Βιογραφία - Ένας βασιλιάς στο Χόλιγουντ

Γεννημένος το 1940 στο Χάρλεμ, ο Αλ Πατσίνο, από μια περίεργη σύμπτωση της μοίρας, είναι σικελικής καταγωγής, δηλαδή κατάγεται από την ίδια γη στην οποία οφείλει κατά κάποιο τρόπο τη δημοτικότητά του. Στην πραγματικότητα, η διεθνής επιβεβαίωσή του ανάμεσα στους αστέρες του Χόλιγουντ όλων των εποχών συνδέεται με την ερμηνεία του ως αφεντικό της μαφίας σε εκείνο το αριστούργημα κινηματογράφου που είναι ο "Νονός" του Φράνσις Φορντ.Είναι διασκεδαστικό να σημειωθεί, χρόνια αργότερα, ότι για τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε, ο ηθοποιός δεν αισθανόταν καθόλου κατάλληλος. Άλλαξε γνώμη μόνο χάρη στην επιμονή του Κόπολα. Ακόμη και το πραγματικό όνομα αυτού του αυθεντικού θρύλου του Χόλιγουντ καταγγέλλει έντονα την ιταλική καταγωγή του: είναι καταχωρημένος ως Alfredo James Pacino.

Η παιδική ηλικία του Αλ σημαδεύεται από τα δράματα και τις κακουχίες που χαρακτηρίζουν την κατάσταση των μεταναστών. Ο πατέρας του εγκαταλείπει την οικογένεια όταν είναι ακόμη σε βρεφικά ρούχα- το μικρό αγόρι μένει μόνο του με τη μητέρα του, χαμένη και φτωχή. Οι παππούδες του αναλαμβάνουν να τον μεγαλώσουν, με την καθόλου αδιάφορη "συμβολή" του δρόμου (η γειτονιά είναι το όχι και τόσο ήσυχο "Νότιο Μπρονξ").

Αρκετές φορές, σε συνεντεύξεις του, ο Αλ Πατσίνο ανατρέχει με πικρία στα χρόνια της νιότης του, που σημαδεύτηκαν από τη μοναξιά και την περιθωριοποίηση. Χρόνια που έζησε χωρίς φίλους και συντρόφους, εκτός από τις περιστασιακές γνωριμίες που έκανε στο δρόμο. Στο σπίτι δοκίμαζε να μιμείται διάσημους ηθοποιούς, στον ελεύθερο χρόνο του έπινε από την πηγή του κινηματογράφου made in Hollywood (αλλά όχι μόνο) και ονειρεύεται να γίνει σαν ένας από τους πολλούς αστέρες της ασημένιας οθόνης τότε.

Πηγαίνει στο σχολείο, αλλά είναι πολύ κακός μαθητής. άτονος και όχι ιδιαίτερα προσεκτικός, αποτυγχάνει αρκετές φορές και μερικές φορές αποβάλλεται. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών, διακόπτει τις σπουδές του και μετακομίζει στο Greenwich Village, όπου εγγράφεται στο "High School of Performing Arts". Για να βγάλει τα προς το ζην, προσαρμόζεται στις πιο διαφορετικές δουλειές, ακόμα και στις πιο ταπεινές. Πηγαίνει από τη μια δουλειά στην άλλη σε μια πραγματική δίνη εργασιών:από γκρουμ σε εργάτη, από μεταφορέα σε καθαριστή παπουτσιών, αλλά δεν εγκαταλείπει την υποκριτική και το θέατρο.

Στο "Herbert Berghof Studio", μαθήτευσε με μια θεότητα της υποκριτικής, τον Charles Laughton. Σταδιακά, η καριέρα του άρχισε να παίρνει μορφή και ουσία. Συμμετείχε σε διάφορες παραγωγές του "Living Theatre" και τελικά, το 1966, έγινε δεκτός στο "Actors Studio".

Το 1969, ο Αλ Πατσίνο έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ και γύρισε την πρώτη του ταινία, το "Εγώ, η Νάταλι". Ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος όμως ήταν στο "Panic in Needle Park" (1971) του Τζέρι Σάτζμπεργκ, στο οποίο υποδύθηκε έναν μικροέμπορο ναρκωτικών, προσφέροντας την πρώτη γεύση της στεγνής, νευρικής υποκριτικής που θα χαρακτήριζε αργότερα όλους τους μελλοντικούς του χαρακτήρες, από τον ατίθασο αστυνομικό στο "Serpico" (1973) μέχρι τοντον γκέι διεισδυτή του "Cruising" (1980), από τον νευρωτικό πιλότο του "A Moment in the Life" (1977) έως τον μικρομαφιόζο του "Donnie Brasco" (1997).

Πλέον το όνομά του είναι εισπρακτικό και μπορεί κανείς να μιλήσει ήδη για εδραιωμένη φήμη. Αναπόφευκτα το βάρος της διασημότητας αρχίζει να γίνεται αισθητό. Η προσοχή πάνω του είναι σπασμωδική και ο ηθοποιός δεν έχει ακόμη ωριμάσει εκείνα τα ανθρώπινα και πολιτισμικά εργαλεία που επιτρέπουν να αντέξει μια τέτοια ψυχολογική επίδραση. Αρχίζει να πίνει για να ενισχύσει τις δυνάμεις του και σιγά σιγά διολισθαίνει στον εθισμό στο αλκοόλ, ένα πρόβλημα πουη οποία θα τραβήξει για χρόνια, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και το περιστασιακό ειδύλλιο (το οποίο είναι πάντα καλά κρυμμένο από την κοινή γνώμη και τα μέσα ενημέρωσης).

Ο ίδιος δήλωσε: Όταν τελικά ήρθε η επιτυχία, ήμουν μπερδεμένη. Δεν ήξερα πια ποιος ήμουν και έτσι δοκίμασα την ψυχανάλυση, αλλά μόνο για μερικές συνεδρίες. Η δουλειά ήταν πάντα η θεραπεία μου. ".

Στην πραγματικότητα, ελάχιστα είναι γνωστά για αυτή την περίοδο στη ζωή του σταρ, ο οποίος έτεινε πάντα να προστατεύει την ιδιωτική του ζωή με έντονο τρόπο, μη αφήνοντας τίποτα για τον εαυτό του να διεισδύσει. Αυτή η στάση δικαιολογείται και από το γεγονός ότι ο Αλ Πατσίνο προσπαθούσε πάντα να εστιάζει την προσοχή του κοινού στους χαρακτήρες που υποδυόταν και όχι στον εαυτό του.

Δημιουργώντας μια αύρα μυστηρίου και "ανωνυμίας" γύρω από το όνομά του, είναι σαν να συνέβαλε στο να γίνουν πιο πιστευτοί οι χαρακτήρες, αποτρέποντας την επικάλυψη της εικόνας ή της προσωπικότητάς του με αυτούς. Είναι γνωστό, πάντως, ότι είχε περισσότερο ή λιγότερο μακροχρόνιες και περισσότερο ή λιγότερο σημαντικές σχέσεις με τις Jill Clayburgh, Marthe Keller, Diane Keaton και Penelope Ann Miller.

Επαγγελματικά, παράλληλα με τη δουλειά του ως κινηματογραφικός ηθοποιός, συνέχισε τη θεατρική του καριέρα, του οποίου οι ερμηνείες στο "Αμερικανικό βουβάλι" του Mamet και στις σαιξπηρικές παραστάσεις "Ριχάρδος Γ'" και "Ιούλιος Καίσαρας" παραμένουν αξέχαστες.

Ο Πατσίνο απέδειξε επίσης ότι ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός σε κωμωδίες όπως το "Daddy You're a Breaker" (1982) και το "Fear of Love" (1991) ή ακόμα και σε καρικατουρίστικους ρόλους όπως αυτός του γκάνγκστερ Big Boy Caprice στο Dick Tracy (1990), απέναντι από τη Μαντόνα.

Ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για τις ταινίες "Serpico" (1973), "Ο Νονός - Μέρος ΙΙ" (1974), "Dog Day Afternoon" (1975), "... And Justice for All" (1979), "Άρωμα Γυναίκας" (1992). Το 1993 κέρδισε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για τον ρόλο του τυφλού πρώην αξιωματικού στην ταινία "Άρωμα Γυναίκας" (του Μάρτιν Μπρεστ). Την ίδια χρονιά ήτανυποψήφιος ως ηθοποιός δεύτερου ρόλου για την ταινία "Americans" (1992).

Το 1996 σκηνοθέτησε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, "Richard III - A Man, a King" (στην οποία κράτησε τον πρωταγωνιστικό ρόλο για τον εαυτό του), σκηνοθετημένη με έναν πολύ ιδιόμορφο τρόπο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μείγμα διαφορετικών στυλ, συμπεριλαμβανομένης της δημοσιογραφικής έρευνας και της μυθοπλασίας. Μεταξύ 1985 και 1989 έκανε την παραγωγή, πρωταγωνίστησε και συν-σκηνοθέτησε την πειραματική ταινία "The Local Stigmatic", η οποία προβλήθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της ΝέαςYork και βασισμένο σε θεατρικό έργο του Heathcote Williams, το οποίο ανέβηκε εκτός Broadway το 1969 και στη συνέχεια το 1985 με την Boston Theatre Company, σε σκηνοθεσία David Wheeler.

Αδιαπέραστο παραμένει το σπίτι του στο Sneedon's Landing στον Hudson, όπου ζει με πέντε σκυλιά και την κόρη του Julie, που γεννήθηκε από τη σχέση του με μια καθηγήτρια υποκριτικής, η ταυτότητα της οποίας παραμένει μυστήριο.

Μερικές από τις πιο διάσημες ταινίες με τον Al Pacino:

- Ο Νονός (1972)

- Serpico - Serpico (1973)

- Κρουαζιέρα (1980)

- Σημαδεμένος (1983)

- Επανάσταση (1985)

- Επικίνδυνη αποπλάνηση - Sea of love (1989)

- Dick Tracy (1990)

- Φόβος της αγάπης - Frankie & Johnny (1991)

- Άρωμα γυναίκας (1992)

- Ο δρόμος του Καρλίτο (1993)

- Heat. Η πρόκληση (1995)

- Richard III Ένας άνθρωπος, ένας βασιλιάς (1995)

- Ο συνήγορος του διαβόλου (1997)

- Κάθε καταραμένη Κυριακή (1999)

- S1m0ne (2002)

- Ο έμπορος της Βενετίας (2004)

- Κίνδυνος στα δύο (2005)

- 88 λεπτά (2007)

- Δεκατρία του Ωκεανού (2007)

Ορισμένες ευχαριστίες:

1974: Νικητής, Χρυσή Σφαίρα, καλύτερου ηθοποιού, Serpico

1976: Νικητής, Βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, καλύτερος ηθοποιός, Ο Νονός: Μέρος ΙΙ

1976: Νικητής, Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας, Καλύτερου Ηθοποιού, Dog Day Afternoon

1991: Νικητής, Αμερικανικό Βραβείο Κωμωδίας, Καλύτερου Β' Ανδρικού Ρόλου, Dick Tracy

1993: Νικητής, Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, Άρωμα Γυναίκας

1993: Νικητής, Χρυσή Σφαίρα, καλύτερου ηθοποιού σε πρωταγωνιστικό ρόλο, Άρωμα γυναίκας

1994: Νικητής, Φεστιβάλ Βενετίας, Χρυσός Λέων Καριέρας

1997: Νικητής, Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Βοστώνης, καλύτερος ηθοποιός, Donnie Brasco

2001: Νικητής, Χρυσές Σφαίρες, Βραβείο Cecil B. DeMille