Biografie - Diepe ervaringen

Salvatrice Elena Greco in kunst Sandra Milo Ze werd geboren in Tunis op 11 maart 1933. Op 22-jarige leeftijd maakte ze haar filmdebuut in de film 'Lo scapolo' (1955), aan de zijde van Alberto Sordi. Herkenbaar aan haar uitbundige, opzichtige figuur en naïeve kinderstem, werd ze een van de groten van het witte doek en nam ze deel aan talloze films uit die tijd.

Na een fotoshoot voor 'Le Ore' - een elitekrant in die tijd - met de stad Tivoli als decor, verscheen de titel 'De Milo van Tivoli'. Uit deze episode en het besluit om een zoet klinkende naam aan te nemen, koos hij de artiestennaam Sandra Milo .

Sandra Milo's eerste belangrijke rol kwam in 1959 dankzij producent Moris Ergas, die later met haar zou trouwen: de film was 'Il generale Della Rovere', van Roberto Rossellini, waarin Sandra de rol van een prostituee speelde. Een soortgelijke rol speelde ze in 'Adua e le compagne' (1960) van Antonio Pietrangeli, ook een arthousefilm.

De carrière van de actrice kwam abrupt tot stilstand nadat 'Vanina Vanini' (1961), een film gebaseerd op een verhaal van Stendhal en opnieuw geregisseerd door Roberto Rossellini, werd afgekeurd op het filmfestival van Venetië. De film, en vooral het acteerwerk van Sandra Milo, werd zo hard bekritiseerd dat de actrice de denigrerende bijnaam 'Canina Canini' kreeg.

Fundamenteel voor het vervolg van haar carrière is haar ontmoeting met regisseur Federico Fellini: met hem neemt ze '8 e mezzo' (1963) en 'Giulietta degli spiriti' (1965) op. Sandrocchia - zoals Fellini haar liefkozend noemde - krijgt het imago van een femme fatale In feite belichaamt ze de erotische verbeelding van de regisseur en wordt ze vaak gecontrasteerd met de figuur van de Italiaanse vrouw, stereotiep weergegeven als een vrouw met een bescheiden uiterlijk en een burgerlijke mentaliteit. Voor beide films geldt dat Sandra Milo wint de Silver Ribbon voor Beste Bijrol.

Andere belangrijke werken zijn 'Frenesia dell'estate' (1963, door Luigi Zampa), 'L'ombrellone' (1968, door Dino Risi), 'La visita' (1963, door Antonio Pietrangeli).

Uit haar huwelijk met Moris Ergas werd Deborah geboren, een toekomstige televisiejournaliste. Sandra Milo's liefdesleven kan echter als stormachtig worden beschreven: na Ergas trouwde ze in 1969 (en tot 1986) met Ottavio De Lollis: het stel baarde hun kinderen Ciro en Azzurra. De relatie overschaduwde haar carrière als actrice, die ze voorgoed besloot op te geven om zich aan haar gezin te wijden.

Toen Azzurra werd geboren, leek het kleine meisje bij de geboorte te zijn gestorven, maar kwam op onverklaarbare wijze weer tot leven dankzij de tussenkomst van zuster Maria Pia Mastena. De wonderbaarlijke gebeurtenis zou later door de katholieke kerk worden erkend ten gunste van het heiligverklaringsproces van de non.

Pas in 1982 keerde hij terug op het witte doek voor een paar optredens ('Grog' en 'Cinderella '80'). Daarna legde hij zich toe op televisie. Misschien als gevolg van zijn vriendschap met Bettino Craxi presenteerde hij in 1985 'Piccoli fans', een middagprogramma voor kinderen, op Rai Due.

Er is een aflevering die de geschiedenis van de Italiaanse televisie is ingegaan en waarin Sandra Milo de hoofdrol speelt: de actrice is het slachtoffer van een beroemde grap, met een zeer slechte smaak, die begin 1990 met haar werd uitgehaald, wanneer tijdens het programma "Love is a wonderful thing" een anoniem telefoontje via de ether Sandra informeert dat haar zoon Ciro in ernstige toestand is opgenomen in een ziekenhuis in het ziekenhuis.Na een ongeluk houdt Milo noch haar tranen, noch haar voorspelbare abrupte reactie in. Het nieuws van het ongeluk is vals, maar het geschreeuw van haar radeloze moeder wordt opgenomen en opnieuw gebruikt als spotternij. De gebeurtenis wordt zo populair dat het zelfs de titel van een Italia 1 comedy show inspireert, 'Ciro, il figlio di Target'.

Sandra Milo verliet de RAI in 1991 en belandde bij de Fininvest netwerken (later Mediaset) om van Enrica Bonaccorti het ochtendprogramma 'Cari genitori' (Beste Ouders) te erven op Rete 4. Later zou ze op hetzelfde netwerk de hoofdrol spelen in een muzikale parodie op de soap 'La Donna del Mistero' naast, onder andere, Patrizia Rossetti en de Ricchi e Poveri.

Tijdens het Sanremo Festival van 2001 was ze een vaste presentator van 'La vita in diretta' en in 2002 speelde ze samen met Giampiero Ingrassia en Cristina Moglia in het Canale 5 drama 'Ma il portiere non c'è mai? Het jaar daarop keerde ze terug naar de bioscoop met de film 'Il cuore altrove' van Pupi Avati en in 2005 nam ze deel aan de reality show 'Ritorno al presente', waar ze als tweede eindigde.

Sinds 2006 toert ze door de Italiaanse theaters met de komedie '8 donne e un mistero' (8 vrouwen en een mysterie), gebaseerd op de gelijknamige Franse film. In 2007 was ze een van de hoofdrolspelers, samen met Barbara D'Urso en Maurizio Micheli, in de theaterkomedie 'Il Letto ovale' (Het ovale bed), geregisseerd door Gino Landi.

In 2008 werkte hij mee aan de film 'Chi nasce tondo...' van Alessandro Valori, met Valerio Mastandrea.

Voor het theaterseizoen 2008/2009 stond hij op de planken met 'Fiori d'acciaio' (gebaseerd op de gelijknamige film van Herbert Ross) geregisseerd door Claudio Insegno, met Caterina Costantini, Eva Robin's en Rossana Casale.

In 2009 speelde hij in een van de vijf afleveringen van de film 'Impotenti esistenziali' van Giuseppe Cirillo.

Aan het einde van 29 oktober 2009 verklaarde ze tijdens Bruno Vespa's programma 'Porta a Porta' dat ze 17 jaar lang de minnares van Federico Fellini was geweest.

In 2009/2010 is Sandra Milo op tournee met Caterina Costantini met de pièce "American Gigolo", terwijl hij in februari 2010 deelnam aan de realityshow "L'isola dei famosi".

In 2021 speelt hij in de film ' Het emotionele materiaal "van Sergio Castellitto .