Βιογραφία - Τα λέμε στη Σαμαρκάντα

• Michele Santoro το 2010

Ο Michele Santoro, γνωστός δημοσιογράφος και τηλεοπτικός παρουσιαστής, γεννήθηκε στο Σαλέρνο στις 2 Ιουλίου 1951. Απόφοιτος της Φιλοσοφίας, μετά από ένα παρελθόν ως φοιτητής "leaderino", προσγειώθηκε με επιτυχία στον κόσμο των μέσων ενημέρωσης και της πληροφόρησης, αξιοποιώντας τα αναμφισβήτητα προσόντα του ως επικοινωνιολόγου και τις ικανότητές του στην εις βάθος ανάλυση. Αφού διηύθυνε τη "Voce della Campania", στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες, όπως η"Il Mattino", "L'Unità", "Rinascita", "Prima Comunicazione" και "Epoca".

Πριν προσληφθεί από τη RAI το 1982, εργάστηκε στο ραδιόφωνο και, πριν γίνει παγκοσμίως γνωστός ως ένας από τους πιο οξυδερκείς δημοσιογράφους, ήταν αρθρογράφος και συγγραφέας ραδιοφωνικών έργων όπως το "Via le odiate macchine" (RadioUno).

Στην τηλεόραση, μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το τμήμα εξωτερικών υποθέσεων του TG3, παρήγαγε αφιερώματα και εβδομαδιαίες εκπομπές, μεταξύ των οποίων: "Tre sette", "Oggi dove", "Specialmente sul Tre" και "Tg terza". Στην αρχή της διευθυντικής θητείας του Sandro Curzi, ήταν υπεύθυνος της πολιτιστικής σύνταξης του TG3.

Ωστόσο, ο Santoro έγινε διάσημος ως συγγραφέας και παρουσιαστής εμπεριστατωμένων δημοσιογραφικών εκπομπών, από τη "Samarcanda" μέχρι το "Rosso e Nero", από το "Temporeale" μέχρι το πιο πρόσφατο "Sciuscià". Όλα παραδείγματα μιας ισχυρής και αυστηρής δημοσιογραφίας, ικανής να εμβαθύνει στα προβλήματα που εμφανίστηκαν σταδιακά στην πολιτική σκηνή ή στις απλές ειδήσεις: εκπομπές που είναι πάντα ακριβείς και ικανές ναπλοηγηθείτε με την όραση, αλλά σταθερά στο κύμα των γεγονότων.

Ο τρόπος δημοσιογραφίας του Σαντόρο, εξάλλου, έχει προκαλέσει μια πραγματική επανάσταση στην παρουσίαση των ειδήσεων, ιδίως χάρη στη χρήση των ρεπορτάζ σε δραματική ή αφηγηματική λειτουργία, μια σκοπιμότητα που επέτρεψε στη σύνταξή του να παράγει ρεπορτάζ που έχουν πάντα μεγάλη απήχηση. Συχνά κατηγορούμενος για κομματισμό, ο Μισέλ Σαντόρο είναι ένας χαρακτήρας που έχει σηκώσει εγκαίρως ευρείασυζητήσεις και μεγάλους διχασμούς, που συχνά διχάζουν την κοινή γνώμη σε υποστηρικτές και πολέμιους.

Παρόλο που δεν παύει να εμφανίζεται αμφιλεγόμενος (όπως όταν, αισθανόμενος ότι απειλείται η ελευθερία του Τύπου, στην αρχή της εκπομπής του έψαλε μια φλύαρη εκδοχή του διάσημου κομματικού τραγουδιού "Bella ciao"), ο επαγγελματισμός του είναι αδιαμφισβήτητος και αναγνωρίζεται και από τους αντιπάλους του.

Τα ενδιαφέροντά του και η εμπειρία του καλύπτουν διάφορους τομείς, όπως τα ντοκιμαντέρ-ρεπορτάζ από το εξωτερικό, όπως το "Ταξίδι στη Ρωσία" και το "Ταξίδι στην Κίνα", που ζητήθηκαν από τις σημαντικότερες ταινιοθήκες του κόσμου, ή το "Sud", που αγοράστηκε και μεταδόθηκε από το γαλλικό TF1.

Το BBC έκανε επίσης μια εκπομπή από τη "Samarcanda", ένα σχήμα που επίσης βγήκε από το σιδηρουργείο του Santori, με τίτλο "Words apart", αναπαράγοντας το ιταλικό σκηνικό.

Το 1992 δημοσίευσε το βιβλίο "Oltre Samarcanda" (εκδόσεις Sperling & Kupfer) και το 1996 το "Michele chi?" (εκδόσεις Baldini e Castoldi), ένας ειρωνικός τίτλος παρμένος από την περίφημη έξοδο του τότε διευθυντή της RAI Enzo Siciliano, ο οποίος, όταν του ζητήθηκε η γνώμη του για τον δημοσιογράφο, απάντησε με ένα απερίγραπτο "Miche chi?

Την ίδια χρονιά, ο Santoro, λόγω διαφόρων διαφωνιών που ο Siciliano στην πραγματικότητα ενέκρινε με την απάντησή του, εγκατέλειψε τη RAI για να προσγειωθεί στη Mediaset, τον μεγάλο ιστορικό εχθρό της κρατικής τηλεόρασης, όπου ωστόσο είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει και άλλες επιτυχημένες εκπομπές (όπως το "Moby Dick"), που πάντα χαρακτηρίζονταν από την ισχυρή προσωπικότητά του.

Το 1999, επέστρεψε στη RAI, με την εκπομπή "Circus" της RaiUno. Από τον Μάρτιο του 2000 έως τον επόμενο χρόνο, παρουσίασε την εκπομπή "Sciuscià", μια σειρά ρεπορτάζ που αφηγούνταν με κινηματογραφική μορφή και τον είδε να βρίσκεται στο επίκεντρο πολλών αντιπαραθέσεων, με επίκεντρο κυρίως την κατηγορία της υποτιθέμενης μεροληψίας του υπέρ της κεντροαριστεράς. Αργότερα, μετά την προεκλογική εκστρατεία που κέρδισε ο Καβαλιέρε Μπερλουσκόνι,ηγέτη του κεντροδεξιού πόλου, η RAI αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιο του δημοσιογράφου, το οποίο κατέχει η ίδια η εταιρεία που του χρωστάει τόσα πολλά.

Ο Σαντόρο κέρδισε πολλά δημοσιογραφικά βραβεία, μεταξύ των οποίων το "Premio Giornalistico Europa" ως δημοσιογράφος της χρονιάς το 1989, το "Premio Spoleto" (1991), ένα Telegatto με το "Samarcanda" (1992), τέσσερις φορές το "Premio Regia Televisiva" (1991, 1992, 1993, 1994). Στο Mystfest 1993 βραβεύτηκε "για το έργο του ως ερευνητής δημοσιογράφος". Κέρδισε επίσης το "Premio Flaiano" το 1996.και τον "Φοίνικα της Δημοτικότητας". Για τον Μόμπι Ντικ, έλαβε το "Διεθνές Βραβείο Ibla" το 1998. Το 1999, έλαβε το δημοσιογραφικό βραβείο "Mario Francese" και το XLVIII Maschera d'Argento.

Τον Σεπτέμβριο του 2006 επέστρεψε στη RAI με την εκπομπή "AnnoZero": τακτικοί καλεσμένοι είναι ο σκιτσογράφος Vauro, οι δημοσιογράφοι Marco Travaglio και Rula Jebreal και το μοντέλο Beatrice Borromeo, καθώς και ο Sandro Ruotolo, ο επί μακρόν συνεργάτης του. Το AnnoZero έτρεξε μέχρι τον Ιούνιο του 2011- στη συνέχεια η σχέση μεταξύ Santoro και RAI διακόπηκε συναινετικά.

Michele Santoro το 2010

Για την τηλεοπτική σεζόν 2011-2012, μετά το συναινετικό διαζύγιο με τη RAI και την αποτυχία επίτευξης συμφωνίας δέσμευσης με την LA7, Michele Santoro αποφασίζει να κάνει τη νέα του εκπομπή Δημόσια υπηρεσία ακολουθώντας το μοντέλο πολλαπλών πλατφορμών της τοπικής τηλεόρασης και της διαδικτυακής ροής.

Τον Οκτώβριο του 2012, το "Servizio pubblico" μετακόμισε στο La7, όπου παρέμεινε μέχρι το 2014.

Μετά το διαζύγιο με το δίκτυο του Urbano Cairo, τον Μάιο του 2016 ο Santoro αγόρασε το 7% της εφημερίδας "Fatto Quotidiano", μέσω της εταιρείας "Zerostudio's", στην οποία κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών.

Στα τέλη Ιουνίου, η Michele Santoro φιλοξενεί στη Rai 2 ένα αφιέρωμα δύο τμημάτων με τίτλο "M": πρόκειται για ένα σχήμα που συνδυάζει την ιστορική έρευνα, το θέατρο και το talk show. Στόχος είναι να αναφερθούν ορισμένες στιγμές από τη ζωή του Αδόλφου Χίτλερ- η εκπομπή επιστρέφει στη συνέχεια στη Rai 3 για τέσσερα επεισόδια στις αρχές του 2018.

Τον Ιούλιο του 2018, ο δημοσιογράφος ανακοίνωσε το τέλος της συνεργασίας του με το "Il Fatto Quotidiano" λόγω διαφωνιών: ταυτόχρονα, πούλησε τις μετοχές του και παραιτήθηκε από την επιτροπή εγγυητών.