بیوگرافی • قوی ترین غول ایتالیایی در جهان

پریمو کارنرا بزرگترین بوکسور ایتالیایی قرن بیستم بود: به گفته نینو بنونوتی، قهرمان بزرگ دیگری که او نیز در عظمت فوق العاده کارنرا به عنوان یک مرد شریک است. کارنرا که در 25 اکتبر 1906 به دنیا آمد، "غول پاهای گلی"، همانطور که به دلیل تمثیل غم انگیز نزولی اش نامگذاری شد، شخصیت بسیار مهمی در تاریخ ورزش ایتالیا است. او در واقع اولین بوکسور ایتالیایی بود که عنوان سنگین وزن جهان را به دست آورد. اگر فکر کنیم که بوکس بخشی از DNA نژاد ایتالیایی نیست، بیشتر به بازی های تیمی مانند فوتبال یا والیبال تمایل دارد، این یک رویداد به یاد ماندنی بود.

بیش از دو متر قد، با وزن 120 کیلوگرم، Carnera موفق شد در رشته ای که آمریکایی ها معمولاً استادان بلامنازع هستند برتری یابد و به سنت اندک بوکس ایتالیا جان و قوت تازه ای بخشید.

معنای بسیار تکان دهنده داستان کارنرا نیز از انجام یک صعود معمولی به سوی موفقیت مهاجر ناشی می شود: از Sequals، روستای چهل کیلومتری اودینه که در آن متولد شد و تا هجده سالگی باقی ماند تا زمانی که او تصمیم می گیرد به نزد برخی از اقوام خود در فرانسه در نزدیکی لومان نقل مکان کند. از آن اوست که با عرق پیشانی و فداکاری ها و تلاش های بیکران جایگاه خود را تسخیر کند.در آفتاب و کسی که، اگر بخواهید، سعی می‌کند تصویری «مرد سخت‌گیر» را تحمیل کند، در حالی که پس از آن چنین شواهد فراوانی مبنی بر داشتن قلب بزرگ ارائه کرده است (و کافی است که بنیاد کارنا را به عنوان مدرک ذکر کنید).

جنبه خنده دار ماجرا این است که کارنرا، علیرغم تناژ غول پیکری که او را از سنین پایین متمایز می کرد، طبیعتاً از فکر وقف خود به بوکس دور بود. او خود را بهتر به عنوان یک نجار می دید، اما با توجه به جثه ترسناکش، کم نبودند که در ایتالیای فقیر و مشتاق رستگاری، به او توصیه کردند که یک حرفه ورزشی رقابتی را آغاز کند. نقش اساسی برای انتخاب غول مهربان برای وقف خود به رینگ به دلیل اصرار عمویش است که میزبان او در فرانسه بود.

در اولین مبارزه خود یک آماتور محلی توسط ایتالیایی غول پیکر سلاخی می شود. با توجه به شروع برق آسا، آمریکا در اطراف است و رویاهای افتخار و ثروت در مقابل چشمان قهرمان ساده لوح ظاهر می شود.

مراحل زندگی خسته کننده او با درام ارنی شاف آغاز می شود که پس از مسابقه در 10 فوریه 1933 درگذشت. چالش با اوزکودوم در رم (1933) را در لحظه پیروزی حداکثری فاشیسم دنبال کنید تا با بهره برداری از زندگی او، موفقیت توسط K.O. در نیویورک جک شارکی در شش برداشت. 26 ژوئن 1933 بود و کارنرا قهرمان بوکس سنگین وزن جهان شد. و از آن بود1914 که مسابقه معتبر برای قهرمانی جهان در اروپا برگزار نشد.

تبلیغات موسولینی آن را به یک رویداد بزرگ رژیم تبدیل کرد، با Duce در جایگاه و Piazza di Siena، سالن اسب سواری، تبدیل به یک میدان بزرگ، مملو از هفتاد هزار نفر، که بسیاری از آنها از آن زمان به این سو هجوم آورده بودند. صبح.

در اوج کار خود، کارنرا، "قوی ترین مرد جهان"، چهره کبود خود را نیز به تبلیغات مختلف وامی دارد: Punt e mes، لوازم زانوسی، Necchi.

با وجود شهرت، او هرگز خودانگیختگی خلع سلاح خود را از دست نمی دهد.

کاهش غم انگیز در افق است. با وجود اینکه در سال 1937 شکست KO در بوداپست مقابل ژوزف زوپان رومانیایی توسط روزنامه های ایتالیایی به پیروزی درخشانی تبدیل شد، او به طرز فاجعه باری مقابل ماکس بائر شکست خورد.

Carnera اسطوره‌ای بود که نمی‌توان آن را تضعیف کرد، قهرمانی که باید برای شکوه بیشتر ایتالیا مورد ستایش قرار می‌گرفت. در تاریخ خود، غول مهربان در واقع قهرمان کتاب های مصور و ستاره حدود بیست فیلم از جمله "بت زنان" (1933) با میرنا لوی، جک دمپسی و خود مکس بائر و "تاج آهنین" (1941) بود. با جینو سروی، ماسیمو ژیروتی، لوئیزا فریدا، اسوالدو والنتی و پائولو استوپا.

در سال 1956، فیلم "کلوسوس خاک رس" با بازی همفری بوگارت، بر اساس کارنامه بوکسور کارنرا،او سایه‌های سنگینی از بی‌اعتباری بر مسابقات خود انداخت و انواع و اقسام تقلب‌ها را در پشت صحنه مسابقات خود فرضیه کرد. اتهامی که پریمو کارنرا همیشه تا روز مرگش که در 29 ژوئن 1967 در Sequals در فریولی رخ داد آن را رد می کرد. فقط با ماهیچه ها در واقع، این غول با قلب طلا، اپرا می دانست و به عنوان یک عاشق خوب شعر، می توانست تمام ابیات دانته آلیگریری مورد علاقه خود را از روی قلب بخواند.

در سال 2008 فیلم بیوگرافی "Carnera: The Walking Mountain" (ساخته ایتالیایی رنزو مارتینلی) در مدیسون اسکوئر گاردن در نیویورک ارائه شد. به همین مناسبت، دختر قهرمان، جیوانا ماریا، که به عنوان روانشناس در ایالات متحده کار می کند، این فرصت را داشت که از زندگی پدرش برای ما بگوید: « ...او فداکاری و مراقبت خود را از دیگران به ما منتقل کرد. او به ما آموخت که هیچ‌کس برای همیشه در اوج نمی‌ماند و شخصیت واقعی یک فرد با نحوه برخورد او با نزول قضاوت می‌شود. او مردی بسیار شیرین و لطیف بود. می‌دانم که رژیم فاشیستی از او یک نماد ساخته است، اما حقیقت این است که که رژیم از پدرم استفاده می کرد، همانطور که همه ورزشکاران آن زمان استفاده می کردند. پدر هرگز فاشیست نبود و به هیچ حزب سیاسی تعلق نداشت. را دوست داشتادبیات کلاسیک، هنر و اپرا. او همیشه در تلاش بود خودش را ارتقا دهد و شدیداً دوست داشت من و برادرم درس بخوانیم. وقتی از لس آنجلس فارغ التحصیل شدم، او در استرالیا بود و برایم یک تلگرام و یک دسته گل رز قرمز فرستاد و عذرخواهی کرد که نمی تواند با من باشد. در حالی که دیپلمم را می گرفتم دنبال مادرم می گشتم که ردیف جلو نشسته بود و کنارش پدرم بود. او برای شرکت در این مراسم از استرالیا به لس آنجلس سفر کرده بود. سپس دوباره همان شب رفت ".