Βιογραφία - Πολύπλευρες καλλιτεχνικές διαστάσεις

Συγγραφέας, σεναριογράφος, ηθοποιός σε ταινίες κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους (μαζί με τον Bruno Bozzetto) και διαφημιστής, ο πολυσχιδής καλλιτέχνης γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1948 στο Μιλάνο. Αφού φοίτησε σε επιστημονικό λύκειο, αποφοίτησε από το Πολυτεχνείο το 1975 από την αρχιτεκτονική, αλλά, ήδη κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών του χρόνων, ελκυόμενος από πιο "καλλιτεχνικά" πεδία έκφρασης, παρακολούθησε τα μαθήματα παντομίμας τουMarise Flach, στο Piccolo Teatro του Μιλάνου, όπου εργάστηκε για αρκετά χρόνια.

Το 1971, ο Maurizio Nichetti άρχισε να εργάζεται ως σεναριογράφος κινουμένων σχεδίων στην "Bruno Bozzetto Film". Από το 1971 έως το 1978, και πάλι για την "Bozzetto Film", έγραψε τρεις ταινίες κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους με τον χαρακτήρα του κ. Rossi και την ταινία μικτής τεχνικής "Allegro non troppo", στην οποία εμφανίστηκε επίσης ως ηθοποιός.

Εν τω μεταξύ, έγραψε και πρωταγωνίστησε σε δύο κωμικές μικρού μήκους ταινίες, "Oppio per oppio" και "La cabina". Το 1975 ίδρυσε τη σχολή παντομίμας Quelli di Grock στο Μιλάνο (η ηθοποιός Angela Finocchiaro ήταν μία από τους ιδρυτές), η οποία αργότερα έγινε ένας διάσημος θεατρικός θίασος που συνέχισε την καλλιτεχνική και εκφραστική του έρευνα ακόμη και χωρίς τον ιδρυτή του. Πάντα συνδεδεμένος με τη μορφή της μικρού μήκους ταινίας, ένα ιδανικό μέσοΠροκειμένου να εκφράσει τη δημιουργικότητά του, που αποτελείται από εκθαμβωτικές διαισθήσεις και λεπτά αλλά και σουρεαλιστικά γκαγκ, το 1978 έκανε το "Magic Show", το οποίο έτυχε πολύ καλής υποδοχής από τους κριτικούς. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στο "S.O.S.", ένα κωμικό μικρού μήκους του Guido Manuli, με το οποίο έκανε κωμικές διακοπές για την εκπομπή "L'altra Domenica" της RAI του Renzo Arbore.

Σε κάθε περίπτωση, η προηγούμενη προσπάθειά του, η οποία επίσης εκτιμήθηκε τόσο πολύ από τους θεατές, δηλαδή το "Magic Show", ήταν στην πραγματικότητα το επισκεπτήριό του για να προχωρήσει σε κάτι πιο δύσκολο, δηλαδή σε μια πραγματική ταινία κανονικής διάρκειας.

Το 1979, λοιπόν, ήταν η στιγμή του ντεμπούτου και της οριστικής επιτυχίας, χάρη στην ταινία μεγάλου μήκους "Ratataplan": ένα παράδειγμα του πώς μπορούν να γίνουν ταινίες με λίγα χρήματα και πολλές ιδέες.

Γυρισμένη με απόλυτη οικονομία μέσων, παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, όπου αυτό το "εξαιρετικό βωβό σλάπστικ που διαδραματίζεται σε κόσμους απόκληρων του Μιλάνου", όπως χαρακτηρίστηκε, σημείωσε μεγάλη επιτυχία όχι μόνο στους ειδικούς αλλά και στο πιο σκληρό box office (με ρεκόρ εισπράξεων για την εποχή).

Μετά από αυτή την εξαιρετική και απροσδόκητη επιτυχία, το ταλέντο του Nichetti αξιοποιήθηκε σε πολλά επίπεδα από πολλούς καλλιτέχνες, από τους σκηνοθέτες Giacomo Battiato (ο οποίος τον ήθελε στο ρόλο του μάγου Atlas στην ταινία "I paladini"), και Mario Monicelli (το ιερό τέρας της ιταλικής κωμωδίας τον κάλεσε για το "Bertoldo, Bertoldino E Cacasenno"), μέχρι την τηλεόραση, ένα μέρος όπου ο Nichetti συχνά συχνάζειΤο 1984, έγραψε, σκηνοθέτησε και παρουσίασε δεκατρία επεισόδια της τηλεοπτικής εκπομπής "Quo Vadiz". Την ίδια χρονιά, σκηνοθέτησε την ταινία μεγάλου μήκους "Il Bi e il Ba" και πρωταγωνίστησε στην ταινία του Sergio Citti "Sogni e bisogni". Από το 1986 έως το '87, παρουσίασε 54 επεισόδια της ζωντανής εκπομπής "PISTA!" για τη RAI και σκηνοθέτησε μια πειραματική ταινία μικρού μήκους σε υψηλή ευκρίνεια, το "Gag Jazz". Την επόμενη χρονιά, έκανε για τοFininvest μια ηλεκτρονική ταινία μικρού μήκους ως φόρο τιμής στον Georges Melies, "Le cauchemar d'un inventeur".

Το 1989 ο Nichetti επέστρεψε στις ταινίες μεγάλου μήκους ως συγγραφέας με το "Ladri di saponette", μια ασπρόμαυρη ταινία που διακόπτεται από έγχρωμες διαφημίσεις. Η ταινία κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, ενώ το 1990 παρουσίασε 36 επεισόδια του "Fantasy Party", μιας εκπομπής για τις καλύτερες ταινίες μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων στον κόσμο, για τη RAI.

Το 1991 ήταν η χρονιά του "Volere volare", της ιστορίας ενός άνδρα που γίνεται καρτούν για τον έρωτα, της πέμπτης μεγάλου μήκους ταινίας του Νικέτι ως συγγραφέα. Η ταινία κέρδισε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ, ήταν "Canne d'Or" στο Φεστιβάλ Κωμωδίας του Vevey, καλύτερη ιταλική κωμωδία της χρονιάς για το "Βραβείο Sergio Corbucci" και "David di Donatello" για το καλύτερο σενάριο. Δύο χρόνιαΜετά τον Maurizio Nichetti γύρισε το "Stefano Quantestorie". Το 1994, έπαιξε τον χαρακτήρα του Ιησού στην ταινία του Jean Charles Tacchella "Tous les jours dimanche". Την επόμενη χρονιά, σκηνοθέτησε την ταινία "Palla di neve" με τους Paolo Villaggio, Anna Falchi, Monica Bellucci, Alessandro Haber και Leo Gullotta, ενώ το 1996, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην ταινία "Luna e l'altra".

Το 1998, ο Nichetti ήταν κριτής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και το 1999 ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στις Κάννες. Από το 1997 έως το 1999, ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Cinecittà Holding, όπου ασχολήθηκε, μεταξύ άλλων, με τις νέες τεχνολογίες και την προώθηση του ιταλικού κινηματογράφου στο εξωτερικό, την αποκατάσταση και τον κινηματογράφο για τους νέους.

Με το "Honolulu Baby", που γυρίστηκε το 2000, ο Maurizio Nichetti υπογράφει την όγδοη ταινία του ως συγγραφέας και αναλαμβάνει τον χαρακτήρα του μηχανικού Colombo, ήδη πρωταγωνιστή του "Ratataplan".

Η απαράμιλλη και μοναδική καλλιτεχνική διάσταση του Nichetti έχει συνοψιστεί ως εξής: η μάσκα του αγκαλιάζει την αταραξία του Μπάστερ Κίτον και την ξαφνική κινητικότητα ενός καρτούν ".