Βιογραφία - Όταν η ζωή χαμογελά

Ο Eugene Curran Kelly, αυτό είναι το πλήρες όνομα του ηθοποιού και χορευτή Gene Kelly, γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1912 στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια (ΗΠΑ).

Έγινε διάσημος τη χρυσή εποχή του κινηματογραφικού "μιούζικαλ" (δηλαδή τη δεκαετία του 1950) και έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ με το μιούζικαλ "Pal Joe", σημειώνοντας αμέσως εξαιρετική επιτυχία, χάρη στις συμπαθητικές του ιδιότητες και την ακατάσχετη χαρά της ζωής. Πριν εισβάλει στα διάσημα αμερικανικά θέατρα, είχε ζήσει μια όχι και τόσο αξιοπρεπή ζωή χάρη σε μια σχολή χορού που είχε ανοίξειανεξάρτητα στη Νέα Υόρκη.

Η γένεση αυτής της επιτυχίας μπορεί να αποδοθεί σε έναν ανιχνευτή ταλέντων με αξιοσημείωτο ταλέντο, τον γνωστό τοπικό παραγωγό David O. Selznick, ο οποίος ήρθε σε επαφή μαζί του και στη συνέχεια τον προσέλαβε, εντυπωσιασμένος από τη μεταδοτική ζωντάνια του. Ο Selznick τον εισήγαγε αρχικά στο θέατρο και στη συνέχεια του έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσει μια σειρά από επιτυχημένες περιοδείες. Αφού πάτησε εκατοντάδες ξύλινες σκηνές, ο Kelly ήτανεπομένως τώρα έτοιμος να ανέβει στη σελιλόιντ σκηνή, η οποία, αν και σαφώς πιο "εικονική" από τις θεατρικές, του επέτρεψε να κάνει το μεγάλο άλμα προς την απόλυτη και πλανητική δημοτικότητα.

Το 1942, μάλιστα, μαζί με τον σπουδαίο φίλο του Στάνλεϊ Ντόνεν, ο Κέλι βρέθηκε στο Χόλιγουντ, στη Metro Goldwin Mayer, όπου ενσωματώθηκε στην ομάδα που δημιούργησε ο Αθούρ Φριντ (ένας άλλος διάσημος παραγωγός), η οποία μέσα σε λίγα χρόνια θα έδινε ζωή σε μια σειρά από λαμπρές ταινίες, αυθεντικά αριστουργήματα του κινηματογράφου. Μεταξύ άλλων, και για να αναφέρουμε μόνο τις πιο γνωστές, "Μια μέρα στη Νέα Υόρκη", "Τραγουδώντας στη βροχή" και "Ένας Αμερικανός σεΠαρίσι".

Ένα αποφασιστικό στοιχείο που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη όταν μιλάμε για την Kelly (και για το μιούζικαλ γενικότερα) είναι το γεγονός ότι οι Αμερικανοί, θεωρώντας αυτό το είδος ψυχαγωγίας, δικαίως, αποκλειστική τους επινόηση, το θεωρούν επίσης ως μια μεγάλη μορφή τέχνης (εξίσου δικαίως), που πρέπει να χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Εξ ου και η μεγάλη προσοχή που το κοινό αυτό έδινε πάντα σε τέτοιες παραγωγές.

Ο Gene Kelly, λοιπόν, συνέβαλε στην πραγματικότητα με το ταλέντο του στο να ανεβάσει ακόμη περισσότερο το επίπεδο αυτών των παραστάσεων, φέρνοντάς τες σε μια κορύφωση που ίσως να μην είχε επιτευχθεί ποτέ ξανά. Σε αυστηρά σωματικό-αθλητικό επίπεδο, ο Kelly είχε όλα τα προσόντα για να κάνει την υπέρβαση: προικισμένος με ασυνήθιστη ευκινησία, ήταν όμορφος μέχρι τέλους, με καλές αναλογίες και διέθετε μια ολοκληρωμένη τεχνική από κάθε άποψη.Αρκεί να πούμε, για παράδειγμα, ότι ο διάσημος χορογράφος Maurice Bejart, ένας από τους μεγαλύτερους του 20ού αιώνα, δήλωσε ότι το ταλέντο του δεν ήταν μικρότερο από αυτό του Nurejev...

Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ιδιαιτερότητες της κινηματογράφησης, ιδιαιτερότητες που αναμφίβολα συνέβαλαν στο να τονιστούν οι ιδιότητες της συμπάθειας και της ζωντάνιας που τον χαρακτηρίζουν ήδη τόσο πολύ. Μέσα από μια επιδέξια χρήση του μοντάζ και της κάμερας, των κοντινών πλάνων αλλά και της χορογραφίας, η φιγούρα του χορευτή Kelly, καθώς και του ανθρώπου (ή, καλύτερα, τηςχαρακτήρας), αναδείχθηκαν στο έπακρο, προκαλώντας συντριπτικά αποτελέσματα στον θεατή της εποχής, ο οποίος είχε ανάγκη από διαφυγή και χαλάρωση λόγω της διεθνούς κατάστασης.

Ορισμένες σκηνές με τη συμμετοχή του παραμένουν ορόσημα στην ιστορία του κινηματογράφου. Το κεντρικό του νούμερο στο "Τραγουδώντας στη βροχή" είναι ίσως η πιο όμορφη εκδήλωση ευτυχίας που προσφέρει ο κινηματογράφος.

Ωστόσο, η MGM του έδωσε επίσης την ευκαιρία να δοκιμαστεί και σε άλλους ρόλους, μεταξύ άλλων και σε δραματικούς, και τα αποτελέσματα ήταν πάντα εξαιρετικά, με τον Kelly να είναι πάντα άνετος σε κάθε κατάσταση.

Ακόμα και ως σκηνοθέτης, ο Τζιν Κέλι δεν περιορίστηκε στο να αναπαράγει απλώς τις ιδέες ή το καθιερωμένο στυλ άλλων, αλλά δοκίμασε διαφορετικούς και εναλλακτικούς δρόμους, συχνά πετυχαίνοντας τις παραγωγές του σωστά (η αξεπέραστη έκδοση των "Τριών Σωματοφυλάκων" του 1948 ή το εκπληκτικό "Hello Dolly" αποτελούν κινηματογραφικές μνήμες). Δικό του είναι επίσης ένα ιδιότυπο και έξυπνο αλλά αποτυχημένο γουέστερν με τίτλο "Don'tπειράζει τους κοιμισμένους καουμπόηδες".

Αργότερα, τον ξαναβρίσκουμε ως χορευτή "χαρακτήρα" στο Xanadu, αλλά σε μια εποχή αναπόφευκτης παρακμής. Πολλοί κριτικοί, πάντως, πιστεύουν ότι για την πληρότητα των ικανοτήτων του ο Κέλι ήταν ίσως ο μεγαλύτερος σόουμαν στον κινηματογράφο. Για να καταλάβουμε πόσο πολύ είναι ακόμα στις καρδιές των Αμερικανών αυτός ο ηθοποιός, αρκεί να πούμε ότι πρόσφατα οι περίφημοι "τρεις τενόροι" τον τίμησαν τραγουδώντας"Singin in the Rain" στο Madison Square Garden. Ο Kelly, πολύ άρρωστος και σχεδόν παράλυτος, βρισκόταν στην πρώτη σειρά. Κατά τη διάρκεια του χειροκροτήματος της αίθουσας πάλευε να σηκωθεί, με τεράστια δυσκολία.

Πέθανε τρεις ημέρες αργότερα, στις 2 Φεβρουαρίου 1996, στο σπίτι του στο Μπέβερλι Χιλς.

Ευχαριστίες:

Βραβείο Όσκαρ 1945

Υποψηφιότητα καλύτερου ηθοποιού με το "Sing it yourself? Two sailors and a girl".

Βραβείο Όσκαρ 1951

Ειδικό βραβείο με το "Xanadu