Βιογραφία - The Blue Sky

Γεννήθηκε στο Βιαρέτζιο τη νύχτα της 11ης Απριλίου 1948 (αλλά καταγράφηκε στο ληξιαρχείο στις 12 Απριλίου): ο Μαρτσέλο Ρομέο Λίπι αντιπροσωπεύει καλύτερα τον τύπο του προπονητή-μάνατζερ, τον σύγχρονο ηγέτη εκείνης της φυλής προπονητών που δεν ξέρουν μόνο να στέκονται στο γήπεδο αλλά και πώς να ξεμπερδεύουν καλύτερα μπροστά στις κάμερες ή στα συμβούλια των ομάδων, χάρη και στα πολιτιστικά τους ταλέντα.και την ευγένεια που αφήνουν πίσω την παλιά εικόνα της άμαξας που χρησιμοποιείται μόνο για τους πάγκους.

Παντρεμένος και με δύο παιδιά, ως παίκτης έμεινε στην ιστορία κυρίως ως καλός λίμπερο της Σαμπντόρια. Με την ομάδα νέων του συλλόγου των μπλουτσερκιάτο ξεκίνησε την επίπονη προπονητική του καριέρα, την οποία πέρασε κυρίως ανάμεσα σε διάφορους μικρούς συλλόγους της Ιταλίας. Στη συνέχεια, τη σεζόν 1992-93, έκανε ένα καλό πρωτάθλημα με την Αταλάντα, στη συνέχεια την έκτη θέση στη Νάπολι, την οποία θυμάται ακόμα και σήμερα μεταξύ τωνΕγκυκλοπαιδικοί θαυμαστές της Ναπολιτάνας.

Ποια, όμως, ήταν η πιο σημαντική χρονιά στην καριέρα του Λίπι; Το 1994, όταν, μετά από μια τόσο μακρά μαθητεία, που πέρασε ταξιδεύοντας στα διάφορα ποδοσφαιρικά γήπεδα της ιταλικής επικράτειας, βρέθηκε τελικά στον πάγκο της Γιουβέντους, μιας ομάδας που, για να πούμε την αλήθεια, του έφερε αμέσως τύχη. Η αρχή ήταν μυθική: όχι μόνο η ηγεσία του βαφτίστηκε με την κατάκτηση του Scudettoκάθισε εκείνη τη χρονιά, αλλά τις επόμενες πέντε σεζόν, το "θαύμα" (ας πούμε, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Λίπι είχε απέναντί του μια ομάδα με τόσο εμβληματική εικόνα όσο η Γιούβε) επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές. Ένας μέσος όρος που κάνει τον καθένα να ζηλεύει.

Σε αυτό, λοιπόν, πρέπει να προστεθούν ένα Champions League (για ορισμένους οπαδούς μια ακόμη πιο σημαντική διάκριση από το ίδιο το Scudetto), ένα ευρωπαϊκό Super Cup, το Διηπειρωτικό, ένα ιταλικό Κύπελλο και δύο ιταλικά Super Cups. Όπως λένε: βγάζω το καπέλο. Φυσικά, το να δώσουμε όλα τα εύσημα στον Λίπι δεν θα ανταποκρινόταν στη συνολική εικόνα της στιγμής. Αυτή, στην πραγματικότητα, ήταν η Γιουβέντους τουπαίκτες-σταρ, όπως, για να αναφέρω μόνο τον άνθρωπο της ομάδας εκείνα τα χρόνια, ο Τζιανλούκα Βιάλι.

Όπως όλα τα πράγματα, όμως, έτσι και το ειδύλλιο του Λίπι με τη Λα Σινιόρα έπρεπε αργά ή γρήγορα να φτάσει στο τέλος του. Η κρίση άρχισε να διαφαίνεται στην αρχή της σεζόν 1998-99, με αποκορύφωμα τη βαριά εντός έδρας ήττα από την Πάρμα. Η κριτική προς το πρόσωπό του άρχισε να πληθαίνει και ο Λίπι, ένας διαβόητα ευαίσθητος άνθρωπος, αποφάσισε να εγκαταλείψει την ομάδα που του χρωστούσε τόσα πολλά.

Ευτυχώς, δεν θα μείνει όρθιος. Η αξία του είναι πλέον γνωστή και υπάρχουν πολλοί σύλλογοι που ανταγωνίζονται γι' αυτόν. Ένας από αυτούς τον έχει βάλει στο μάτι εδώ και καιρό: η Ίντερ του Μοράτι- μια ομάδα που τότε βρισκόταν σε σοβαρή κρίση ταυτότητας και είχε ανάγκη από χαρισματική ηγεσία για να αλλάξει την τύχη της. Δυστυχώς, η κρίση που διαβρώνει την ομάδα του Μιλάνου έχει πολύ βαθιές ρίζες και μια καθαράΣτην Ίντερ εκείνης της εποχής υπήρχαν προβλήματα στα αποδυτήρια, στις σχέσεις των παικτών με τον σύλλογο, καθώς και τριβές στην ίδια τη διοικητική ομάδα. Όλα αυτά τα προβλήματα αποτυπώθηκαν στην πορεία του αγώνα και στα αποτελέσματα.

Εκείνος που πληρώνει το τίμημα, όπως πάντα, είναι ο εκάστοτε προπονητής, που αναγκάζεται σε όλο και πιο τεταμένες και επαχθείς συνεντεύξεις Τύπου. Αυτό συμβαίνει μετά τον αποκλεισμό στα προκριματικά του Champions League, αλλά και μετά την πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος, όπου οι "νεροαζούρι" υφίστανται ταπεινωτική ήττα στο Ρέτζιο Καλάμπρια.

Μετά την πτώση, η αμείλικτη αθώωση.

Στη συνέχεια επέστρεψε στη Γιουβέντους, με την οποία κατέκτησε το Σκουντέτο 2001/2002 (αρπάζοντάς το από την Ίντερ την τελευταία ημέρα του πρωταθλήματος) και το Σκουντέτο 2002/2003 (27ο για τη Γιουβέντους).

Μετά τη μεγάλη απογοήτευση της εθνικής ομάδας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 στην Πορτογαλία, ο Marcello Lippi ανέλαβε το τιμόνι των Ατζούρι, αντικαθιστώντας τον Giovanni Trapattoni.

Δύο χρόνια εντατικής δουλειάς, κατά τα οποία ο Λίπι επικεντρώθηκε στη δημιουργία μιας συνεκτικής ομάδας πρώτα απ' όλα, οδήγησαν σε ένα εξαιρετικό και ιστορικό αποτέλεσμα: στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 στη Γερμανία, η εθνική ομάδα του Λίπι αναδείχθηκε με μεγάλη αξία Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, για τέταρτη φορά στην ιστορία της.

Λίγες μόνο ώρες μετά την κατάκτηση του τροπαίου και το μεγάλο πανηγυρικό πάρτι, ο Λίπι ανακοίνωσε την παραίτησή του από προπονητής των Ατζούρι. Ο διάδοχός του ορίστηκε λίγες μέρες αργότερα: ήταν ο Ρομπέρτο Ντοναντόνι. Μετά την αποχώρηση της Ιταλίας στα προημιτελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2008, ο Ντοναντόνι αντικαταστάθηκε και ο Λίπι επέστρεψε στους Ατζούρι, για να οδηγήσει την εθνική ομάδα προς το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010.Δυστυχώς, η ομάδα του απογοήτευσε αυτή τη φορά και δεν κατάφερε καν να περάσει τον γύρο που οδηγεί στην τελική φάση.

Τον Απρίλιο του 2012, αφού τον φλέρταραν για μεγάλο χρονικό διάστημα, πείστηκε να επιστρέψει στην προπονητική: η ομάδα ήταν η κινεζική Guangzhou Evergrande (από την πόλη Καντόν) και ήταν ο πολυεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης Xu Jiayin που τον έπεισε. Στα τέλη Οκτωβρίου του ίδιου έτους, οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του κινεζικού πρωταθλήματος. Έγινε ο "ήρωας δύο κόσμων" όταν στις αρχές τουΤο Νοέμβριο του 2013 οδήγησε τους Κινέζους της Γκουανγκζού στην κατάκτηση του Ασιατικού Κυπέλλου: ποτέ πριν δεν είχε κερδίσει κανείς το πιο διάσημο τουρνουά σε δύο διαφορετικές ηπείρους.