Biografia - Wulkan w Rzymie

Urodzony w Rzymie 7 czerwca 1945 r., wnuk artysty, Enrico Montesano zadebiutował w 1966 r. jako aktor-aktor w małym teatrze Goldoni u boku znanego wówczas humorysty Vittorio Metza. Komedia, dziś już nie grana, nosiła tytuł "Humor Nero". W sezonie 67/68, przy współpracy Leone Manciniego i Maurizio Costanzo, rozpoczął działalność kabaretową w Puff, słynnym teatrze Lando.Fiorini znajduje się w malowniczym Trastevere.

Pozostał tam przez dwa sezony, wszystkie zwieńczone doskonałymi opiniami publiczności i krytyków, którzy w ten sposób zaczęli odkrywać instynktownego, namiętnego, ciągnącego, ale także kulturalnego i subtelnego komika. Mieszanka trudna do odtworzenia, tak bardzo, że Montesano słusznie jest być może jedynym mistrzem tego gatunku.

Oczywiście nowo narodzony, ale teraz szalejący mały ekran nie mógł go zignorować (i był do niego śmiertelnie przyciągany), więc zadebiutował w telewizji w 1968 roku w "Che domenica Amici" Castellano i Pipolo w reżyserii Vito Molinariego.

W latach 1968-1970 przeniósł się do Bagaglino w Vicolo della Campanella, gdzie miał okazję występować u boku ikony rzymskości, Gabrielli Ferri. Powrócił do Puff w sezonie 71/72 z przedstawieniem, którego był także autorem: "Homo Cras?". Następnie powrócił do Bagaglino, w historycznym miejscu salonu Margherita, z Marią Grazią Buccellą; z "C eravamo tanto amati" i "Repu", tekstami i reżyserią Castellacciego.i Pingitore, które utrzymały się na liście przez dwa sezony.

Z jego działalności radiowej, która również była bardzo bogata, pamiętajmy przynajmniej o trzech seriach "Gran Varietà", w których wprowadził postacie Dudù i Cocò, romantycznej Angielki i emeryta Torquato. Ale to zawsze telewizja dominowała jego działalność, więc wyprodukował dwugodzinny program specjalny zatytułowany "Io non c'entro" z Marią Grazią Buccellą w 1973 r. Następnie w 1974 r. "Dove sta Zazà" i "Io non c'entro" z Marią Grazią Buccellą."Mazzabubù" w 1975 roku z Gabriellą Ferri.

Wraz z "Quantunque io" w 1977 r. (którego był współautorem tekstów z Ferruccio Fantone) z powodzeniem zainaugurował nową formułę telewizyjnej różnorodności, która zrezygnowała z klasycznego wkładu wielkiej orkiestry i wielkiego baletu, aby skupić się na błyskawicznych gagach, karykaturach, krótkich skeczach, postaciach oraz satyrze politycznej i lifestyle'owej. Dzięki temu programowi nowa sieć RAI 2 zdobyła nagrodę TV Montreux.

Będąc już bardzo popularnym, był gotowy stawić czoła przerażającej sobotniej nocy, bardzo trudnemu testowi dla każdego, co doprowadziło go do poprowadzenia "klasycznego" programu, takiego jak "Fantastico" w sezonie 1988/89, a następnie, sześć lat później i po zakończeniu tego doświadczenia, był autorem, wykonawcą i reżyserem innowacyjnego sit-comu "Pazza Famiglia", który został powtórzony w następnym roku z "Pazza Famiglia 2".zdobywając takie samo uznanie i sukces w rankingach.

Enrico Montesano jest również stale obecny we włoskim kinie. Nakręcił ponad 50 filmów, w tym "Amore vuol dire gelosia" Mauro Severino, kultowy "Febbre da cavallo" Steno, "Il marito in collegio" Maurizio Lucidi, "Stato Interessante" Sergio Nasca, "Pane burro e marmellata" i "Aragosta a colazione" Giorgio Capitani, "Il Ladrone" i "Qua la mano" Pasquale FestaCampanile, "Camera d'albergo" Mario Monicelli, "Il conte Tacchia" Corbucci, "I due carabinieri" i "Uomini duri".

Jako reżyser zadebiutował filmem "A me mi piace", za który otrzymał nagrodę David di Donatello dla najlepszego debiutującego reżysera.

Ale to nie jedyna statuetka w jego karierze, otrzymał również trzy specjalne Davidy za występy filmowe i Srebrną Wstęgę. Za teatr otrzymał dwie nagrody IDI (Istituto del Dramma Italiano) za "Bravo!" w 1980/81 i "Beati Voi!" w 1992/93.

Jego działalność teatralna, nawiasem mówiąc, nie ogranicza się do dwóch wyżej wymienionych dzieł, ale rozpoczęła się od "Rugantino" w sezonie 78/79 i była kontynuowana z zyskiem w "Se il Tempo fosse un Gambero", "Cercasi tenore" i "Meno male che c'è Maria!" z Barbarą d'Urso, wszystkie w reżyserii Pietro Garinei. Wciąż w teatrze "L'uomo la Bestia e la Virtù" i jego monolog "Trash - non si butta viaPrawdziwy wulkan, który trudno ugasić.