Biografie - Quick-fix sympathie

Giorgio Panariello, geboren op 30 september 1960 in Florence, is een artiest met een grote menselijke diepgang, begiftigd met grote nederigheid, zelfingenomenheid en een groot respect voor het publiek. Hij is geboren in Versilia en is constant aanwezig in de wereld van de Italiaanse showbusiness, met zulke hoge kijkcijfers en erkenning dat hij een van de grootste publiekslievelingen is.

Dankzij zijn grote expressieve kracht is Panariello in staat om met groot gemak door alle media van de showbusiness te gaan, van theater tot televisie en het witte doek. Hij slaagt erin om zijn snelle talent in elke context te manifesteren, dankzij het transformisme waarvan hij een onvergelijkbare meester is.

Zijn artistieke debuut kwam toen hij de tweede editie van 'Stasera mi butto' won, gevolgd door zijn deelname - als imitator - aan tal van televisieprogramma's.

Maar het is bij "Vernice fresca", aan de zijde van de bekende presentator en vriend Carlo Conti, dat Giorgio Panariello zijn aard als komiek en karakteracteur van ontelbare personages kan ontplooien. Naast zijn televisiecarrière kan Giorgio bogen op een lange theaterervaring, die begon met "Quaderno a quadretti" in 1992, gevolgd door "Vicini birichini" waarin zijn bekendste personages al voorkwamen.

De explosie bij het grote publiek kwam met 'Aria fresca', uitgezonden op Videomusic, gevolgd door de theatershow 'Panariello sotto l'albero' (Panariello onder de boom), waarmee de Toscaanse komiek het Teatro Tenda in Florence twee weken achter elkaar uitverkocht met meer dan 24.000 bezoekers.

Dankzij Maurizio Costanzo debuteerde Giorgio Panariello in 1997 in het Parioli Theater in Rome met 'Boati di silenzio'. De show landde daarna in de Ciak in Milaan, de Palasport in Florence en verschillende andere steden in Italië waar hij altijd uitverkocht was.

Dankzij zijn buitengewone succes bij het publiek en de critici, kreeg Giorgio de aandacht van de cinema. De Cecchi Gori Group bood hem de kans om te werken in Umberto Marino's eerste film, 'Finally Alone' (1997), en vervolgens als scenarist en regisseur van zijn 'Bagnomaria' (1999), geschreven in zes handen met de vaders van de Italiaanse briljante komedie, De Bernardi en Benvenuti.

In 2000 was hij in prime time, op zaterdag, te zien op RaiUno met vijf afleveringen van het programma "Torno sabato". Dankzij zijn succes kroonde de televisie hem tot de revelatie van het jaar met twee felbegeerde prijzen, de TV Oscar en de Telegatto. In "Torno sabato" speelde Giorgio Panariello personages als Mario de badmeester, het kind Simone, de pierre van de Kiticaca disco inOrbetello het buideldier-en-kleine-hersenen, Merigo de dronkaard, Mevrouw Italië, Lello Splendor en Raperino de opa. Met deze ervaring toonde hij ook het talent om de video te kunnen 'doorboren' als monoloogperformer: hij bereikte meer dan elf miljoen kijkers.

Ook uit 2000 is zijn film 'Al momento giusto', geschreven met een jonge scenarist en samen met acteur en komiek Carlo Pistarino (auteur en metgezel ook op zaterdagavond televisie).

In 2001 keerde Giorgio terug naar de theaters met de nieuwe show 'Panariello...chi?', wederom geregisseerd door Giampiero Solari; met hem op het podium is de muzikant-zanger Paolo Belli.

In september veroverde hij de harten van veel Italianen met het rondreizende tv-programma 'Torno sabato - la lotteria', een zaterdagavond variétéprogramma op Raiuno gekoppeld aan de Italiaanse Loterij, dat gemiddeld acht miljoen kijkers per aflevering bereikt. Dankzij het programma won Giorgio Panariello in 2002 drie tv-Oscars en de Telegatto voor Variété van het Jaar.

Dit werd gevolgd door een reeks tournees die werden gekenmerkt door een indrukwekkend aantal 'sell-outs': in juli 2002 ging de zomershow 'Panariello d'estate' van start, waarmee hij langs de belangrijkste vakantieoorden van Italië toerde; van november tot februari 2003 herhaalde hij zijn theatertournee 'Chissà se sarà uno show' 70 keer; in het voorjaar van 2003 keerde de veelzijdige Giorgio terug naar deItaliaanse podia, waar hij de rol op zich nam van een van de meest klassieke en amusante hoofdrolspelers van het internationale komische theater: Monsieur Jourdain, in Moliere's 'The Bourgeois Gentleman' (herhaald in de winter van 2004); in de zomer van 2003, met slechts acht data, toerde hij langs de belangrijkste toeristenoorden in Midden-Italië met de theatershow 'Chissà se sarà uno show'.

Deze laatste ervaring diende als test in afwachting van de volgende grote zaterdagavond televisieverplichting, een natuurlijke voortzetting van de vorige. Dit leidde tot "Torno sabato ... e tre" (Ik kom terug op zaterdag ... en drie), die hem wijdde als een kijkcijferkampioen. Na de uitstekende resultaten werd Giorgio gekozen door RAI als testimonial voor de televisieabonnementscampagne voor het jaar 2004.

In april 2004 landde Giorgio Panariello in Amerika voor slechts twee data (New Yok en Connecticut) om de aanwezige Italiaanse gemeenschappen een grote glimlach te bezorgen. De genegenheid van het publiek was opnieuw warm en overweldigend. De zomer daarop toerde hij door Italië met de show "Giorgio in scena", een zomertour waarmee Giorgio wilde laten zien hoe de echte show achter de schermen gebeurt.

Met een oneindige bagage aan personages en imitaties (het voorbeeld van Renato Zero - waar Giorgio veel van houdt - om er maar een te noemen), keert de onvermoeibare Giorgio Panariello, wiens verrassingen nooit ophouden, in oktober 2004 terug, kapitein en dirigent van de zaterdagavonden van RaiUno, met een programma waarvan de titel een eerbetoon is aan het bekende lied van Rino Gaetano, 'Ma il cielo è sempre più blu' (Maar de lucht is altijd blauwer).

Eind februari 2006 maakte hij zijn comeback als gastheer van het belangrijkste Rai evenement van het seizoen, het Sanremo Festival. Aan zijn zijde stond de mooie Ilary Blasi.

In 2020 publiceerde hij een zeer gevoelig boek getiteld " Ik ben mijn broer "