بیوگرافی • وقتی زندگی لبخند می زند

یوجین کوران کلی، این نام کامل بازیگر و رقصنده جین کلی است، در 23 اوت 1912 در پیتسبورگ، پنسیلوانیا (ایالات متحده آمریکا) به دنیا آمد.

در دوران طلایی "موزیکال" سینمایی (یعنی دهه 1950) به شهرت رسید، او اولین حضور خود را در برادوی با موزیکال "پال جو" انجام داد و به لطف استعداد خود به عنوان یک همدردی و همدردی، بلافاصله به موفقیت فوق العاده ای دست یافت. شادی غیرقابل مهار او قبل از ورود به تئاترهای معروف آمریکایی، به لطف مدرسه رقصی که به طور مستقل در نیویورک افتتاح کرده بود، زندگی خوبی داشت.

پیدایش این موفقیت را می توان به یک استعدادیاب با استعدادی قابل توجه، تهیه کننده معروف محلی دیوید O. Selznick، که با او تماس گرفت و سپس او را استخدام کرد، تحت تأثیر سرزندگی مسری او قرار گرفت. سلزنیک ابتدا او را با تئاتر آشنا کرد و سپس به او فرصت داد تا مجموعه ای از تورها را با نتیجه ای آرامش بخش انجام دهد. پس از اینکه کلی صدها استیج چوبی را زیر پا گذاشت، اکنون آماده بود روی صحنه های سلولوئیدی قدم بگذارد که اگرچه به طور قطع «مجازی» تر از صحنه های تئاتری بودند، اما به او اجازه دادند تا جهشی بزرگ به سوی محبوبیت کلی و سیاره ای انجام دهد.

در واقع، در سال 1942، همراه با دوست بزرگش استنلی دونن، کلی در هالیوود در مترو گلدوین مایر بود، جایی که او به گروه ایجاد شده توسط آرتور فرید (یکی دیگر از تهیه کنندگان فیلم) پیوست.شهرت)، که در چند سال آینده به مجموعه ای از فیلم های درخشان، شاهکارهای معتبر سینما جان می بخشد. از جمله، و تنها به نام های شناخته شده، "یک روز در نیویورک"، "آواز خواندن در باران" و "یک آمریکایی در پاریس" اشاره کرد.

یک عنصر تعیین کننده ای که باید در مورد کلی (و به طور کلی در مورد موزیکال) در نظر گرفت این واقعیت است که آمریکایی ها به درستی این نوع نمایش را اختراع انحصاری خود می دانند و آن را یک هنر عالی نیز می دانند. (به درستی)، مورد احترام قرار گیرد. از این رو توجه زیادی که عموم مردم همواره به این تولیدات داشته اند.

بنابراین، ژن کلی با استعداد خود در بالا بردن بیشتر سطح این بازنمایی ها کمک کرد و آنها را به اوج رساند که شاید دیگر هرگز به آن نرسید. در سطح کاملاً بدنی-ورزشی، کلی تمام ویژگی‌های لازم برای شکستن را داشت: با چابکی غیرمعمول، او در جای مناسب زیبا بود، متناسب و از همه نظر دارای تکنیک کامل بود. فقط به عنوان مثال فکر کنید که موریس بژارت طراح رقص مشهور، یکی از بزرگترین های قرن بیستم، اعلام کرد که استعداد او چیزی برای حسادت به استعداد نوریف ندارد...

البته، یکی نباید ویژگی‌های فیلمبرداری را فراموش کرد، ویژگی‌هایی که بدون شک به برجسته‌تر شدن آن ویژگی‌های همدردی و همدردی کمک کرده است.نشاط از قبل در او بسیار مشخص است. با استفاده ماهرانه از تدوین و دوربین، کلوزآپ و رقص، فیگور رقصنده کلی، و همچنین مرد (یا بهتر بگوییم شخصیت)، به حداکثر قدرت رسیدند و تولیدی فوق العاده کردند. تأثیراتی بر بیننده آن زمان که به دلیل شرایط بین المللی نیازمند فرار و آرامش است.

بعضی صحنه هایی که او در آن ها قهرمان داستان است، نقطه عطفی در تاریخ سینما باقی مانده است. شماره مرکزی او «آواز در باران» شاید زیباترین جلوه شادی مطرح شده توسط سینما باشد.

با این حال، MGM به او این فرصت را داد تا خود را در نقش های دیگر، از جمله نقش های دراماتیک بسنجد، و نتایج همیشه عالی بود، با کلی همیشه در هر شرایطی آسوده بود.

حتی به عنوان کارگردان، جین کلی خود را به پیشنهاد مجدد ایده‌های دیگران یا سبک‌های ادغام‌شده محدود نکرد، بلکه راه‌های متفاوت و جایگزینی را امتحان کرد، و اغلب محصولات خود را درست می‌آورد (از یک کتابخانه فیلم که بی‌نظیر بود. نسخه "من سه تفنگدار"، از 1948 یا خیره کننده "سلام دالی"). او همچنین یک وسترن خاص و باهوش است، اما با موفقیت کمی با عنوان «گاوچران خفته را اذیت نکنید».

بعداً، او را در زانادو رقصنده "شخصیت" می یابیم، اما اکنون در یک لحظه افول اجتناب ناپذیر است. بسیاری از منتقدان،با این حال، آن‌ها احساس می‌کنند که به‌خاطر کامل بودن، می‌توان گفت که کلی بزرگترین شومن سینما بوده است. برای درک اینکه چقدر این بازیگر هنوز در دل آمریکایی هاست، کافی است بگوییم که اخیراً «سه تنور» معروف با خواندن «Singin in the Rain» در مدیسون اسکوئر گاردن از او تجلیل کردند. کلی که خیلی مریض بود و تقریباً فلج شده بود در ردیف اول بود. در حین تشویق از سالن، او با سختی بسیار خود را مجبور به بلند شدن کرد.

او سه روز بعد در 2 فوریه 1996 در خانه خود در بورلی هیلز درگذشت.

تشخیص:

جایزه اسکار 1945

نامزد بهترین بازیگر مرد با "Canta che ti passa? Two Sailors and a Girl"

جایزه اسکار 1951

جایزه ویژه با "Xanadu"