Biografie - Een dansend stamhoofd

Lorenzo Cherubini, alias Jovanotti, is geboren op 27 september 1966 in Rome. Zijn familie komt oorspronkelijk uit Cortona, een klein, betoverend dorpje in de provincie Arezzo waar Lorenzo als kind lange tijd verbleef. Zijn passie voor muziek begon al op zeer jonge leeftijd: hij probeerde het als DJ op verschillende radiostations en in discotheken in Rome.

Jovanotti's begin is verbonden met een soort dansmuziek die de nieuwe geluiden van overzeese hiphop mengt, een genre dat in het Italië van de jaren tachtig absoluut onbekend was. Zijn imago is luchtig en onstuimig, heel anders dan wat hij vandaag de dag laat zien. En dat zijn artistieke oriëntatie hypercommercieel is, wordt bevestigd door zijn mentor en ontdekker, ClaudioCecchetto-houder van vele andere popopenbaringen.

Lorenzo Cherubini debuteerde toen op Radio Deejay (Cecchetto's) en werd Jovanotti. Legendarisch was de oudejaarsavond tussen 1987 en 1988 waarin Lorenzo acht uur lang aan de microfoons van Radio Deejay gekluisterd bleef, zonder enige onderbreking.

Zijn eerste hits, opgenomen op de jonge leeftijd van 19 jaar, een leeftijd waarop Italiaanse jongeren blijkbaar nog steeds onvolwassen zijn, hebben titels die al een heel programma op zich zijn: ze variëren van het legendarische 'Gimme five' tot 'È qui la festa?', allemaal hits die later werden opgenomen in zijn eerste album, 'Jovanotti for president'; ondertussen publiceert Jovanotti onder het pseudoniem Gino Latino ook meerduidelijk dansen.

Terwijl 'La mia moto', zijn tweede album, ongeveer 600.000 exemplaren verkocht, bracht het succes hem naar de 1989 editie van het Sanremo festival, met het nummer 'Vasco', waarin hij Vasco Rossi imiteerde, één van zijn idolen.

Naast muziek is Lorenzo ook betrokken bij TV met 'Deejay television' en '1, 2, 3 casino', en niet te vergeten 'Yo, brothers and sisters', de eerste 'literaire' poging van de party boy.

In die tijd kon niemand vermoeden wat de evolutie van de artiest zou zijn. Een eerste, schuchtere artistieke ommekeer kwam met 'Giovani Jovanotti', met iets meer doordachte nummers als 'I numeri', 'Ciao mamma' en 'La gente della notte', hoewel hij in hetzelfde jaar met Pippo Baudo meedeed aan de 'Fantastico'-editie, waaraan hij slogans bijdroeg als '50% inhoud en 50% beweging',rechtstreeks ontleend aan het derde album uit 1991, 'A Dancing Tribe'.

Het jaar daarop produceerde hij, in een vlaag van burgerbewustzijn, de single 'Cuore', ter nagedachtenis aan de rechter Giovanni Falcone die stierf in het bloedbad van Capaci.

Met het volgende album 'Lorenzo 1992' bleef hij vele weken in de hitlijsten staan. Het album werd gevolgd door een tournee met Luca Carboni: de twee stonden om beurten op het podium en voerden ongewone duetten uit. Dit was de periode van nummers die de carrière van Jovanotti kenmerkten, zoals 'Sono un ragazzo fortunato' en 'Non m'annoio'.

Van hetzelfde jaar is de 'zomer' samenwerking met Gianna Nannini in 'Radio baccano'.

Naarmate de jaren en de liedjes verstrijken, veranderen Lorenzo's teksten en idealen: 'Lorenzo 1994' is niet zomaar een album, maar een manier om naar het leven te kijken, bezegeld door de beroemde 'Penso positivo' (ook gewaardeerd door de Osservatore Romano).

Daarnaast zijn 'Serenata rap' en 'Piove', liefdesliedjes die razendsnel de top van de hitlijsten bereikten, zeker het vermelden waard. De klim in de hitparade blijft niet beperkt tot Italië: al snel wordt 'Serenata rap' de meest afgespeelde video in Europa en Zuid-Amerika.

Bij het album hoort het tweede boek 'Cherubini'.

In 1994 ging Jovanotti op een lange tournee door Italië en Europa, eerst alleen en daarna samen met Pino Daniele en Eros Ramazzotti. Het was een belangrijk jaar, mede dankzij de oprichting van het platenlabel 'Soleluna'.

In 1995 verscheen de eerste collectie 'Lorenzo 1990-1995' met twee niet eerder uitgebrachte nummers 'L'ombelico del mondo' en 'Marco Polo'. Met het eerste van de twee nummers nam Lorenzo deel aan de MTV music awards als beste Europese zanger.

1997 was het jaar van 'L'albero', een album dat aansloot bij de multi-etnische trends van de internationale muziek, maar niet Lorenzo's verlangen om te doen en nieuwsgierigheid bevredigde. Dus begon hij zich te wijden aan het schilderen, tot het punt dat hij zijn werken tentoonstelde in Brescia Music Art, en maakte hij zijn debuut als acteur in Alessandro D'Alatri's film 'I Giardini dell'Eden' .

Hij neemt ook deel aan twee hommages: een is 'The Different You' opgedragen aan Robert Wyatt en een andere opgedragen aan Gershwin getiteld 'Red, Hot + Rhapsody'.

Een ander opnameproject is 'Artists United for the Zapatistas of Chapas', een compilatie waarmee geld wordt ingezameld voor de bouw van een ziekenhuis in Mexico.

Een ander boek kwam uit in oktober: het was 'The Big Boh', een dagboek van zijn laatste reizen. Nog een voldoening (dit keer geheel persoonlijk) in 1999 toen Francesca, zijn partner, beviel van Teresa.

Jovanotti, begrijpelijkerwijs opgetogen, componeert 'Per te', een slaapliedje opgedragen aan zijn eerstgeboren dochter.

Met de release van 'Capo Horn' werd de zomer van 1999 gemarkeerd door 'Un raggio di sole', de tweede single van het album. Ook in juni van dat jaar had Lorenzo al, samen met Ligabue en Piero Pelù, een manifest-nummer gemaakt, 'Il mio nome è mai più' (compleet met een video geschoten door Gabriele Salvatores), een antimilitaristisch nummer met pacifistische connotaties.

Het nummer won twee PIM's, voor beste video en beste nummer van het jaar. Alle opbrengsten van de verkoop van de CD werden echter gedoneerd aan de vereniging 'Emergency'.

Maar Lorenzo's engagement is in de loop der tijd voortgezet met andere waardevolle initiatieven. Memorabel was zijn optreden op het festival van Sanremo in 2000 met het onuitgebrachte lied 'Cancella il debito', een stuk dat veel jonge mensen bewust maakte van het dramatische probleem van de schuldenlast waarmee derdewereldlanden te kampen hebben.

Na het album 'Il quinto mondo' (De Vijfde Wereld) uit 2002, keerde Jovanotti in 2005 terug met 'Buon Sangue', dat half mei verscheen, voorafgegaan door de single '(Tanto)3' (tanto al cubo), een nummer met elementen van funk, elektronica, rock en vooral hiphop.

Na een paar samenwerkingen in 2007 met o.a. Negramaro en Adriano Celentano verscheen begin 2008 het nieuwe album 'Safari', met daarop het prachtige 'A te'. In 2009 bracht hij het dubbelalbum 'OYEAH' uit, alleen voor de Amerikaanse markt. In 2011 keerde hij terug naar de studio om een nieuw album uit te brengen met onuitgebrachte tracks: de titel is 'Ora'.

Om te vieren dat hij 25 jaar actief is, verscheen eind november 2012 de collectie 'Backup - Lorenzo 1987-2012'. Eind februari 2015 bracht hij het album 'Lorenzo 2015 CC.' uit: het is zijn 13e studioalbum en bevat het aanzienlijke aantal van 30 nieuwe nummers.