Βιογραφία - Γρήγορη συμπάθεια

Καλλιτέχνης με μεγάλο ανθρώπινο βάθος, προικισμένος με μεγάλη ταπεινότητα, αυτοπεποίθηση και μεγάλο σεβασμό προς το κοινό, ο Giorgio Panariello γεννήθηκε στη Φλωρεντία στις 30 Σεπτεμβρίου 1960. Ο Panariello, υιοθετημένος από τη Βερσίλια, είναι μια σταθερή παρουσία στον κόσμο του ιταλικού θεάματος, με τόσο υψηλά ποσοστά τηλεθέασης και αναγνωρισιμότητας που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα φαβορί του κοινού.

Χάρη στη μεγάλη εκφραστική του δύναμη, ο Panariello μπορεί να περάσει με μεγάλη ευκολία μέσα από όλα τα μέσα του θεάματος, από το θέατρο μέχρι την τηλεόραση και τη μεγάλη οθόνη, καταφέρνοντας να εκδηλώσει το ευφυές ταλέντο του σε κάθε περίσταση, χάρη σε αυτόν τον μετασχηματισμό, του οποίου είναι ασύγκριτος δάσκαλος.

Το καλλιτεχνικό του ντεμπούτο έγινε όταν κέρδισε τη δεύτερη έκδοση του "Stasera mi butto", ενώ ακολούθησε η συμμετοχή του -ως μιμητής- σε πολυάριθμες τηλεοπτικές εκπομπές.

Αλλά είναι με το "Vernice fresca", δίπλα στον γνωστό παρουσιαστή και φίλο Carlo Conti, που ο Giorgio Panariello είναι σε θέση να ξεδιπλώσει τη φύση του ως κωμικός και ηθοποιός χαρακτήρων αμέτρητων χαρακτήρων. Παράλληλα με την τηλεοπτική του καριέρα, ο Giorgio μπορεί να υπερηφανεύεται για μια μακρά θεατρική εμπειρία, η οποία ξεκίνησε με το "Quaderno a quadretti" το 1992, ακολουθούμενη από το "Vicini birichini", στο οποίο εμφανίστηκαν ήδη οι πιο γνωστοί του χαρακτήρες.

Η έκρηξη στο ευρύ κοινό ήρθε με το "Aria fresca", που μεταδόθηκε από το Videomusic, και ακολούθησε η θεατρική παράσταση "Panariello sotto l'albero" (Panariello κάτω από το δέντρο), με την οποία ο Τοσκανός κωμικός ξεπούλησε το Teatro Tenda της Φλωρεντίας για ένα δεκαπενθήμερο στη σειρά, με πάνω από 24.000 θεατές.

Χάρη στον Maurizio Costanzo, ο Giorgio Panariello έκανε το ντεμπούτο του το 1997 στο θέατρο Parioli της Ρώμης με το "Boati di silenzio". Στη συνέχεια, η παράσταση προσγειώθηκε στο Ciak του Μιλάνου, στο Palasport της Φλωρεντίας και σε πολλές άλλες πόλεις της Ιταλίας, όπου ήταν πάντα sold out.

Χάρη στην εξαιρετική του επιτυχία στο κοινό και τους κριτικούς, ο Giorgio τράβηξε την προσοχή του κινηματογράφου. Ο όμιλος Cecchi Gori του πρόσφερε την ευκαιρία να εργαστεί στην πρώτη ταινία του Umberto Marino, "Επιτέλους μόνος" (1997), και στη συνέχεια ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης της "Bagnomaria" (1999), γραμμένη σε έξι χέρια με τους πατέρες της ιταλικής λαμπρής κωμωδίας, De Bernardi και Benvenuti.

Το 2000 βγήκε στον αέρα στην prime time, τα Σάββατα, στο RaiUno με πέντε επεισόδια της εκπομπής "Torno sabato". Χάρη στην επιτυχία του, η τηλεόραση τον στέφθηκε ως τον αποκαλυπτικό χαρακτήρα της χρονιάς με δύο πολυπόθητα βραβεία, το τηλεοπτικό Όσκαρ και το Telegatto. Στο "Torno sabato" ο Τζόρτζιο Παναριέλο υποδύθηκε χαρακτήρες όπως ο Μάριο ο ναυαγοσώστης, το παιδί Σιμόνε, ο Πιέρ της ντίσκο Kiticaca στοΟ Orbetello ο ολόσωμος μαρσιποφόρος-και-μικροκέφαλος, ο Merigo ο μεθυσμένος, η κυρία Ιταλία, ο Lello Splendor και ο Raperino ο παππούς. Με αυτή την εμπειρία, έδειξε επίσης το ταλέντο να μπορεί να "τρυπήσει" το βίντεο ως ερμηνευτής μονολόγων: έφτασε πάνω από έντεκα εκατομμύρια θεατές.

Επίσης, από το 2000 είναι η ταινία του "Al momento giusto", γραμμένη με έναν νεαρό σεναριογράφο και με τον ηθοποιό και κωμικό Carlo Pistarino (συγγραφέα και σύντροφο επίσης στην τηλεόραση του Σαββατόβραδου).

Το 2001 ο Giorgio επιστρέφει στα θέατρα με τη νέα παράσταση "Panariello...chi?", πάλι σε σκηνοθεσία του Giampiero Solari- στη σκηνή μαζί του βρίσκεται ο μουσικός-τραγουδιστής Paolo Belli.

Τον Σεπτέμβριο, μπήκε στις καρδιές πολλών Ιταλών με την περιοδεύουσα τηλεοπτική εκπομπή "Torno sabato - la lotteria", μια σαββατιάτικη εκπομπή ποικίλης ύλης στο Raiuno που συνδέεται με την ιταλική λοταρία, η οποία αγγίζει κατά μέσο όρο οκτώ εκατομμύρια τηλεθεατές ανά επεισόδιο. Χάρη στην εκπομπή αυτή, το 2002 ο Giorgio Panariello κέρδισε τρία τηλεοπτικά Όσκαρ και το Telegatto για το Variety of the Year.

Ακολούθησε μια σειρά από περιοδείες που χαρακτηρίστηκαν από εντυπωσιακό αριθμό "sold-outs": τον Ιούλιο του 2002 ξεκίνησε η καλοκαιρινή παράσταση "Panariello d'estate", η οποία περιόδευσε στα κυριότερα θέρετρα διακοπών της Ιταλίας- από τον Νοέμβριο έως τον Φεβρουάριο του 2003, επανέλαβε 70 φορές τη θεατρική του περιοδεία "Chissà se sarà uno show"- την άνοιξη του 2003, ο πολυτάλαντος Giorgio επέστρεψε στηνΙταλικές σκηνές, αναλαμβάνοντας το ρόλο ενός από τους πιο κλασικούς και διασκεδαστικούς πρωταγωνιστές του διεθνούς κωμικού θεάτρου: του Monsieur Jourdain, στο έργο του Μολιέρου "Ο αστός τζέντλεμαν" (επαναλήφθηκε το χειμώνα του 2004)- το καλοκαίρι του 2003, με οκτώ μόνο ημερομηνίες, περιόδευσε στα κυριότερα τουριστικά θέρετρα της κεντρικής Ιταλίας με τη θεατρική παράσταση "Chissà se sarà uno show".

Αυτή η τελευταία εμπειρία λειτούργησε ως δοκιμασία εν αναμονή της επόμενης μεγάλης τηλεοπτικής δέσμευσης για το βράδυ του Σαββάτου, φυσική συνέχεια των προηγούμενων. Αυτό οδήγησε στο "Torno sabato ... e tre" (Θα επιστρέψω το Σάββατο ... και τρία), το οποίο τον καθιέρωσε ως πρωταθλητή της τηλεθέασης. Μετά τα εξαιρετικά αποτελέσματα, ο Giorgio επιλέχθηκε από τη RAI ως μάρτυρας για την εκστρατεία συνδρομής των τηλεοπτικών τελών για το έτος 2004.

Τον Απρίλιο του 2004, ο Giorgio Panariello προσγειώθηκε στην Αμερική για δύο μόνο ημερομηνίες (Νέα Υόρκη και Κονέκτικατ) για να χαρίσει μεγάλα χαμόγελα στις παρούσες ιταλικές κοινότητες. Η αγάπη του κοινού ήταν για άλλη μια φορά θερμή και συγκλονιστική. Το επόμενο καλοκαίρι, περιόδευσε στην Ιταλία με την παράσταση "Giorgio in scena", μια καλοκαιρινή περιοδεία με την οποία ο Giorgio ήθελε να δείξει πώς γίνεται η πραγματική παράσταση πίσω από τα παρασκήνια.

Με άπειρες αποσκευές από χαρακτήρες και μιμήσεις (για να αναφέρω μόνο έναν από αυτούς, τον Renato Zero, τον οποίο ο Giorgio αγαπάει πολύ), ο ακούραστος Giorgio Panariello, του οποίου οι εκπλήξεις δεν σταματούν ποτέ, επιστρέφει τον Οκτώβριο του 2004, αρχηγός και μαέστρος των σαββατιάτικων βραδιών της RaiUno, με ένα πρόγραμμα που ο τίτλος του αποτίει φόρο τιμής στο γνωστό τραγούδι του Rino Gaetano, "Ma il cielo è sempre più blu" (Αλλά ο ουρανός είναι πάντα πιο μπλε).

Στα τέλη Φεβρουαρίου του 2006, επέστρεψε για να φιλοξενήσει την πιο σημαντική εκδήλωση της Rai για τη σεζόν, το Φεστιβάλ του Σανρέμο. Στο πλευρό του ήταν η όμορφη Ilary Blasi.

Το 2020, δημοσίευσε ένα πολύ λεπτό βιβλίο με τίτλο " Είμαι ο αδελφός μου "