بیوگرافی • مردمی مدونا

• جوان بائز در دهه 90
• 2000

متولد 9 ژانویه 1941 در استاتن آیلند، نیویورک، جوآن بائز دومین دختر از سه دختر آلبرت بائز، دکترای فیزیک، و جوآن بریج، زنی اسکاتلندی تبار، دختر یک وزیر کلیسای اسقفی و استاد نمایش است که به ایالات متحده مهاجرت کرده است. فعالیت حرفه ای پدر به عنوان دانشمند، محقق و مشاور یونسکو، خانواده بائز را به سفرهای متعدد در سراسر قاره آمریکا سوق داد، به طوری که جونز و برادرانش اولین بخش از زمان خود را در شهر کوچک کلارنس سنتر در نزدیکی نیو سپری کردند. یورک، و سپس، پس از فراز و نشیب های مختلف، در ردلندز، کالیفرنیا.

از جوانی وجدان اجتماعی او مبتنی بر صلح طلبی و عدم خشونت و عشق او به موسیقی بسیار قوی است. غسل تعمید موسیقی در تظاهراتی برای دانش‌آموزان دبیرستانی انجام می‌شود، جایی که جوآن این فرصت را دارد که اولین بازی خود را با نواختن یوکلل "عشق عسل" انجام دهد. بعد از این تجربه نوبت به گروه کر مدرسه رسید که او یاد گرفت که خودش را با گیتار همراهی کند. در اواسط دهه 1950، او با خانواده‌اش در کالیفرنیا ساکن شد، جایی که در سال 1957 با ایرا سندپرل آشنا شد که اولین کسی بود که با او در مورد صلح‌طلبی و عدم خشونت صحبت کرد. سال بعد، در کمبریج، ماساچوست، Baez نیز در اینجا شروع می شوددر قهوه خانه های کوچک آواز بخوانید

در سال 1958، برای دنبال کردن شغلی که پدرش برعهده داشت، جوآن و خانواده اش به بوستون نقل مکان کردند، جایی که او برای مدت کوتاهی در دانشگاه بوستون در رشته تئاتر تحصیل کرد. با ثبت نام در دانشگاه، شروع به نواختن و آواز خواندن در کافه‌های بوستون، در کالج‌ها و سپس در سالن‌های کنسرت در امتداد ساحل شرقی مقابل می‌کند و به لطف ترکیب بسیار ویژه‌اش از موسیقی سنتی آمریکایی و اشعار با گرایش اجتماعی و اجتماعی، جمعیت بیشتری را فتح می‌کند. نامزد شده.

در سال 1959 او در اولین دوره جشنواره فولکلور نیوپورت شرکت کرد و اجرای پرشور او باعث شد تا با ونگارد، یک برچسب نسبتاً کوچک فولک، قرارداد ببندد. پس از مدت کوتاهی کار در استودیو ضبط، نوبت به اولین آلبوم او "Joan Baez" رسید که در سال 60 منتشر شد. این دیسک و همچنین دیسک زیر مجموعه‌ای از آهنگ‌های سنتی از ایالت‌های مختلف است که نشان‌دهنده پرچم ملی بی‌نظیر در بائز است.

شرکت در شهر فولک گرده به او این فرصت را می دهد که با باب دیلن ملاقات کند، که با او ایمان عمیقی به موسیقی دارد. این دو همچنین گفتگو خواهند کرد و در مورد عاشقانه گفتگو خواهند کرد.

در سالهای بلافاصله پس از آن Joan Baez کنسرت های مختلفی برگزار کرد، در تظاهرات صلح طلبانه علیه جنگ در ویتنام شرکت کرد و در سال 1965 "موسسه مطالعاتی" را تأسیس کرد.خشونت". نگرش جدلی خواننده نسبت به دولت حتی او را به عدم پرداخت مالیات سوق می دهد و آشکارا اعلام می کند که در هزینه های جنگ سهیم نیست، یک "موضوع اجتماعی" که برای او دردسرهای زیادی از جمله زندان به همراه خواهد داشت.

جوآن به سرعت تبدیل به نماد اعتراض علیه همه بی‌عدالتی‌ها می‌شود که همچنان به موفقیت‌هایی نه تنها در زادگاهش آمریکا، بلکه در اروپا نیز ادامه می‌دهد. او با وجود اعتقادات ثابت‌ناپذیرش، در اواخر سال 1966 برای چند روز در جریان یک اعتصاب در دادگاه دستگیر شد. مرکز استخدام در اوکلند، اما این امر اعتراض او را متوقف نکرد، به طوری که اتهامات ضد آمریکایی شروع به پخش شدن علیه او کرد. دلتنگ آمریکا، رودخانه بنیادی کنسرت وودستاک، که او به طور منظم در سال 1969 در آن شرکت می کند، بدون اینکه سال بعد ادای احترام به یکی از هنرمندان مرجع خود، وودی گاتری را فراموش کند. متعاقباً، یک قسمت کوچک ایتالیایی نیز به یاد می‌آید که در 24 ژوئیه 1970، بائز در ورزشگاه میلان آرنا بازی می‌کند و تحسین گسترده‌ای از سوی مردم جوان به دست می‌آورد. در این بین او از دیلن (که از جمله از آرمان‌های اعتراضی که تا آن زمان آنها را متحد می‌کرد فاصله گرفته بود) جدا شده بود و با دیوید هریس ازدواج کرده بود.

اما دومی،او همچنین یک فعال که در مقابل سربازی مقاومت می کرد، مجبور شد بیشتر زمان سه سال ازدواج را در زندان بگذراند، به طوری که رابطه آنها خیلی زود دچار بحران شد (حتی اگر پسری به آنها بدهد). و آلبوم "David' Album" به همسرش دیوید تقدیم شده است، در حالی که "Any Day Now" ادای احترامی آشکار به باب دیلن "سابق" اکنون است.

در دسامبر 1972 او به ویتنام، به هانوی رفت، در حالی که شهر در معرض بمباران مداوم نیروهای آمریکایی بود (که بیشتر به عنوان "بمباران کریسمس" شناخته می شود). پس از دو هفته او موفق می شود کشور را ترک کند و در بازگشت به آمریکا آلبومی را با الهام از تجربه خود در ویتنام ضبط می کند با عنوان "حالا کجایی پسرم؟" ، که همچنین دارای آهنگ "Saigon Bride" است.

در سال 1979 او "کمیته بین المللی حقوق مدنی" را تأسیس کرد که قرار بود سیزده سال ریاست آن را بر عهده بگیرد. اولین اقدام اعتراضی "نامه سرگشاده به جمهوری سوسیالیستی ویتنام" بود که در آن نقض حقوق شهروندی توسط مقامات این کشور متهم شد.

که اندکی توسط رسانه ها و روزنامه ها نادیده گرفته شده است، به نظر می رسد نماد جوآن بائز به طور فزاینده ای توسط مردم فراموش می شود، حتی اگر فعالیت او در سطوح نه چندان نفرت انگیز باقی بماند، حتی از نظر تعهد غیرقابل انکار. در سال 1987 کتاب "زندگی من و صدایی برای آواز خواندن" منتشر شد که یک اثر زندگینامه ای بود که اولین بار بود.ترانه سرا به عنوان نویسنده

جوآن بائز در دهه 90

در سال 1991، در کنسرتی برای کمیته حقوق مدنی، همراه با دختران نیلی و مری چاپین کارپنتر در برکلی، کالیفرنیا آواز خواند. در سال 1995 این خواننده جایزه موسیقی خلیج سانفرانسیسکو (BAMMY) را برای بهترین صدای زن سال دریافت کرد. او با لیبل گاردین آلبوم زنده «زنگ‌ها را به صدا درآورید» (1995) و آلبوم استودیویی «از خطر رفته» در سال 1997 ضبط کرد. رنج مردم جوان بائز اولین هنرمندی است که از زمان شروع جنگ داخلی در سارایوو اجرا می کند. همچنین در سال 1993 او اولین هنرمندی بود که به صورت حرفه ای در ندامتگاه سابق آلکاتراز در سانفرانسیسکو برای خیریه خواهرش، میمی فارینا، نان و گل سرخ اجرا کرد. او سپس در سال 1996 دوباره به آلکاتراز بازگشت.

دهه 2000

در اوت 2005 در جنبش اعتراضی صلح طلبانه ای که توسط سیندی شیهان در تگزاس آغاز شده بود شرکت کرد، ماه بعد او Amazing Grace را خواند. "جشنواره مرد سوزان" به عنوان بخشی از ادای احترام به قربانیان طوفان کاترینا و در دسامبر 2005 در اعتراض به اعدام توکی ویلیامز شرکت کرد. سال بعد او به همراه جولیا باترفلای تپه برای زندگی در یک درخت در یک پارک جمعی رفت: در این مکان - 5.7 هکتار - از سال 1992حدود 350 مهاجر آمریکای لاتین با پرورش میوه و سبزیجات زندگی می کنند. هدف او از اعتراض به اخراج اهالی برای تخریب پارک به دلیل احداث کارخانه صنعتی است.

این خواننده آشکارا با حمله آمریکا به عراق مخالف است. در طول دو دوره جورج دبلیو بوش، او تمام کنسرت های خود را در خارج از ایالات متحده (هر بار به زبان محلی) با این جمله افتتاح می کند:

اوایل سال 2006، او در مراسم خاکسپاری خواننده لو رالز با همراهی جسی جکسون، استیوی واندر و دیگران در حال اجرای Amazing Grace آواز خواند. همچنین در این سال، با کمال تعجب، Joan Baez در مراسم افتتاحیه کنفرانس بین المللی Forum 2000 در پراگ ظاهر می شود. اجرای او تا زمانی که روی صحنه رفت از رئیس جمهور سابق واتسلاو هاول محفوظ ماند، زیرا هاول از نظر موسیقایی و سیاسی یک تحسین کننده بزرگ این هنرمند است.

در سال 2007 جایزه یک عمر دستاورد گرمی را دریافت کرد. در 22 ژوئیه 2008 او همراه با وینیسیو کاپوسلا ایتالیایی در رویداد Live for Emergency در پیاتزا سن مارکو در ونیز برای حمایت از Gino Strada و Emergency اجرا کرد. در اکتبر 2008، او آلبوم جدید "Day After Tomorrow" به تهیه کنندگی استیو ارل را در طول پخش "Che tempo che fa" توسطفابیو فازیو. این آلبوم بزرگترین موفقیت تجاری او از سال 1979 ("لالایی صادقانه") است.

ده سال بعد، در پایان فوریه 2018، او آخرین آلبوم استودیویی خود را با نام Whistle Down the Wind منتشر کرد و به دلیل یک مشکل جسمی که اجازه کنترل بیشتر بر روی موسیقی را نمی داد، از صحنه موسیقی کناره گیری کرد. صدا او اعلام می کند آینده اش نقاشی خواهد بود.