بیوگرافی • محکوم کردن و جنگیدن

• آثار جوزپه پرتزولینی

جوزپه پرتزولینی در 27 ژانویه 1882 در پروجا به دنیا آمد. والدینش اصالتا اهل سینا بودند. پدر بخشدار پادشاهی است و خانواده اغلب در سفرهای متعدد او را دنبال می کنند. جوزپه زمانی که تنها سه سال داشت مادرش را از دست داد و شروع به تحصیل به عنوان خودآموز در کتابخانه مجهز پدرش کرد. در 17 سالگی دبیرستان را رها کرد و تنها پس از یک سال پدرش را نیز از دست داد. بنابراین او شروع به زندگی بین ایتالیا و فرانسه می کند و در آنجا زبان فرانسوی را می آموزد و عاشق آن می شود. در 21 سالگی کار خود را به عنوان روزنامه نگار و ناشر آغاز کرد و به همراه دوستش جیووانی پاپینی مجله "لئوناردو" را تأسیس کرد. این مجله تا سال 1908 زنده ماند. در همان زمان او با روزنامه "Il Regno" همکاری کرد و دوستی مهمی با Benedetto Croce برقرار کرد که تأثیر زیادی بر کار و اندیشه او گذاشت.

در سال 1905 با دولورس فاکونتی ازدواج کرد که از او صاحب دو پسر به نام‌های الساندرو و جولیانو شد. او در سال 1908 روزنامه "La voce" را تأسیس و هدایت کرد که با هدف بازگرداندن نقش مدنی به روشنفکران متولد شد و دیواری را که کار روشنفکری را از جهان خارج جدا می کند، فرو ریخت. این مجله - که همچنین دارای انتشارات "La biblioteca della Voce" است - راه بسیار مهمی از انقلاب مدنی را آغاز می کند و انتقادات گسترده ای را از سیاستمداران آن زمان که قادر به انجام آن نیستند ترویج می کند.کشور را در یک برهه تاریخی پیچیده و دشوار هدایت کند. همانطور که او در مانیفست همراه با شماره اول مجله می نویسد، رسالت روزنامه « محکوم کردن و مبارزه » است. او خود همواره این نقش انتقاد سازنده از وضعیت سیاسی، مدنی و فکری ایتالیا را حفظ خواهد کرد.

در همان زمان، جوزپه همچنین انتشارات "Libreria de La voce" را تأسیس کرد که توسط گروهی از روشنفکران که در مجله همکاری می کردند مدیریت می شد. La Voce می تواند به همکاری های مهم خود ببالد، از جمله Benedetto Croce که عمدتاً یک فعالیت مشاوره ای را انجام خواهد داد، Luigi Einaudi، Emilio Cecchi و Gaetano Salvemini.

در سال 1914، مجله به دو بخش تقسیم شد: "La voce giallo" به کارگردانی پرتزولینی با مضامین سیاسی رایج و "La voce bianca" به کارگردانی De Robertis با مضامینی هنری-ادبی. در این بین، او همچنین با روزنامه "Il popolo d'Italia" در زمان منشاء سوسیالیستی شروع به همکاری کرد.

در آغاز جنگ جهانی اول او به عنوان مربی نیرو داوطلب شد. پس از شکست در کاپورتو، او تصمیم می گیرد سهم خود را در دفاع از میهن بپردازد و درخواست می کند که به جبهه اعزام شود: او ابتدا با نیروهای آردیتی در مونت گراپا و سپس در پیاوه است. در پایان جنگ جهانی عنوان کاپیتان را به دست آورد. تجربه جنگ به پایان می رسددر صفحات خاطرات خود "پس از کاپورتو" (1919) و "ویتوریو ونتو" (1920).

پس از درگیری، او به فعالیت خود به عنوان روزنامه نگار و ویراستار بازگشت و Società Anonima Editrice "La voce" را در رم با یک مؤسسه ضمیمه برای تحقیقات کتابشناختی تأسیس کرد: مؤسسه کتابشناسی ایتالیا.

از سال 1923 تجربه آمریکایی او آغاز شد: او برای یک دوره تابستانی به دانشگاه کلمبیا فراخوانده شد و به عنوان نماینده ایتالیا در "موسسه بین المللی همکاری فکری" منصوب شد. دولت فاشیست این انتصاب را تایید نکرد، اما لغو نشد. بنابراین جوزپه ابتدا به پاریس و سپس به ایالات متحده نقل مکان کرد، جایی که در سال 1929 دو سمت را به دست آورد: یکی به عنوان استاد در دانشگاه کلمبیا و دیگری به عنوان مدیر خانه ایتالیایی. اقامت آمریکایی خود را با تعطیلات تابستانی خود در ایتالیا پر کنید.

در سال 1940 شهروند آمریکا شد و از مدیریت کازا ایتالیا استعفا داد. کلمبیا در سال 1948 او را به عنوان استاد بازنشسته منصوب کرد و پس از چهار سال به ایتالیا بازگشت تا با برخی ناشران ارتباط برقرار کند تا بتواند آثارش را چاپ کند. در میان نوشته های او سه بیوگرافی دوستان و همکاران جیووانی پاپینی، بندتو کروچه و جیووانی آمندولا نیز وجود دارد که سال ها با او کار کرده اند. او همچنین بیوگرافی بنیتو موسولینی را می نویسد که حتی قبل از آن نیز مشاهده کرده بودنقش دولتمرد و دیکتاتور را فتح کرد.

در سال 1962 همسرش دولورس درگذشت و جوزپه دوباره با جوکوندا ساوینی ازدواج کرد. پس از بیست و پنج سال اقامت در ایالات متحده، وی به ایتالیا بازگشت و ویتری سول ماره را به عنوان اقامتگاه خود انتخاب کرد. اما اقامت در ویتری زیاد طول نمی کشد. او در سال 1968 سواحل آمالفی را به مقصد لوگانو ترک کرد. در سال 1971 با یک مراسم رسمی در پایتخت نامزدی به عنوان Cavaliere di Gran Croce را دریافت کرد.

در سال 1981 همسر دوم خود را از دست داد. یک سال بعد جوزپه پرتزولینی در لوگانو (سوئیس) در 14 ژوئیه 1982 در سن صد سالگی درگذشت.

آثار جوزپه پرتزولینی

• "زندگی صمیمی" 1903
• "زبان به عنوان عامل خطا" 1904
• "فرهنگ ایتالیایی" 1906
• "خیاط معنوی" 1907
• "افسانه و روانشناسی دانشمند" 1907
• "هنر متقاعدسازی" 1907
• "کاتولیک سرخ" 1908
• "مدرنیسم چیست" 1908
• "نظریه سندیکالیستی" 1909
• "بِندِتو کروچه" 1909
• "مطالعات و هوس ها در مورد عرفای آلمانی" 1912
• "فرانسه و فرانسوی ها در قرن بیستم توسط یک ایتالیایی مشاهده شده" در سال 1913
• "ناسیونالیسم قدیم و جدید" از 1914
• "گفتمان درباره جیووانی پاپینی" 1915
• "دالماسیا" 1915
• "کل جنگ: گلچین مردم ایتالیا در جبهه و کشور" سال 1918
• "پارادوکس های آموزشی"از 1919
• "پس از کاپورتو" از 1919
• "ویتوریو ونتو" از 1920
• "مردان 22 و شهر 3" از 1920
• "کد vita italiana" از 1921
• "Amici" از 1922
• "Io credo" از 1923
• "Le fascisme" از 1925
• "Giovanni Amendola و بنیتو موسولینی" 1925
• "زندگی نیکولو ماکیاولی" 1925
• "همکاری فکری" 1928
• "آمریکایی ها چگونه ایتالیا 1750-1850 را کشف کردند" در سال 1933
• "رپرتوار کتابشناختی تاریخ و نقد ادبیات ایتالیا 1902-1942" 1946
• "میراث ایتالیا" 1948، ترجمه به ایتالیایی "ایتالیا به پایان می رسد، اینجا آنچه باقی می ماند"
• "آمریکا با دمپایی" محصول 1950
• "ایتالیایی بی مصرف" از 1954
• "آمریکا با چکمه" محصول 1954
• "دجال ماکیاولی" 1954
• "شام اسپاگتی" 1955، ترجمه شده به ایتالیایی "Maccheroni C." سال 1957
• "دانستن چگونه خواندن" از سال 1956
• "همه آمریکا" در سال 1958
• "از تراس من" در سال 1960
• " Time della Voce" 1961
• "The transplanted" 1963
• "Ideario" 1967
• "کل جنگ" 1968
• "God یک ریسک است" از 1969
• "داستان یک دوستی" از 1966-68
• "La Voce 1908-1913" از 1974
• "Diario 1900-1941" از 1978
• "دفتر خاطرات 1942-1968" از 1980
• "دفتر خاطرات 1968-1982" از 1999