Biografie - De stromingen bevaren

George Westinghouse, Jr., Amerikaans ondernemer en ingenieur, vooral bekend om het merk elektrische apparaten dat zijn naam draagt, werd geboren in Central Bridge New York op 6 oktober 1846. Hij was een vriend van Nikola Tesla en een van de belangrijkste rivalen van Thomas Alva Edison in de vroege realisatie van het Amerikaanse elektriciteitssysteem, maar hij was ook actief in de industrie en telefonie. In 1911 ontving hijde congresmedaille " Voor verdienstelijk succes in verband met de ontwikkeling van het wisselstroomsysteem voor licht- en stroomvoorziening ".

In 1875 was Thomas Edison een potentiële onbekende. Hij boekte enig succes met de 'telegraafmultiplex', het systeem waarmee meerdere telegraafsignalen via één kabel konden worden verzonden, maar had nog steeds niet de gewenste erkenning gekregen. Hij werkte aan een telefoonlijn, maar werd ingehaald door Bell. Edison herstelde zich snel van de tegenslagde uitvinding van de fonograaf, een sensationele nieuwe ontdekking die niemand voor mogelijk had gehouden en die hem beroemd zou maken.

De volgende stap van Edison, in 1878, was het uitvinden van een verbeterde gloeilamp en het bedenken van een elektrisch distributiesysteem om de gloeilampen van stroom te voorzien. Op 4 september 1882 schakelde Edison 's werelds eerste elektriciteitsdistributiesysteem in, dat 110 volt gelijkstroom (DC) leverde aan 59 klanten in Lower Manhattan, rondnaar zijn werkplaats in Pearl Street.

Louis Latimer kreeg een patent voor een verbeterd proces voor de productie van koolstoffilamenten in gloeilampen. Deze verbeteringen hielden rekening met een verkorting van de productietijd en een verhoging van de kwaliteit. Tijdens zijn leven had hij gewerkt met en voor Alexander Bell, later met Hiram en Thomas Edison. Latimer was het enige zwarte lid van een exclusieve sociale groep, dePioniers van Edison.

Westinghouse's belangen in gasdistributie en telefoonschakeling leidden logischerwijs tot interesse in elektriciteitsdistributie.

Westinghouse bestudeerde Edisons schema, maar kwam tot de conclusie dat het te inefficiënt was om op grote schaal te worden toegepast. Edisons stroomvoorzieningsnetwerk was gebaseerd op laagspanningsgelijkstroom, wat grote stromen en hoge vermogensverliezen met zich meebracht. Verschillende Europese uitvinders werkten ondertussen aan 'wisselstroom' (AC) en stroomdistributie. Een wisselstroomsysteemmaakt het mogelijk om de spanningen te 'boosten' door een distributietransformator en ze te 'verlagen' door een huishoudelijke transformator.

Een energietransformator, ontwikkeld door Lucien Gaulard, een Fransman, en John Dixon Gibbs, een Engelsman, werd in 1881 in Londen in werking getoond en trok de interesse van Westinghouse. Transformatoren waren niets nieuws, maar het ontwerp van Gaulard-Gibbs was een van de eerste die grote hoeveelheden stroom in de voeding kon verwerken en beloofde gemakkelijk te kunnen worden geproduceerd. In 1885,Westinghouse importeerde een aantal Gaulard-Gibbs transformatoren en Siemens wisselstroomgeneratoren om te beginnen met het experimenteren met wisselstroomnetten in Pittsburgh.

Geholpen door William Stanley en Franklin Leonard Pope werkte Westinghouse aan de verfijning van het transformatorontwerp en de ontwikkeling van een praktisch wisselstroomnet. In 1886 installeerden Westinghouse en Stanley het eerste wisselstroomsysteem met variabele spanning in de buurt van Great Barrington, Massachusetts. Het net wordt aangedreven door de waterkrachtgenerator die 500 volt wisselstroom produceert.De spanning wordt verhoogd tot 3.000 volt voor de transmissie en vervolgens verlaagd tot 100 volt om de elektrische verlichting van stroom te voorzien. De problemen die inherent zijn aan het nieuwe wisselstroomsysteem worden duidelijk wanneer de heer Pope wordt geëlektrocuteerd door een slecht werkende wisselstroomomzetter in de kelder van zijn huis. In hetzelfde jaar richt Westinghouse 'Westinghouse Electric & Manufacturing' op.Company', die vervolgens in 1889 zijn naam veranderde in 'Westinghouse Electric Corporation'.

Binnen een jaar werden dertig nieuwe wisselstroomverlichtingssystemen geïnstalleerd, maar het schema werd beperkt door het ontbreken van een effectief meetsysteem en wisselstroommotoren. In 1888 ontwikkelden Westinghouse en zijn technisch assistent Oliver Shallenger een vermogenstester, die ze ontwierpen om het gedrag te observeren zoals ze al hadden gedaan met gastesters. DezelfdeDe basistechnologie van tester wordt vandaag de dag nog steeds gebruikt.

Een wisselstroommotor is moeilijker, maar er is gelukkig al een ontwerp beschikbaar. De briljante Servisch-Amerikaanse uitvinder Nikola Tesla schetste in deze tijd de basisprincipes van een polyfasige elektromotor.

Westinghouse ging een partnerschap aan met Tesla en verwierf een patent voor de wisselstroommotor. Tesla bedacht het principe van het roterende magnetische veld in 1882 en gebruikte het om de eerste borstelloze wisselstroommotor of asynchrone motor uit te vinden in 1883.

Westinghouse nam hem een jaar lang in dienst als adviseur en introduceerde vanaf 1888 op grote schaal de polyfasige wisselstroommotor. Het werk leidde tot het moderne stroomdistributieschema in de Verenigde Staten: driefasige wisselstroom op 60 hertz, gekozen op een snelheid die hoog genoeg is om storingen te minimaliseren, maar laag genoeg om reactieve verliezen te beperken, een schema ontworpen doorTesla.

Westinghouse's promotie van wisselstroom leidt tot een bittere confrontatie met Edison en zijn gelijkstroomsysteem. Het conflict staat bekend als de 'War of the Currents'. Edison stelt dat hoogspanningssystemen extreem gevaarlijk zijn; Westinghouse antwoordt dat de risico's beheersbaar zijn en dat de voordelen groter zijn dan de gevaren.

In augustus 1890 wordt William Kemmler, een veroordeelde, als eerste geëxecuteerd door middel van elektrocutie. Westinghouse huurt de beste advocaat in om Kemmler te verdedigen en veroordeelt elektrocutie als een vorm van "... van wrede en ongebruikelijke straffen "De executie is gewelddadig en langdurig en Westinghouse protesteert hevig en distantieert zich volledig van het instrumentele gebruik van zijn bevindingen.

In 1893 kreeg Westinghouse een contract om een wisselstroomnet te leveren voor de World's Columbian Exposition in Chicago, waardoor het bedrijf en de technologie wijdverspreide positieve publiciteit kregen. Westinghouse kreeg ook een contract om het eerste langeafstandsstroomnet te installeren, met wisselstroomgeneratoren in Niagara Falls die elektriciteit produceerden voordistributie in Buffalo, New York, 40 kilometer verderop.

Met de zich uitbreidende wisselstroomnetten richt Westinghouse haar aandacht op het opwekken van elektriciteit. In eerste instantie zijn de beschikbare opwekkingsbronnen hydroturbines waar valwater beschikbaar is, en stoommachines waar dat niet het geval is. Westinghouse beschouwt de bestaande stoommachines als inefficiënt en begint een bepaalde categorie 'roterende' machines te ontwikkelen die efficiënter zijn.elegant' en efficiënt.

Een van zijn eerste uitvindingen was een roterende stoommachine, maar die bleek niet praktisch. Een Ierse ingenieur genaamd Charles Algernon Parsons begon in 1884 echter te experimenteren met stoomturbines, te beginnen met de 10-pk stoomturbine. Westinghouse kocht in 1885 de rechten op Parsons' turbine en begon te werken aan het verbeteren van Parsons' technologie.Pas het aan naar een hoger doel.

Sceptici beweerden dat de stoomturbine nooit een grootschalige krachtbron zou worden, maar in 1898 onthulde Westinghouse een 300-kilowatt-eenheid die alle machines in zijn bedrijf voor hydraulische remmen verving. Het jaar daarop installeerde hij een eenheid van 1,5 megawatt met 1200 toeren per minuut voor de Hartford Electric Light Company.

Westinghouse richtte zijn aandacht toen op de productie van grote stoomturbines om grote schepen aan te drijven. Het probleem was dat zulke grote turbines het efficiëntst waren bij ongeveer 3.000 tpm, terwijl een efficiënte propeller werkt bij ongeveer 100 tpm; maar door een systeem van reductietandwielen te ontwikkelen zodatIn staat zijn om met hoge toerentallen en een hoog vermogen te werken is zeker geen risicoloze bezigheid, zelfs een kleine verkeerde uitlijning zou de aandrijflijn op onderdelen doen schudden.

Westinghouse en zijn technische assistenten vonden toen een automatisch uitlijnsysteem uit dat het praktisch maakte om de turbines zelfs voor grote schepen van stroom te voorzien.

Tegelijkertijd begon hij te werken aan warmtepompen voor verwarming en koeling, in de overtuiging dat het mogelijk was om genoeg energie uit het proces te halen zodat het systeem een eeuwigdurende machine zou worden; vandaar de openlijke kritiek van Lord Kelvin, de opsteller - naast andere activiteiten - van het Tweede Beginsel van Thermodynamica.

Westinghouse bleef aan het roer staan van de elektrische sector van de Amerikaanse industrie tot 1907, toen een financiële crash ertoe leidde dat hij de controle over het bedrijf Westinghouse neerlegde. In 1911 was hij niet langer actief in het vak en ging zijn gezondheid achteruit.

George Westinghouse stierf op 12 maart 1914 in New York City op 67-jarige leeftijd. Als veteraan uit de Burgeroorlog ligt hij begraven op de Arlington City Cemetery, samen met zijn vrouw Marguerite.

Hoewel Westinghouse een sluw en vastberaden zakenman was, ging hij de geschiedenis in als een gewetensvolle werkgever die graag alles met zijn zakenpartners deelde. In 1930 werd in Schenley Park in Pittsburgh een gedenkteken voor Westinghouse opgericht dankzij een fonds van zijn werknemers.