Βιογραφία

Η Βαλέρια Γκολίνο γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1965 στη Νάπολη, κόρη ενός Έλληνα ζωγράφου αιγυπτιακής και γαλλικής καταγωγής και μιας Ιταλίδας Γερμανίδας. Μεγάλωσε μεταξύ της γενέτειράς της και της Αθήνας και ξεκίνησε καριέρα μοντέλου στην ελληνική πρωτεύουσα πριν την ανακαλύψει και την εξελίξει η σκηνοθέτης Λίνα Βερτμίλερ, η οποία έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο σε ηλικία δεκαεπτά ετών στην ταινία "Scherzo delη μοίρα παραμονεύει στη γωνία σαν ληστής του δρόμου", το 1983.

Αφού πρωταγωνίστησε στο "Sotto... sotto... strapazzato da anomala passione", πάλι για τον Wertmuller, στο "Blind date" του Νίκου Μαστοράκη και στο "Figlio mio infinitamente caro" του Valentino Orsini, το 1985 γνώρισε τον σκηνοθέτη Peter Del Monte, με τον οποίο συνδέθηκε ερωτικά για δύο χρόνια και ο οποίος τη σκηνοθέτησε στην ταινία "Piccoli fuochi" (πρώτη υποψηφιότητα για το Nastri d'Argento). Στη συνέχεια, Valeria Golino Δούλεψε, ενώ ήταν ακόμη πολύ νέα, για σκηνοθέτες όπως ο Φραντσέσκο Μασέλι ("Storia d'amore", που της χάρισε το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο Φεστιβάλ Βενετίας), ο Τζουλιάνο Μοντάλντο ("Gli occhiali d'oro") και κυρίως ο Μπάρι Λέβινσον, ο οποίος την επέλεξε για το χολιγουντιανό αριστούργημα "Rain Man" το 1988. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στο "Fear and Love", της Μαργκαρέτε φον Τρότα, και στο"Big Top Pee-wee - My Pee-wee Life", του Randal Kleiser, στα γυρίσματα του οποίου γνώρισε τον ηθοποιό Benicio Del Toro. Οι δυο τους ερωτεύτηκαν και μετακόμισαν μαζί στο σπίτι του Golino στο Λος Άντζελες, στο Mulholland Drive.

Εκείνα τα χρόνια, η Ναπολιτάνα ηθοποιός δούλεψε κυρίως στην Αμερική, συμμετέχοντας στο "Spring Waters", του Jerzy Skolimowski, και στο "Traces of Love Life", του Peter Del Monte. Το 1990, πέρασε από οντισιόν για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο "Pretty Woman", αλλά τελικά επιλέχθηκε η Julia Roberts για τον ρόλο αυτό: ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο επαναλήφθηκε την επόμενη χρονιά, για το "Mortal Line", αλλά και στοστην περίπτωση αυτή υπερισχύει ο Αμερικανός διερμηνέας. Valeria Golino Ωστόσο, παρηγορήθηκε με την ένταξή της στο καστ των ταινιών "Lone Wolf", του Σον Πεν, και "The Year of Terror", του Τζον Φρανκενχάιμερ. Το 1991 ήταν η χρονιά που η Βαλέρια σκηνοθετήθηκε επίσης από τον Τζιμ Άμπραχαμς στο κωμικό "Hot Shots!" Την επόμενη χρονιά, όμως, σκηνοθετήθηκε και πάλι από Ιταλό σκηνοθέτη, καθώς ο Γκαμπριέλε Σαλβατόρες την επέλεξε για πρωταγωνίστρια στο "Puerto Escondido", απέναντι από τους Κλάουντιο Μπίσιο και Ντιέγκο.Παράλληλα, γνώρισε τον ηθοποιό Fabrizio Bentivoglio, με τον οποίο ξεκίνησε σχέση.

Αφού έλαβε μέρος στη συνέχεια του "Hot Shots!", πρωταγωνίστησε στην ταινία "Like Two Crocodiles", του Τζιάκομο Καμπιότι, και στη μικρού μήκους ταινία "Submission". Εκείνους τους μήνες, επιλέχθηκε από τον Τζέιμς Κάμερον για να παίξει απέναντι από τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ στο ρόλο της Ελένης στο "True Lies", αλλά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, επειδή ήταν απασχολημένη στα γυρίσματα της ελληνικής ταινίας "Οι σφάχτες του κοκόρα", στην παραγωγή της οποίας βοήθησε: στηνΣτο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990, εναλλάσσει την καριέρα της στο Χόλιγουντ με την ιταλική (διανθίζοντάς την με τη συμμετοχή της στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού "Bittersweet me" των Rem): στην Αμερική πρωταγωνίστησε, μεταξύ άλλων, στο "Leaving Las Vegas" του Mike Figgis, στο "Escape from Los Angeles" του John Carpenter, στο "Side streets" του Tony Gerber και στην τηλεοπτική σειρά"Έκπτωτοι άγγελοι"- στην Ιταλία, ωστόσο, είναι η πρωταγωνίστρια στο "Escoriandoli" του Antonio Rezza, στο "Le acrobate" του Silvio Soldini και στο "L'albero delle pere" της Francesca Archibugi.

Το 2000 εγκατέλειψε την Καλιφόρνια και άρχισε να αφιερώνεται κυρίως στον ιταλικό κινηματογράφο: εμφανίστηκε στο "Controvento" του Stefano Vicario και ήταν η πολυβραβευμένη πρωταγωνίστρια στο "Respiro" του Emanuele Crialese, που της χάρισε υποψηφιότητα για David di Donatello και Nastri d'Argento για καλύτερη ηθοποιό σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Το 2002 ήταν η χρονιά που ερωτεύτηκε τον ηθοποιό Andrea Di Stefano καισυμμετείχε στην ταινία "L'inverno" της Nina Di Majo, για την οποία συμμετείχε επίσης στο soundtrack τραγουδώντας το "Maybe once more". Μετά το "Prendimi e portami via" του Tonino Zangardi και το "36 Quai des Orfevres" του Olivier Marchal, το 2005 η Valeria Golino πρωταγωνίστησε στην ταινία "Texas" του Fausto Paravidino: στα γυρίσματα γνώρισε τον συνάδελφό της Riccardo Scamarcio, με τον οποίο συνδέθηκε ερωτικά.

Προσανατολίζεται όλο και περισσότερο στη συνεργασία με Ιταλούς σκηνοθέτες, συμμετέχει στην ταινία "La guerra di Mario" του Αντόνιο Καπουάνο (που της χάρισε έναν ακόμη David di Donatello και μια Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Πρωταγωνιστικό Ρόλο), και στο "A casa nostra" της Φραντσέσκα Κομεντσίνι- το 2007, όμως, ήταν η σειρά των ταινιών "La ragazza del lago" του Αντρέα Μολαϊόλι, και "Lascia perdere, Johnny!", όπου τη σκηνοθέτησε ο πρώην συνεργάτης τηςΜετά το "The Black Sun" του Krzysztof Zanussi και το αμφιλεγόμενο "Quiet Chaos" του Antonello Grimaldi, η Valeria πρωταγωνίστησε στο "The German Factory" του Mimmo Calopresti και στο "Giulia non esce la sera" του Giuseppe Piccioni: για την ταινία αυτή τραγούδησε επίσης το "Piangi Roma" με τον Baustelle, ένα τραγούδι που κέρδισε το βραβείο καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Taormina με τοΑσημένια κορδέλα.

Το 2009, πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Sergio Rubini στην ταινία "L'uomo nero", ενώ την επόμενη χρονιά συμμετείχε στο καστ της ταινίας "La scuola è finita", του Valerio Jalongo. Επέστρεψε στην κωμωδία με την ταινία "La kryptonite nella borsa", του Ivan Cotroneo (για την οποία κέρδισε ένα Ciak d'Oro, μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και μια υποψηφιότητα για Ασημένια Κορδέλα), ενώ αφιερώθηκε και στην τηλεόραση, συμμετέχοντας στο ιταλικό ριμέικ της ταινίας "La kryptonite nella borsa", του Ivan Cotroneo (για την οποία κέρδισε ένα Ciak d'Oro, μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και μια υποψηφιότητα για Ασημένια Κορδέλα).Το 2013, παρουσίασε την πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης, "Miele", εμπνευσμένη από το δραματικό θέμα της ευθανασίας, στο Φεστιβάλ των Καννών- παραγωγός ήταν ο συνεργάτης του Scamarcio.

Το 2018, ορίστηκε "νονά" του Lovers Film Festival στο Τορίνο, ενός φεστιβάλ ταινιών με θέμα το LGBT. Την ίδια χρονιά, η σχέση της με τον Scamarcio έληξε.

Το 2020, πρωταγωνιστεί στην ταινία "Lasciami andare", μαζί με τη Serena Rossi και τον Stefano Accorsi.