucio Dalla και την Gigi Finizio, συμμετείχε στη συγγραφή και παραγωγή ενός τραγουδιού με τίτλο "Napule", το οποίο συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ "Quanti Amori" της Gigi D'Alessio.

Το 2005, το πρότζεκτ "Anime napoletane" πήρε σάρκα και οστά, ενώ ακολούθησε η έκδοση ενός CD και η συμμετοχή του σε μια θεατρική παράσταση των Claudio και Tullio Mattone για το "Napoliteatro". Την επόμενη χρονιά, ξεκίνησε μια επαγγελματική συνεργασία με τον κωμικό Alessandro Siani, για τον οποίο έγραψε και τραγούδησε το soundtrack της ταινίας του, "Ti lascio perché ti amo troppo". Το κύριο τραγούδιτου soundtrack είναι το "Accuminciamm a' respirà", το οποίο δεν ηχογραφήθηκε σε δίσκο μέχρι το 2007.

Το 2008 κυκλοφόρησε το single "Nnammuratè" και αργότερα την ίδια χρονιά, μετά την καλοκαιρινή περιοδεία, συμμετείχε στη σαββατιάτικη εκπομπή "Volami nel cuore" στο RaiUno με οικοδεσπότες τους Pupo και Ernestino Schinella.

Για τη θεατρική σεζόν 2008/2009, συμμετέχει στη θεατρική/μουσική παράσταση "Canto per Amore" (Τραγουδώντας για την αγάπη), στην οποία πρωταγωνιστεί και πάλι, σε χορογραφία και σκηνοθεσία του Gino Landi και σκηνικά των Cappellini-Ligheri. Παράλληλα με τη θεατρική παράσταση, κυκλοφορεί το ομώνυμο άλμπουμ με ακυκλοφόρητα τραγούδια.

Ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή του θεάτρου Ariston, στο Φεστιβάλ του Σανρέμο το 2009, για να παρουσιάσει το τραγούδι "Non riesco a farti innamorare": ήρθε τρίτος, πίσω από τον Marco Carta και την Povia.