Biografie - Tot ziens in Samarcanda

• Michele Santoro in 2010

Michele Santoro, een bekende journalist en televisiepresentator, werd op 2 juli 1951 geboren in Salerno. Na een verleden als 'leaderino', afgestudeerd in filosofie, kwam hij met succes terecht in de wereld van media en informatie, waarbij hij zijn onbetwistbare kwaliteiten als communicator en diepgaande analysevaardigheden benutte. Nadat hij 'Voce della Campania' had geleid, werkte hij vervolgens samen met tal van kranten zoals"Il Mattino", "L'Unità", "Rinascita", "Prima Comunicazione" en "Epoca".

Voordat hij in 1982 werd aangenomen door RAI, werkte hij voor de radio en, voordat hij algemeen bekend werd als een van de scherpste journalisten die er zijn, was hij columnist en auteur van hoorspelen zoals 'Via le odiate macchine' (RadioUno).

Na een korte periode in de afdeling buitenlandse zaken van TG3 produceerde hij specials en weekbladen op televisie, waaronder 'Tre sette', 'Oggi dove', 'Specialmente sul Tre' en 'Tg terza'. Aan het begin van het directeurschap van Sandro Curzi had hij de leiding over de cultuurredactie van TG3.

Santoro werd echter beroemd als auteur en presentator van diepgaande journalistieke programma's, variërend van "Samarcanda" tot "Rosso e Nero", van "Temporeale" tot het meer recente "Sciuscià". Allemaal voorbeelden van een krachtige en strenge journalistiek, in staat om zich te verdiepen in de problemen die gaandeweg opdoken op het politieke toneel of in het gewone nieuws: programma's die altijd punctueel zijn en in staat omnavigeren op zicht, maar stevig op de golf van gebeurtenissen.

Santoro's manier van journalistiek bedrijven heeft bovendien een ware revolutie veroorzaakt in de presentatie van het nieuws, vooral dankzij het gebruik van reportages in dramatische of verhalende functie, een hulpmiddel dat zijn redactie in staat heeft gesteld reportages te produceren die altijd veel impact hebben. Michele Santoro, die vaak wordt beschuldigd van partijdigheid, is een personage dat stipt op tijd een breeddiscussies en grote verdeeldheid, waardoor de publieke opinie vaak verdeeld raakt tussen sympathisanten en tegenstanders.

Hoewel hij nooit ophoudt controversieel te zijn (zoals toen hij, omdat hij zich bedreigd voelde door de persvrijheid, aan het begin van de uitzending een wijdlopige versie van het beroemde partizanenlied 'Bella ciao' intoneerde), staat zijn professionaliteit buiten kijf en wordt hij ook erkend door zijn tegenstanders.

Zijn interesses en expertise strekken zich uit over verschillende gebieden, waaronder documentaires uit het buitenland, zoals 'Journey to Russia' en 'Journey to China', aangevraagd door 's werelds belangrijkste tapebibliotheken, of 'Sud', aangekocht en uitgezonden door het Franse TF1.

De BBC maakte ook een programma van 'Samarcanda', een format dat ook uit Santori's smederij kwam, getiteld 'Words apart', waarin de Italiaanse setting werd gereproduceerd.

In 1992 publiceerde hij het boek 'Oltre Samarcanda' (uitgegeven door Sperling & Kupfer) en in 1996 'Michele chi?' (uitgegeven door Baldini e Castoldi), een ironische titel ontleend aan de beroemde exit van de toenmalige RAI-directeur Enzo Siciliano die, toen hem om een mening over de journalist werd gevraagd, antwoordde met een onuitsprekelijk 'Miche chi?

In datzelfde jaar verliet Santoro, als gevolg van verschillende meningsverschillen die Siciliano in feite onderschreef met zijn antwoord, de RAI om terecht te komen bij Mediaset, de grote historische vijand van de staatstelevisie, waar hij niettemin de kans kreeg om andere succesvolle programma's (zoals 'Moby Dick') te presenteren, altijd gekenmerkt door zijn sterke persoonlijkheid.

In 1999 keerde hij terug naar de RAI, met het RaiUno programma 'Circus'. Van maart 2000 tot het volgende jaar presenteerde hij 'Sciuscià', een serie reportages verteld in filmvorm die hem in het middelpunt van veel controverse brachten, voornamelijk gericht op de beschuldiging van zijn vermeende vooringenomenheid ten gunste van centrum-links. Later, na de verkiezingscampagne gewonnen door Cavalier Berlusconi,De leider van de centrumrechtse pool, RAI, heeft besloten om het contract van de journalist, dat in handen is van het bedrijf dat hem zoveel verschuldigd is, niet te verlengen.

Santoro won vele journalistieke prijzen, waaronder de 'Premio Giornalistico Europa' als journalist van het jaar in 1989, de 'Premio Spoleto' (1991), een Telegatto met 'Samarcanda' (1992), vier keer de 'Premio Regia Televisiva' (1991, 1992, 1993, 1994). Op Mystfest 1993 werd hij onderscheiden 'voor zijn werk als onderzoeksjournalist'. Hij won ook de 'Premio Flaiano' in 1996.Voor Moby Dick ontving hij de 'Ibla International Prize' in 1998. In 1999 ontving hij de 'Mario Francese' Journalismeprijs en de XLVIII Maschera d'Argento.

In september 2006 keerde hij terug naar RAI met het programma 'AnnoZero': regelmatige gasten waren onder andere de cartoonist Vauro, journalisten Marco Travaglio en Rula Jebreal en het model Beatrice Borromeo, evenals Sandro Ruotolo, zijn oude medewerker. AnnoZero liep tot juni 2011; toen werd de relatie tussen Santoro en RAI met wederzijds goedvinden verbroken.

Michele Santoro in 2010

Voor het televisieseizoen 2011-2012, na de consensuele scheiding met RAI en het niet bereiken van een verlovingsovereenkomst met LA7, Michele Santoro besluit zijn nieuwe uitzending te maken Openbare dienst volgens het multiplatformmodel van lokale televisie en internetstreaming.

In oktober 2012 verhuisde 'Servizio pubblico' naar La7, waar het bleef tot 2014.

Na de scheiding van het netwerk van Urbano Cairo kocht Santoro in mei 2016 7 procent van de krant 'Fatto Quotidiano' via 'Zerostudio's', een bedrijf waarin hij een meerderheidsbelang heeft.

Eind juni presenteert Michele Santoro een tweedelige special getiteld 'M' op Rai 2: het is een format dat historisch onderzoek, theater en talkshow mixt. Het doel is om enkele momenten uit het leven van Adolf Hitler te vertellen; het programma keert vervolgens terug op Rai 3 voor vier afleveringen begin 2018.

In juli 2018 kondigde de journalist het einde aan van zijn samenwerking met 'Il Fatto Quotidiano' vanwege meningsverschillen: tegelijkertijd verkocht hij zijn aandelen en nam hij ontslag uit het comité van garanten.