بیوگرافی • ملودی های همیشه سبز

ادواردو ویانلو در 24 ژوئن 1938 در رم متولد شد، پسر شاعر آینده نگر آلبرتو ویانلو. ادواردو پسر عموی بازیگر سرشناس ریموندو ویانلو، از کودکی به موسیقی علاقه داشت و شروع به نواختن آکاردئون کرد، سازی که پدرش به خواهرش داده بود.

در حین اتمام تحصیلات خود در رشته حسابداری، نواختن گیتار را با همراهی برخی ارکسترها و به عنوان نوازنده در برخی از کلوپ های پایتخت شروع کرد. اولین حضور او به عنوان یک خواننده در سال 1956 بود، زمانی که ادواردو ویانلو در انظار عمومی ظاهر شد، به مناسبت نمایشی که توسط دانش آموزان مدرسه اش - موسسه حسابداری لئوناردو داوینچی - در "Teatro Olimpico" در رم (در آن زمان " تئاتر فلامینیو"). ادواردو با تمسخر گروه انجیل افسانه ای آمریکایی "کوارتت گلدن گیت"، همراه با یک کوارتت، ترانه "جریکو" و ترانه ای از دومینیکو مودوگنو هنوز کمتر شناخته شده، "Musetto" (ارائه شده توسط جیانی مارزوکی در Sanremo of Sanremo) اجرا می کند. در همان سال و بعدها توسط Quartetto Cetra معروف شد).

متعاقباً او خود را وقف فعالیت بازیگر و خواننده ای کرد که در شرکت لینا ولونگی، آلبرتو لیونلو و لورتا ماسیرو (کمدین لوسیو آردنتی) در دو اثر تئاتری با عنوان "Mare e Whiskey" (توسط Guido Rocca) و "Il Lieto Fine" (توسط لوچیانو سالس)، با موسیقی ازپیرو اومیلیانی و انیو موریکونه

در یکی از شب‌هایی که برای کلوپ‌ها آواز می‌خواند، مورد توجه یکی از مقامات شرکت ضبط RCA قرار می‌گیرد و در مدت کوتاهی قراردادی به دست می‌آورد که به او اجازه می‌دهد اولین 45 دور در دقیقه خود را منتشر کند، "اما به آن نگاه کن»، در سال 1959. چند ماه بعد، "Siamo due esquimesi" با الهام از فیلم "Ombre bianca" منتشر شد: این دومی اولین آهنگی است که در آن ویانلو توسط Flippersche همراهی می شود و همچنین یکی از دو گروه همراه او است (دیگری the Discepoli ) همچنین 45 ها را به تنهایی ضبط خواهد کرد.

در سال 1961 برای اولین بار در جشنواره سان رمو با "چه فردو!" که توسط مینا، سرجیو برونی، کلودیو ویلا و سرجیو اندریگو نیز ضبط شده بود، شرکت کرد. این آهنگ موفقیت بزرگی نیست، اما همچنان به او اجازه می دهد تا توسط عموم مردم شناخته شود. در همان سال او اولین موفقیت بزرگ خود را به دست آورد: "Il capello" که در تلویزیون در یک برنامه با دان لوریو و دوقلوهای کسلر ارائه شد، وارد جدول شد و یکی از پرفروش ترین آلبوم های سال شد، هم برای موسیقی جذاب. و برای متن

در تابستان 1962، او "Finne rifle and glasses" را ضبط کرد که به پرفروش ترین آلبوم او تبدیل شد: این یک چا چاچا است که در آن تنظیم انیو موریکونه نویزهایی از صداهای آبی، شکستن و حکاکی را معرفی می کند. در پشت دیسک حاوی آهنگ دیگری به نام "ببین چگونه من راک می کنم" است که می شودهمچنین همیشه سبز، با وجود B بودن، نشانه موفقیت این دور 45 است. هر دو آهنگ در موسیقی متن فیلم "Il sorpasso" ساخته دینو ریسی گنجانده شده است.

بسیاری از آهنگ های بعدی ویانلو تبدیل به عبارات جالبی خواهند شد: با ریتم توئیست، موج سواری، هالی گالی و چا چا چا، آهنگ های او در سواحل و بارها از طریق جوک باکس ها پخش می شود، مانند "I Watussi" و "Abbronzatissima" (1963)، "Tremarella"، "Hully Gully in ten" (1964)، و "Il peperone" (1965)، همه آهنگ های ریتمیک با موفقیت تجاری بزرگ.

در کنار ژانر سبک دل و رقصانه، ویانلو آهنگ های صمیمی تری نیز تولید می کند، مانند "Umimente ti I ask for forgiving" (روی متنی از جیانی میسی)، "O mio Signore" (روی یک متن). توسط موگول)، "Da molto distant" (که در آن فرانکو کالیفانو اولین نویسنده متن بود)، "درباره تو با من صحبت کن"، "یک زندگی متولد می شود". دو آهنگ آخر ذکر شده به ترتیب در فستیوال سان رمو در سال‌های 1966 و 1967 ارائه شده‌اند: با شکست‌های فروش خود، آغاز دوران سختی را برای ادواردو ویانلو، که دیگر از موفقیت پنج سال گذشته لذت نمی‌برد، نشان می‌دهند.

در سال 1966 او همچنین دچار یک تصادف شدید رانندگی شد که باعث شد نتواند آهنگ "Carta vetrata" (با متن فرانکو کالیفانو) را که برای تابستان منتشر شده بود و فروش معمول را تکرار نکرد، تبلیغ کند.

اوضاع در زندگی خصوصی بهتر می شود: در سال 1967 ازدواج می کندویلما گویچ خواننده و پدر دختر کوچکی به نام سوزانا شد. او به همراه همسرش و فرانکو کالیفانو شرکت ضبط آپولو را در سال 1969 تأسیس کرد و با آن "Ricchi e Poveri" را راه اندازی کرد (آنها با "La prima cosa bella" در سال 1970 و "چه سار" در سال 1971 در سان رمو خواهند بود). آمدئو مینگی و رناتو زیرو.

در دهه 1970 به همراه همسرش ویلما گویچ گروه موسیقی دوگانه "I Vianella" را تشکیل دادند. آنها با "Semo gente de borgata" (نوشته فرانکو کالیفانو، آهنگ سوم در "Disco per l'estate")، "Vojo er canto de 'na canzone"، "Tu padre co' tu madre" بسیار موفق هستند. "للا"، "فیجو میو" و "آهنگ عاشقانه هومید".

او بعداً از ویلما گویچ جدا شد و فعالیت انفرادی خود را از سر گرفت. حضور او به عنوان مترجم خود در فیلم "Sapore di Mare" ساخته کارلو وانزینا او را دوباره به کانون توجه بازگرداند. در دهه هشتاد و نود در مهمترین برنامه های تلویزیون حضور دارد.

او در سال 1991 با آهنگ "Abbronzatissima" برنده Telegatto شد که بیشترین رای را در برنامه تلویزیونی "یک دور بر روی دریا" دریافت کرد. در سال 2005 او در میان شرکت کنندگان در نمایش واقعی Raiuno Il Ristorante بود.

در ماه مه 2008 به عنوان رئیس ایمایی (موسسه مسئول حمایت از حقوق هنرمندان، مجریان و نوازندگان آثار موسیقی، سینمایی، نمایشی، ادبی و سمعی و بصری) انتخاب شد.

بیش از نیم قرن فعالیت حرفه ای و مجموعه ای طولانی از عبارات تابستانی alصدر جدول های موسیقی پاپ ایتالیایی به تصویر ادواردو ویانلو آسیبی نرسانده اند که در 70 سال زندگی خود به خواندن آهنگ های خود با اشتیاق فراوان ادامه می دهد.

در تابستان 2008 او آخرین آلبوم خود را با نام "Replay, my other تابستان" منتشر کرد: جلد توسط هنرمند پابلو اچورن، نقاش، مجسمه ساز، رمان نویس، نویسنده کمیک های "آوانگارد" و از جمله ساخته شد. کارشناسان اصلی ایتالیایی فوتوریسم، که روی جلد تمام حرفه ویانلو را در یک نقاشی خلاصه می کند.

«آبرونزاتیسیما»، «آی واتوسی»، «بازی فوتبال لا»، «گاردا بیا دوندولو»، «فین تفنگ و عینک» برخی از عناوین شناخته‌شده‌ترین قطعات او هستند: SIAE تخمین زده است که آهنگ های ادواردو ویانلو (تا سال 2007) از آستانه 50 میلیون نسخه فروخته شده است.