بیوګرافي • د یو سړي احساسات

• تشکیل
• لومړني شعرونه
• Guiseppe Ungaretti له جګړې وروسته
• د 30s
• د 1940 لسیزه
• وروستی څو کاله
• د جیوسیپ انګاریټي شعرونه: د تشریح سره تحلیل

هغه د فبرورۍ په 8 د 1888 کال د مصر په الیسندریا کې زیږیدلی. لوی شاعر جیوسیپ انګاریټي ، د انتونیو انګاریټي او ماریا لونارډیني لخوا دواړه د لوکا څخه.

هغه خپل ماشومتوب او ځواني په خپل ټاټوبي کې تیره کړه. کورنۍ په حقیقت کې د کاري دلایلو لپاره افریقا ته تللې وه. په هرصورت، د هغه پلار، چې د سویز کانال په جوړولو کې د کارګر په توګه کار کاوه، په یوه پیښه کې مړ شو. په دې توګه مور مجبوره ده چې دا کار وکړي، مګر د الیسندریا په څنډه کې د یوه پلورنځي د عاید له امله د کورنۍ د ساتلو اداره کوي.

کوچنی ژیسیپ له همدې امله د خپلې مور لخوا د سوډاني لوند نرسې لخوا او د انا لخوا لوی شوی ، د یوې زړې کروشیایی ، په زړه پورې کیسه لیکونکې.

Giuseppe Ungaretti

زده کړه

اوس لوی شوی، Giuseppe Ungaretti Ecole Suisse Jacot کې ګډون کوي، چیرته چې هغه د لومړي ځل لپاره د اروپایي ادبیاتو سره اړیکه کې.

په خپل فارغ وخت کې هغه د انارکیستانو لپاره د نړیوالې غونډې ځای "باراکا روسا" ته هم ورځي، چې د هغې منظم تنظیم کوونکی اینریکو پی دی، د ورسیلیا څخه، چې مصر ته د کار لپاره تللی و. په دې کلونو کې هغه ادب ته مخه کړهفرانسوی او ایټالوی، له هرڅه پورته د دوو مجلو د ګډون څخه مننه: مرکور دی فرانس او لا غږ . په دې توګه هغه د نورو په منځ کې د فرانسوي Rimbaud ، Mallarmé ، Baudelaire - د خپل ملګري لبناني شاعر محمد سکیاب څخه مننه - د نورو کارونو او شعرونو لوستل پیل کړل. همدارنګه لیپرډز او نیتزچی .

انګارتي ایټالیا ته لاړ خو په دې نیت چې فرانسې ته ولاړ شي، پاریس ته، د حقوقو زده کړې بشپړې کړي او په پای کې مصر ته راستون شي.

کله چې هغه بالاخره پاریس ته ځي، څو اونۍ وروسته د هغه ملګري سیاب سره یوځای کیږي، چې څو میاشتې وروسته په ځان وژنې مړ کیږي.

جیوسیپ د سوربون په لیکونو پوهنځی کې نوم لیکنه وکړه او د ریو ډیس کارمس په یوه کوچني هوټل کې یې استوګنه وکړه. هغه د پاریس په لویو ادبي کیفونو کې ډیر ځله تله او د اپولینایر سره یې ملګرتیا وکړه، چې هغه ورسره ژوره مینه درلوده.

لومړی شعرونه

سره له دې چې له ایټالیا څخه د هغه د لرې کیدو سره سره، جیوسیپ انګاریتي بیا هم د فلورینټین ګروپ سره په اړیکه کې پاتې دی چې د غږ څخه جلا کیدو سره، مجلې ته ژوند ورکړ. لاکربا".

په 1915 کې هغه خپل لومړی غزل په لاسربا کې خپور کړ. جګړه پیل شوه او هغه بیرته راګرځول شو او کارسو محاذ او د فرانسوي شیمپین محاذ ته واستول شو.

د انګارتي لومړی شعر د ۱۹۱۵ کال د ډسمبر په ۲۲ نیټه دی. بله ورځ ده.مشهور شعر "Vigil".

هغه ټول راتلونکی کال د مخکینۍ او شاته کرښو تر منځ تیروي. هغه هر څه لیکي " د ښخ شوي بندر " (یو ټولګه چې په پیل کې د ورته نوم شعر شاعري لري )، چې په یوډین کې په یوه ټایپوګرافي کې خپره شوې. د اتیا نمونو کیورټر "ډول ایټور سیرا" دی، یو ځوان لیفټیننټ.

انګارتي ځان د یو انقلابي شاعر په توګه څرګندوي، چې د هرمیتیزم ته لاره هواروي. سندرې لنډې دي، ځینې وختونه یو واحد وړاندیز ته راټیټیږي، او قوي احساسات څرګندوي.

Giuseppe Ungaretti له جګړې وروسته

هغه روم ته راستون شو او د بهرنیو چارو وزارت په استازیتوب یې د ورځني معلوماتو بلټین مسوده چمتو کولو ته وقف کړه.

په عین وخت کې، انګاریټي د لا رونډا ، ټریبونا ، سوداګرۍ سره همکاري کوي. د هغه میرمن جین دوپوکس په عین حال کې فرانسوي زده کړه کوي.

ستونزمن اقتصادي حالت هغه د دې لامل شو چې مارینو ته د کاستیلي روماني ښار ته لاړ شي. په لا سپیزیا کې د "L'Allegria" نوې نسخه خپروي؛ د 1919 او 1922 ترمنځ جوړ شوي سندرې او د "سینټیمینټو ډیل ټیمپو" لومړۍ برخه شامله ده. مخکتنه د بینیتو مسولینی لخوا ده.

دا ټولګه د هغه د دوهم شاعرانه پړاو پیل په ګوته کوي. غزلونه اوږده دي او کلمات یې ډیر په لټه کې دي.

د 1930s

د 1932 د ګونډولیر جایزه سره، چې په وینس کې ورکړل شوې، د هغه شعر لومړی لريرسمي پیژندنه. په دې توګه د سترو ناشرانو دروازې خلاصې شوې.

خپروي، د مثال په توګه، د Vallecchi سره "Sentimento del Tempo" (د ګارګیولو لخوا د یوې مقالې سره) او د "Quaderno ditranslati" حجم خپروي چې د ګونګورا، بلیک ، متنونه پکې شامل دي. ایلیټ ، ریلکی ، ایسینین .

د PEN کلب (یوه نړیواله غیر دولتي موسسه او د لیکوالانو ټولنه) هغه ته بلنه ورکوي چې په جنوبي امریکا کې یو لړ لیکچرونه ورکړي. په برازیل کې هغه د ساو پاولو په پوهنتون کې د ایټالوي ادبیاتو رییس وټاکل شو. Ungaretti دا رول تر 1942 پورې ساتي.

د "Sentimento del Tempo" بشپړه نسخه خپره شوې ده.

په 1937 کې، لومړۍ کورنۍ غمیزه انګاریټي ته ورسیده: د هغه ورور کوسټنټینو مړ شو. د هغه لپاره یې "که ته زما ورور یې" او "هر څه چې ما له لاسه ورکړل" غزلونه لیکلي چې وروسته په فرانسوي کې په "Vie d'un homme" کې راڅرګند شول. څه موده وروسته، د هغه زوی انټونیټو ، چې یوازې نهه کلن و، هم په برازیل کې د ضعیفې درملنې د اپنډیسیټس د حملې له امله مړ شو.

1940

هغه په ​​1942 کې خپل وطن ته راستون شو او د ایټالیې د اکاډمیسن نومول شو. هغه ته په روم کې د "روښانه شهرت" لپاره د پوهنتون تدریس ورکړل شوی. مونډاډوري د عمومي سرلیک لاندې د خپلو اثارو خپرونه پیل کړه " د سړي ژوند ".

د روما جایزه هغه ته د Alcide De Gasperi لخوا ورکړل شوه. دوی بهر ځيد نثر حجم "په ښار کې غریب سړی" او د "ژمنې شوې ځمکې" ځینې خاکې. مجله Inventario د هغه مقاله "د شعر لاملونه" خپروي.

وروستي کلونه

7>د شاعر د ژوند وروستي کلونه ډیر شدید دي.

هغه د د لیکوالانو د اروپایی ټولنې مشر وټاکل شو او په کولمبیا پوهنتون کې یې د د لیدونکي پروفیسور په توګه د لیکچرونو لړۍ ترسره کړه، د نورو شیانو تر څنګ یې د لیکوالانو او انځورګرانو سره ملګرتیا وکړه. د نیویارک د کلي مات .

د هغه د اتیا کلنۍ په مناسبت (1968) هغه د ایټالیې له حکومت څخه خورا ویاړونه ترلاسه کړل: په پالازو چیګي کې هغه د لومړي وزیر الدو مورو لخوا ولمانځل شو. او د مونټل او Quasimodo لخوا، د شاوخوا ډیری ملګرو سره.

دوه نایابه نسخې راځي: "ډیالوګو"، یو کتاب چې د بوري لخوا د "احتیاط" سره یوځای شوی، د مینو شعرونو یوه کوچنۍ ټولګه او "د موسمونو مرګ"، د مانزو لخوا انځور شوی، کوم چې موسمونه سره یوځای کوي. د " وعده شوې ځمکې"، له "Taccuino del Vecchio" څخه او تر 1966 پورې وروستي آیتونه.

هغه په ​​متحده ایالاتو، سویډن، جرمني کې سفر کوي. د سپتمبر په میاشت کې د مونډاډوري ټوک خپور شو چې پکې ټول شعرونه شامل وو، د یادښتونو، مقالو، ډولونو وسایلو سره، د لیون پیکیوني لخوا ایډیټ شوي.

د 31 دسمبر 1969 او د 1 جنوري 1970 ترمینځ شپه کې هغه وروستنی شعر "پېټریفایډ او مخمل" لیکي.

انګارتيد اوکلاهوما په پوهنتون کې د جایزې ترلاسه کولو لپاره متحده ایالاتو ته راستون شو.

هغه په ​​نیویارک کې ناروغه شو او په یوه کلینیک کې بستر شو. هغه ایټالیا ته راستون شو او په سالسوماګیور کې د درملنې لپاره میشت شو.

Guiseppe Ungaretti د ۱۹۷۰ کال د جون د لومړۍ نیټې په شپه په میلان کې مړ شو.

د ګیوسیپ انګاریټي شعرونه: د تشریح سره تحلیل

• ویګلیا ( 1915)
• زه یو مخلوق یم (1916)
• د ښخ شوی بندر (1916)
• سان مارتینو ډیل کارسو (1916)
• سهار (M'illumino d'imense) (1917)
• د کښتۍ د ویجاړیدو خوښۍ ( 1917)
• عسکر (1918)
• سیندونه (1919)
• مور ( 1930)
• نور چیغې مه کوئ (1945)