Biografie - De invloed van gevoel

Ludovico Ariosto werd geboren in Reggio Emilia op 8 september 1474. Zijn vader Niccolò was kapitein van de vesting van de stad en vanwege zijn werk moest de familie een reeks verhuizingen ondergaan: eerst naar Rovigo in 1481, dan naar Venetië en Reggio en uiteindelijk naar Ferrara in 1484. Ludovico zal zichzelf altijd beschouwen als een burger van Ferrara, zijn stad van keuze en adoptie.

Op aandringen van zijn vader begon hij tussen 1484 en 1494 rechten te studeren, maar met weinig succes. Ondertussen bezocht hij het hof van Ercole I in Este, waar hij in contact kwam met illustere persoonlijkheden uit die tijd, waaronder Ercole Strozzi en Pietro Bembo.

Ariosto's gelukkigste jaren waren die tussen 1495 en 1500, toen hij zich met toestemming van zijn vader eindelijk kon wijden aan de studie van literatuur, zijn ware passie. In deze periode schreef hij ook liefdeslyriek en elegieën, zelfs in het Latijn, waaronder: 'De diversis amoribus' 'De laudibus Sophiae ed Herculem' en de 'Rime', geschreven in de volkstaal en postuum gepubliceerd in 1546.

De eerste gebeurtenis die het leven van Ludovico Ariosto echt ontwricht, is de dood van zijn vader in 1500. Hij is in feite de oudste zoon en het is zijn taak om voor zijn vijf zussen en vier broers te zorgen die wees zijn geworden. Hij aanvaardt dus verschillende openbare en privéopdrachten. De situatie wordt nog gecompliceerder door de aanwezigheid van zijn verlamde broer Gabriel, die de hele tijd bij de dichter zal wonen.Maar hij blijkt een uitstekend bestuurder en slaagt erin om zijn zussen te laten trouwen zonder het familiefortuin al te zeer aan te tasten en om werk te vinden voor alle broers.

In 1502 aanvaardde hij het kapiteinschap van de vesting Canossa. Hier kreeg hij een zoon, Giambattista, geboren uit zijn relatie met het dienstmeisje Maria, kort daarna gevolgd door de geboorte van een tweede zoon, Virginio, geboren in plaats van zijn relatie met Olimpia Sassomarino. Ook in 1503 aanvaardde hij kleine kerkelijke orden en trad hij in dienst van kardinaal Ippolito d'Este. Met de kardinaal had hijvestigt een relatie van ongelukkige onderdanigheid die Ludovico ziet in de rol van een bediende die gedwongen wordt om de meest uiteenlopende bevelen op te volgen. In feite omvatten zijn taken: administratieve taken, persoonlijke valet diensten, politieke en diplomatieke missies.

In gezelschap van de kardinaal ondernam hij talrijke reizen van politieke aard. Tussen 1507 en 1515 was hij in Urbino, Venetië, Florence, Bologna, Modena, Mantua en Rome. De reizen werden afgewisseld met het schrijven van 'Orlando Furioso' en het schrijven en opvoeren van verschillende toneelstukken zoals de komedies 'Cassaria' en 'I Suppositi'.

In 1510 ontving kardinaal Ippolito een excommunicatie van paus Julius II en Ariosto ging zijn zaak bepleiten in Rome, maar werd niet goed ontvangen door de paus die zelfs dreigde hem in zee te gooien.

In 1512 beleefde hij een romantische ontsnapping over de Apennijnen met hertog Alfonso. De twee vluchtten om aan de toorn van de paus te ontsnappen, ontketend door de alliantie tussen de familie Este en de Fransen in de oorlog van de Heilige Liga. Na de dood van Julius II was hij terug in Rome om de nieuwe paus, Leo X, te feliciteren en een nieuwe, stabielere en vreedzamere post te bemachtigen. In hetzelfde jaar ging hij naar Florence waarontmoet Alessandra Balducci, de vrouw van Tito Strozzi, op wie hij smoorverliefd wordt.

Na de dood van haar man in 1515 verhuisde Alessandra naar Ferrara en de twee begonnen een lange relatie die in 1527 uitmondde in een geheim huwelijk. De twee zouden nooit officieel samenwonen, om te voorkomen dat Ludovico zijn kerkelijke voordelen en Alessandra's rechten uit het vruchtgebruik van de bezittingen van de twee dochters uit haar huwelijk met Tito zou verliezen.Strozzi.

De relatie met de kardinaal verslechterde na de publicatie van 'Orlando Furioso' (1516). De zaken werden nog gecompliceerder toen Ludovico weigerde de kardinaal te volgen naar Hongarije, waar hij werd benoemd tot bisschop van Buda. Ariosto werd ontslagen en kwam in financieel zwaar weer terecht.

In 1517 trad hij in dienst van hertog Alfonso d'Este, een positie die hem gelukkig maakte omdat hij zo zijn geliefde Ferrara zelden hoefde te verlaten. Bij de herovering van Garfagnana door de familie Este werd hij echter door de hertog gekozen tot gouverneur van deze gebieden. Hij werd gedwongen deze post te aanvaarden omdat de hertog na de verzuring van de betrekkingen met het pausdomHij vertrekt daarom naar Garfagnana om zijn toch al moeilijke economische situatie op te lossen, een instabiele toestand die hem al jaren teistert.

Hij bleef drie jaar in Garfagnana, van 1522 tot 1525, en deed zijn uiterste best om die gebieden te bevrijden van de roversbendes, waarna hij voorgoed terugkeerde naar Ferrara. Tussen 1519 en 1520 schreef hij rijmpjes in de volkstaal en twee komedies "Il Negromante" en "I studenti", die onvoltooid bleven, en publiceerde een nieuwe editie van "Furioso" in 1521. Hij volgde de hertog in enkele opdrachtenambtenaren zoals het escorte van keizer Karel V naar Modena in 1528 en ontving een pensioen van honderd gouden dukaten dat hem werd toegekend door Alfonso D'Avalos, bij wie hij als ambassadeur diende.

Zo kon hij de laatste jaren van zijn leven in alle rust doorbrengen in zijn huisje in Mirasole, omringd door de liefde van zijn lievelingszoon Virginio en diens vrouw Alessandra.

Ter gelegenheid van het carnaval en het huwelijk van Ercole d'Este en Renata van Frankrijk wijdde hij zich weer aan het theater, regisseerde een paar toneelstukken en bouwde een stabiel podium voor het kasteel, dat helaas in 1532 werd verwoest.

De laatste jaren van zijn leven werden gewijd aan de revisie van Orlando Furioso, waarvan de laatste editie werd gepubliceerd in 1532. Ondertussen werd hij ziek door enteritis; Ludovico Ariosto stierf op 6 juli 1533 op 58-jarige leeftijd.