Βιογραφία - Ο γέρος και η πίπα του

Ο Ιταλός αθλητικός ήρωας, προπονητής της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, Enzo Bearzot, γεννήθηκε στο Joanni, Ajello del Friuli (επαρχία Udine) στις 26 Σεπτεμβρίου 1927.

Το 1946, μετακόμισε στην Pro Gorizia, η οποία έπαιζε στη Serie B. Στη συνέχεια ανέβηκε στη Serie A με την Inter. Θα παίξει επίσης στη Serie A με την Κατάνια και την Τορίνο. Ο Bearzot θα παίξει συνολικά 251 αγώνες της Serie A σε δεκαπέντε χρόνια. Στο αποκορύφωμα της καριέρας του, κατάφερε να παίξει ακόμη και έναν αγώνα με τηνεθνική φανέλα το 1955.

Τελείωσε την καριέρα του το 1964.

Αμέσως μετά, ξεκίνησε μια μαθητεία ως προπονητής- αρχικά ακολούθησε τους τερματοφύλακες στο Τορίνο, στη συνέχεια κάθισε στον πάγκο δίπλα σε ένα ηχηρό όνομα: τον Nereo Rocco. Στη συνέχεια ήταν βοηθός του Giovan Battista Fabbri, και πάλι στο Τορίνο, πριν μετακομίσει στο Πράτο, όπου οδήγησε την ομάδα στο πρωτάθλημα της Serie C.

Έρχεται στην ομοσπονδία ως προπονητής της ομάδας νέων κάτω των 23 ετών (σήμερα κάτω των 21 ετών Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Bearzot έγινε βοηθός του Ferruccio Valcareggi, προπονητή της εθνικής ομάδας των νέων, τον οποίο ακολούθησε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 στο Μεξικό και το 1974 στη Γερμανία.

Λίγους μήνες μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, ο Enzo Bearzot διορίστηκε Τεχνικός Επίτροπος μαζί με τον Fulvio Bernardini, με τον οποίο μοιράστηκε τον πάγκο μέχρι το 1977.

Η πρόκριση για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1976 απέτυχε παταγωδώς.

Η δουλειά του Bearzot άρχισε να αποδίδει αποτελέσματα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978: η Ιταλία τερμάτισε στην τέταρτη θέση, δείχνοντας ωστόσο -κατά γενική ομολογία- το καλύτερο παιχνίδι της διοργάνωσης. Το επόμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (1980) διεξήχθη στην Ιταλία: η ομάδα του Bearzot τερμάτισε και πάλι τέταρτη.

Στην Ισπανία, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, ο Bearzot έκανε ένα θαύμα.

Η πρώτη φάση του πρωταθλήματος έδειξε μια μέτρια ομάδα, με εξίσου μέτρια αποτελέσματα. Οι επιλογές του προπονητή φάνηκαν μάλλον αμφιλεγόμενες. Η κριτική των δημοσιογράφων προς την εθνική ομάδα και τον προπονητή της ήταν σκληρή, ανελέητη και έντονη, τόσο που οδήγησε τον Μπεαρζό να αποφασίσει τη "σιωπή του Τύπου", ένα εντελώς νέο γεγονός για την εποχή.

Αλλά ο Bearzot, εκτός από την τεχνική προετοιμασία, αποδείχθηκε ικανός να εμφυσήσει στα παιδιά του θάρρος, ελπίδα και ισχυρή ηθική βάση, βασισμένη στη δύναμη της ομάδας.

Έτσι, στις 11 Ιουλίου 1982, η ομάδα των Ατζούρι, με τον προπονητή της, ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου νικώντας τη Γερμανία στον ιστορικό τελικό που έληξε 3-1.

Η Gazzetta dello Sport της επόμενης ημέρας τιτλοφορούσε το εξώφυλλό της με τον απόηχο εκείνης της φράσης που ο ραδιοφωνικός σχολιαστής Νάντο Μαρτελίνι το προηγούμενο βράδυ έδειχνε ανίκανος να ολοκληρώσει: Παγκόσμιοι πρωταθλητές! ".

Την ίδια χρονιά ο Bearzot τιμήθηκε με τον διάσημο τίτλο Commendatore dell'Ordine al Merito della Repubblica Italiana.

Μετά την Ισπανία, η νέα αποστολή του Μπέαρζο ήταν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984: η Ιταλία δεν κατάφερε να προκριθεί. Στη συνέχεια ήρθε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό, όπου η Ιταλία δεν έλαμψε (τερμάτισε στους 16 απέναντι στη Γαλλία). Μετά από αυτή την εμπειρία ο Μπέαρζο, "ο Γέρος", όπως ήταν το παρατσούκλι του, παραιτήθηκε με τα εξής λόγια: Για μένα, η προπονητική στην Ιταλία ήταν μια κλίση που, με την πάροδο των ετών, έγινε επάγγελμα. Οι αξίες του παιχνιδιού έχουν αλλάξει από την εποχή μου. Λόγω της ανάπτυξης της βιομηχανίας και της εισόδου στη σκηνή των μεγάλων χορηγών, φαίνεται ότι το χρήμα έχει μετακινήσει τα γκολπόστ. ".

Μέχρι σήμερα κατέχει το ρεκόρ για τον αριθμό των πάγκων των Ατζούρι: 104, μπροστά από τους 95 του Βιτόριο Πότσο. Από το 1975 έως το 1986 ο Μπέαρζο συγκέντρωσε 51 νίκες, 28 ισοπαλίες και 25 ήττες. Διάδοχός του ήταν ο Αζέλιο Βισίνι.

Σκληρός, αποφασιστικός και ντροπαλός, αλλά και απίστευτα ανθρώπινος, ο Bearzot ήταν πάντα πολύ κοντά στους παίκτες του, κοιτάζοντας τον άνθρωπο πριν από τον ποδοσφαιριστή. Πολλά χρόνια αργότερα, τα λόγια του για τον Gaetano Scirea, για τον οποίο πρότεινε (στις αρχές του 2005) να αποσυρθεί η φανέλα του, όπως έγινε για τον Gigi Riva στην Κάλιαρι, είναι ένα παράδειγμα αυτού.

Γνωστός από άποψη εικόνας για την αχώριστη πίπα του, ο "Vecio" ήξερε πάντα πώς να κρατάει τα αποδυτήρια ενωμένα και προωθούσε πάντα την παιχνιδιάρικη πλευρά του αθλήματος, χωρίς ποτέ να αφήνει τον εαυτό του να κατακλύζεται από τον ενθουσιασμό των γεγονότων ή την αξία των στοιχημάτων.

Έχοντας εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο, ο Bearzot επέστρεψε το 2002 (σε ηλικία 75 ετών, 16 χρόνια μετά την αποχώρησή του), αποδεχόμενος μια πιεστική πρόσκληση να αναλάβει τον Τεχνικό Τομέα της FIGC. Ο διορισμός του ήταν μια προσπάθεια να αποκαταστήσει τη λάμψη ενός τομέα που εκείνη την εποχή βίωνε μια ανησυχητική κρίση.

Τα τελευταία χρόνια ο Bearzot έχει επιλέξει να αποστασιοποιηθεί από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες και να μην εμφανίζεται: Σήμερα, οι θεσμοί του ποδοσφαίρου δεν μετράνε, όλοι φωνάζουν στην τηλεόραση και όλοι μιλούν άσχημα για όλους. Με ενοχλεί να βλέπω πρώην διαιτητές να επικρίνουν διαιτητές και προπονητές να επικρίνουν τους συναδέλφους τους, χωρίς κανένα σεβασμό, ξεχνώντας την ευθύνη που έχει κανείς. Έτσι μένω σπίτι και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν ".

Ο Τσέζαρε Μαλντίνι (βοηθός του Μπέαρζο στους Ατζούρι), ο Ντίνο Ζοφ, ο Μάρκο Ταρντέλι και ο Κλαούντιο Τζεντίλε είναι μερικοί μόνο από αυτούς που ισχυρίστηκαν ότι επηρεάστηκαν από τις ιδέες του Έντσο Μπέαρζο στην προπονητική τους καριέρα.

Πέθανε στο Μιλάνο σε ηλικία 83 ετών στις 21 Δεκεμβρίου 2010, σοβαρά άρρωστος.