بیوگرافی • همدردی سریع

هنرمندی با عمق انسانی، دارای فروتنی، تحقیر خود و احترام فراوان برای عموم، جورجیو پاناریلو در 30 سپتامبر 1960 در فلورانس به دنیا آمد. پاناریلو با چنان درجه بالایی از تایید و شناخته شدن در دنیای سرگرمی های ایتالیایی حضور ثابتی دارد که او را به یکی از بزرگترین عزیزان عموم تبدیل می کند.

پاناریلو به لطف قدرت بیانی عالی خود، با سهولت زیادی از تمام رسانه های سرگرمی، از تئاتر گرفته تا تلویزیون، تا صفحه نمایش بزرگ عبور می کند و می تواند استعداد بازیگری سریع خود را در هر زمینه ای نشان دهد. فضیلت آن دگرگونی که او استاد بی نظیری است.

اولین حضور هنری با پیروزی نسخه دوم "Stasera mi butto" و به دنبال آن شرکت - به عنوان مقلد - در برنامه های تلویزیونی متعدد انجام می شود.

اما با "فرسکوی ورنیس"، در کنار مجری و دوست سرشناس کارلو کونتی است که جورجیو پاناریلو توانست ماهیت خود را به عنوان یک کمدین و بازیگر شخصیت برای شخصیت های بی شماری به نمایش بگذارد. در کنار تلویزیون، جورجیو می‌تواند تجربه‌ای طولانی در تئاتر داشته باشد، که با «کوادرنو کوادرتی» در سال 1992 آغاز شد و پس از آن «ویچینی بیریچینی» که شناخته‌شده‌ترین شخصیت‌های او قبلاً در آن ظاهر شده‌اند.

انفجار درتماشاگران زیادی با "آریا فرسکو" پخش می شود که از ویدئو موزیک پخش می شود و پس از آن نمایش تئاتر "پاناریلو زیر درخت" که کمدین توسکانی با آن تئاتر تندا را در فلورانس برای دو هفته متوالی با بیش از 24 هزار تماشاگر به فروش می رساند.

به لطف مائوریتزیو کوستانزو، جورجیو پاناریلو اولین بازی خود را در سال 1997 در تئاتر پاریولی در رم با "غرش های سکوت" انجام داد. نمایش سپس در Ciak در میلان، در Palasport در فلورانس و شهرهای مختلف دیگر در ایتالیا که نمایش همیشه در آن فروخته می شود، به نمایش گذاشته می شود.

به لطف موفقیت فوق العاده تماشاگران و منتقدان، جورجیو مورد توجه سینما قرار می گیرد. گروه سیکی گوری به او این فرصت را می دهد که در اولین فیلم اومبرتو مارینو، "بالاخره تنها" (1997) کار کند و سپس به عنوان فیلمنامه نویس و کارگردان "Bagnomaria" (1999) او که با پدران کمدی درخشان ایتالیایی نوشته شده است، کار کند. دی برناردی و بنونوتی

در سال 2000 با پنج قسمت از برنامه "تورنو ساباتو" در ساعت پربیننده، شنبه ها، از رایونو پخش شد. به لطف موفقیت به دست آمده، تلویزیون او را با دو جایزه بسیار ارزنده، اسکار تلویزیونی و تله‌گاتو، به عنوان شخصیت وحیانی سال معرفی کرد. جورجیو پاناریلو در «تورنو ساباتو» شخصیت هایی مانند ماریو نجات غریق، سیمون کودک، پیره تمام کیسه و مغز کوچولو دیسکو کیتیکاکا در اربتلو، مریگو مست، بانو را به ثمر رسانده است.ایتالیا، للو اسپلندر و راپرینو پدربزرگ. با این تجربه، او همچنین نشان می دهد که می تواند ویدیو را به عنوان یک مونولوگ " سوراخ کند ": در مجموع به بیش از یازده میلیون بیننده می رسد.

همچنین از سال 2000 فیلم او "در زمان مناسب" با فیلمنامه نویس جوان و با حمایت بازیگر و کمدین کارلو پیستارینو (نویسنده و همراه نیز در تجارب شنبه شب تلویزیون) ساخته شده است.

در سال 2001 جورجیو با نمایش جدید "Panariello...chi?" به سینما بازگشت. دوباره به کارگردانی Giampiero Solari; روی صحنه با او نوازنده-خواننده پائولو بلی.

در ماه سپتامبر او با برنامه تلویزیونی سیار "Torno Sabato - la lotteria" وارد قلب بسیاری از ایتالیایی ها می شود، یک برنامه واریته شنبه شب در Raiuno مرتبط با لاتاری ایتالیایی که به طور متوسط ​​در هر قسمت به هشت میلیون بیننده می رسد. . به لطف این برنامه در سال 2002 جورجیو پاناریلو برنده سه جایزه تلویزیونی اسکار و تله‌گاتو برای تنوع سال شد.

مجموعه ای از فعالیت های دوره گرد دنبال شد که مشخصه آن تعداد قابل توجهی از "فروخته شدگان" بود: در ژوئیه 2002، نمایش تابستانی "Panariello d'estate" آغاز شد که استراحتگاه های اصلی ایتالیا را تحت تأثیر قرار داد. از نوامبر تا فوریه 2003، او تور تئاتر خود را "چه کسی می داند یک نمایش خواهد بود" را 70 بار تکرار کرد. در بهار 2003 جورجیو همه کاره به صحنه ایتالیا بازگشتتلاش خود را در یکی از کلاسیک‌ترین و سرگرم‌کننده‌ترین قهرمانان تئاتر کمیک بین‌المللی: مسیو ژوردن، در «آقای بورژوا» مولیر (که در زمستان 2004 تکرار شد). در تابستان 2003، تنها با هشت تاریخ، مکان‌های اصلی توریستی در مرکز ایتالیا را با نمایش تئاتر "Chissà serà uno show" لمس کرد.

این آخرین تجربه به عنوان آزمونی عمل می کند در حالی که منتظر نامزدی تلویزیونی بزرگ بعدی در عصر شنبه هستیم، ادامه طبیعی موارد قبلی. بنابراین ما به "من در روز شنبه برمی گردم ... و سه" می رسیم که او را به عنوان قهرمان رتبه بندی تقدیم کرده است. پس از نتایج عالی، جورجیو توسط RAI به عنوان گواهینامه برای کمپین اشتراک مجوز تلویزیون در سال 2004 انتخاب شد.

در آوریل 2004، جورجیو پاناریلو تنها برای دو ملاقات (نیویورک و کانکتیکات) در آمریکا فرود آمد تا لبخندی بزرگ به ارمغان بیاورد. به جوامع ایتالیایی حاضر. محبت مردم بار دیگر گرم و فراگیر بود. در تابستان بعد، او با نمایش "Giorgio in Scena" به ایتالیا سفر کرد، یک تور تابستانی که با آن جورجیو می خواست نشان دهد که چگونه نمایش واقعی در پشت صحنه اتفاق می افتد.

با توشه ای بی نهایت از شخصیت ها و تقلیدها (نمونه رناتو زیرو - که جورجیو خیلی دوستش دارد - یکی را نام ببرم) جورجو پاناریلو خستگی ناپذیر که شگفتی هایش پایانی ندارد، در اکتبر 2004 بازمی گردد، کاپیتان و رهبر. از شنبه شب هایRaiUno، با برنامه ای که عنوان آن ادای احترام به آهنگ شناخته شده رینو گائتانو، "اما آسمان همیشه آبی است".

در پایان فوریه 2006، او به طرز بزرگی بازگشته بود تا مهمترین قرار رای فصل، جشنواره سان رمو را میزبانی کند. در کنار او ایلاری بلاسی زیبا.

در سال 2020 کتاب بسیار ظریفی با عنوان " من برادرم هستم " منتشر کرد