Βιογραφία - Ιταλική τάξη

Ο Πάολο Κόντε γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1937 και ήδη από έφηβος καλλιεργούσε το πάθος για την κλασική αμερικανική τζαζ, παίζοντας βιμπράφωνο σε μικρά σύνολα στη γενέτειρά του, το Άστι. Άρχισε αρχικά με τον αδελφό του Τζόρτζιο και στη συνέχεια μόνος του να γράφει τραγούδια επηρεασμένα από τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία και τη ζωή. Παράλληλα, ο Κόντε ξεκίνησε και μια καριέρα δικηγόρου. Η "ειδικότητά" του θα ήταν ηνα είναι επιμελητής χρεοκοπίας, και αυτό το φαινομενικά ασήμαντο χαρακτηριστικό είναι η ρίζα τριών αξέχαστων αριστουργημάτων του, της τριλογίας Mocambo ("Είμαι εδώ μαζί σου πάντα μόνος", "Η ανακατασκευή του Mocambo" και "Τα αδιάβροχα").

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, έγραψε μια σειρά από τραγούδια που γνώρισαν επιτυχία από μεγάλους ερμηνευτές της ιταλικής μουσικής: "Azzurro" για τον Adriano Celentano, "Insieme a te non ci sto più" για την Caterina Caselli, "Tripoli '69" για την Patty Pravo και άλλα.

Το 1974, κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, με το ίδιο όνομα, το οποίο ακολούθησε ένα δεύτερο LP το 1975, πάλι με τίτλο "Paolo Conte". Το 1981, παρουσίασε το νέο του άλμπουμ, "Paris Milonga", στο Club Tenco και το 1982 κυκλοφόρησε το "Appunti di viaggio", το οποίο καθιέρωσε τη θέση του ως σημαντικό παράγοντα της ιταλικής μουσικής.

Μετά από δύο χρόνια σιωπής, κυκλοφόρησε άλλο ένα ομώνυμο άλμπουμ για την CGD και άρχισε να παίζει στη Γαλλία, κατακτώντας το τρανσαλπικό κοινό. Αυτό που υποτίθεται ότι θα ήταν μερικές ημερομηνίες στο Theatre de la Ville μετατράπηκε σε λουτρό πλήθους: οι τρανσαλπικοί τρελάθηκαν για τον Paolo Conte, αφιερώνοντάς τον ως λατρευτό συγγραφέα πολύ πριν από τους Ιταλούς. Η περιοδεία ηχογραφήθηκε και γέννησε το άλμπουμ"Συναυλίες", που δημοσιεύθηκε το 1985.

Το διπλό άλμπουμ "Aguaplano" το 1987 προανήγγειλε μια μεγάλη διεθνή περιοδεία που τον είδε να εμφανίζεται στην Ευρώπη, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το 1990, κυκλοφόρησε το "Parole d'amore scritto a macchina", ακολουθούμενο από το "Novecento" το 1992, έναν υπέροχο δίσκο στον οποίο τα θέματα της μουσικής του Conti αναμειγνύονται καλά με καυτούς τζαζ ήχους από την αμερικανική μουσική σκηνή.

Μια άλλη πολύ μεγάλη διεθνής περιοδεία οδήγησε στην κυκλοφορία δύο διπλών ζωντανών άλμπουμ, "Tournee" και "Tournee2". Το 1995 κυκλοφόρησε ένα νέο στούντιο άλμπουμ, "Una faccia in prestito": μελετημένο, προετοιμασμένο, καλλιεργημένο με αγάπη και ατελείωτη φροντίδα, δουλεύοντας με μια βασική ομάδα που αποτελείται από τον κοντραμπασίστα Jino Touche, τον ντράμερ Daniele Di Gregorio και τον ακορντεονίστα και πολυοργανίστα MassimoPitzianti, με άλλες παρεμβάσεις από τους μουσικούς του.

Το άλμπουμ "Una faccia in prestito" είναι κατά πάσα πιθανότητα το πιο ώριμο άλμπουμ του. Μέσα του υπάρχουν τα τυπικά στοιχεία του "τραγουδιού του Paolo Conte" που δεν παύουν ποτέ να εκπλήσσουν: η "πληβελική χάρη" της μουσικής, η προτίμηση για αληθινά και ψεύτικα παστίτσια, ανάμεσα σε διαφορετικές εποχές και στυλ, η απόλαυση των ηχηρών, ευφάνταστων στίχων με μια γλώσσα που ξεχειλίζει από ιδιοτροπία και εφευρετικότητα - η πιτζάμα του"Sijmadicandhapajiee", τα εικονικά ισπανικά του "Danson metropolis" και "Life as a double".

Είναι μια μουσική που " παίζει τα πάντα και τίποτα, μια μουσική μέσα στη μουσική ", με τα λόγια του "Elixir": " όπου τα πάντα είναι ένα τίποτα, σαν σκόνη πάνω στη σκόνη "Ο Πάολο Κόντε είναι ικανός για άγριες μασκαρεμένες διασκεδάσεις, όπως η "Τετραπλή", και, αμέσως μετά, για εκθαμβωτικές εξομολογήσεις- "κάτω τα χαρτιά" στο "Una faccia in prestito". Υπάρχει επίσης χώρος για ένα τρυφερό "Orazione d'onore per il Teatro Alfieri di Asti chiuso da tempo", όπου ο Κόντε μιλάει πολύ για τον εαυτό του και τις ρίζες του, πλέκοντας όπως πάντα την πραγματικότητα και τα όνειρα, μετατρέποντας τη νοσταλγία και τη συγκίνηση σεένα σαρδόνιο χαμόγελο.

Το 2000, αφοσιώθηκε αποκλειστικά στην ανάπτυξη ενός από τα παλιά του σχέδια, ενός μιούζικαλ βασισμένου στο Παρίσι του 1920, το "Razmataz", μια σύνοψη όλων των επιρροών που απορρόφησε ο καλλιτέχνης με την πάροδο των χρόνων και όπου, σύμφωνα με την πρόθεση του έργου για πολυμέσα (το "Razmataz" είναι στην πραγματικότητα ένα έργο 360 μοιρών, διαθέσιμο και σε DVD), βρίσκουν τη θέση τους οι εικαστικές εκφράσεις του Conte. Η παραστατική τέχνη είναι απόπάντα το δεύτερο και όχι τόσο μυστικό πάθος του.

Το τελευταίο του έργο είναι το Reveries, από το 2003.

---

Βασική δισκογραφία:

Ονειροπολήσεις (2003)

Razmataz (CGD East West, 2000)

Tournée 2 (EastWest, 1998, live)

The Best Of Paolo Conte (CGD, 1996, ant.)

Una Faccia In Prestito (CGD, 1995)

Tournée (CGD, 1993, live)

900 (CGD, 1992)

Parole D' Amore Scritte A Macchina (CGD, 1990)

Live (CGD, 1988, live)

Aguaplano (CGD, 1987)

Συναυλίες (CGD, 1985, live)

Paolo Conte (CGD, 1984)

Appunti Di Viaggio (RCA, 1982)

Paris, Milonga (RCA, 1981)

Un Gelato Al Limon (RCA, 1979)

Paolo Conte (RCA, 1975)

Paolo Conte (RCA, 1974)