Biografia

• Odkrywca Walter Raleigh
• Odkrycie Wirginii
• Aresztowanie, proces i uwięzienie
• Nowa wyprawa: do Wenezueli

Walter Raleigh urodził się 22 stycznia 1552 r. we wschodnim Devon. Niewiele wiadomo o jego narodzinach: na przykład "Oxford Dictionary of National Biography" datuje je na dwa lata później, 1554 r. Dorastał w domu Hayes Barton, w pobliżu wioski East Budleigh i był najmłodszym z pięciorga dzieci Waltera Raleigha (imiennika) i Catherine Champernowne (Kat Ashley).

Wychowany w rodzinie o protestanckiej orientacji religijnej, w dzieciństwie rozwinął silną nienawiść do rzymskiego katolicyzmu. W 1569 r. Walter Raleigh Opuścił Wielką Brytanię i wyjechał do Francji z zamiarem wspierania hugenotów podczas francuskich religijnych wojen domowych. W 1572 r. zapisał się do Oriel College w Oksfordzie, ale zdecydował się porzucić studia w następnym roku bez ukończenia studiów.

Niewiele wiadomo o jego życiu w latach 1569-1575, z wyjątkiem tego, że 3 października 1569 r. był naocznym świadkiem Bitwa pod Moncontour W 1575 r. lub najpóźniej w 1576 r. powrócił do Anglii. W kolejnych latach brał udział w tłumieniu rebelii Desmondów i stał się jednym z wiodących właścicieli ziemskich w Munster.

Odkrywca Walter Raleigh

W 1584 r. został lordem w Irlandii Walter Raleigh jest autoryzowany przez Królowa Elżbieta I do odkrywania, kolonizowania i rządzenia wszelkimi odległymi i barbarzyńskimi terytoriami, które nie są własnością chrześcijańskich władców lub nie są zamieszkane przez ludność chrześcijańską, w zamian za jedną piątą całego złota i srebra, które można znaleźć w kopalniach takich terytoriów.

Raleigh otrzymuje siedem lat na założenie osady: po upływie tego czasu straci do niej wszelkie prawa. Następnie organizuje wyprawę na wyspę Roanoke z siedmioma statkami i stu pięćdziesięcioma osadnikami.

Odkrycie Wirginii

W 1585 r. odkrył Wirginię i postanowił nazwać ją jej imieniem, aby uhonorować dziewica królowa Elżbieta Podczas pobytu w Karolinie Północnej założył kolonię o tej samej nazwie na wyspie Roanoke: była to druga brytyjska osada w Nowym Świecie po Nowej Fundlandii St. John.

Fortuna Raleigha, która znalazła poparcie królowej, nie trwała jednak długo: Elżbieta zmarła 23 marca 1603 roku.

Aresztowanie, proces i uwięzienie

Kilka miesięcy później, 19 lipca, Walter Raleigh został aresztowany za swój udział w Główny wątek zorganizowany przeciwko następcy królowej, Jakubowi I. Za to został uwięziony w Tower of London.

17 listopada rozpoczął się proces przeciwko niemu, który miał miejsce w Wielkiej Sali Zamku Winchester. Raleigh bronił się, odpierając zarzuty swojego przyjaciela Henry'ego Brooke'a, którego wezwał do złożenia zeznań. Mimo to został uznany za winnego, Sir Walter Raleigh pozostał uwięziony w wieży do 1616 roku.

Podczas uwięzienia poświęcił się pisaniu i ukończył pierwszy tom Historia świata W pierwszym wydaniu, które ukazało się w 1614 roku, omawia on starożytną historię Grecji i Rzymu.

Nowa wyprawa: do Wenezueli

W międzyczasie został ojcem Carewa, poczętego i urodzonego podczas uwięzienia, Raleigh został ułaskawiony przez króla w 1617 roku, który udzielił mu pozwolenia na poprowadzenie drugiej wyprawy do Wenezueli w poszukiwaniu El Dorado. Podczas podróży grupa ludzi Raleigha, dowodzona przez jego przyjaciela Lawrence'a Keymisa, zaatakowała hiszpańską placówkę Santo Tomé de Guayana nad rzeką Orinoko,łamiąc tym samym traktaty pokojowe podpisane z Hiszpanią i naruszając własne rozkazy Raleigha.

Ten ostatni jest skłonny udzielić przebaczenia tylko pod warunkiem unikania jakiejkolwiek wrogości wobec kolonii i hiszpańskich statków. W trakcie walk Walter - syn Raleigha - zostaje postrzelony i umiera. Raleigh zostaje poinformowany o tym wydarzeniu przez Keymisa, który błaga o przebaczenie za to, co się stało, ale go nie otrzymuje i postanawia popełnić samobójstwo.

Następnie Raleigh wraca do Anglii i dowiaduje się, że hiszpański ambasador zażądał wyroku śmierci: król Jakub nie ma innego wyjścia, jak tylko zaakceptować tę prośbę. Raleigh zostaje więc zabrany z Plymouth do Londynu przez Sir Lewisa Stukeleya, odmawiając wielu okazji do ucieczki.

Uwięziony w Pałacu Westminsterskim, został ścięty 29 października 1618 r. po tym, jak otrzymał szansę zobaczenia topora, który miał go zabić. Jego ostatnie słowa brzmią: " Strajk, człowieku, strajk "Według innych źródeł jego ostatnie słowa brzmiały: "(Uderz, człowieku, uderz). Czeka mnie długa podróż i muszę pożegnać się z towarzystwem. "(Mam przed sobą długą podróż i muszę opuścić firmę). Miał 66 lat.