بیوگرافی • شاعر تاریخ

گیوسو کاردوچی در 27 ژوئیه 1835 در والدیکاستلو در استان لوکا در خانواده میشل کاردوچی، پزشک و انقلابی، و ایلدگوندا سلی، اصالتاً اهل ولترا، به دنیا آمد. در 25 اکتبر 1838 خانواده کاردوچی به دلیل رقابت پدرشان برای تبدیل شدن به یک پزشک محلی، به بولگری، روستایی دورافتاده در توسکانی نقل مکان کردند که به لطف شاعر، در سراسر جهان مشهور شد. اقامت او در Maremma در غزل "عبور از Maremma توسکانی" (1885) و در بسیاری از جاهای دیگر شعر او شهادت و با نوستالژی محبت آمیز به یاد می آورد.

نونا لوسیا معروف نیز به هسته خانواده تعلق دارد، شخصیتی تعیین کننده در تعلیم و تربیت جوسوئه کوچک، به طوری که شاعر در شعر «داوانتی سان گویدو» با محبت فراوان از او یاد می کند. با این حال، چند سال بعد (دقیقا در سال 1842)، این رقم برای ما ادبی اصیل اکنون می میرد و جاشوا را به ناامیدی می اندازد.

در همین حین، جنبش های انقلابی شکل گرفت، جنبش هایی که پدر پرشور و "سرگرم" میشل در آن نقش داشت. اوضاع تا آنجا پیچیده می شود که به دنبال تشدید درگیری بین میشل کاردوچی و بخش محافظه کارتر از جمعیت بولگری، گلوله هایی علیه خانه خانواده کاردوچی شلیک می شود. این رویداد آن‌ها را مجبور می‌کند تا به کاستانیتو نزدیک، جایی که در آنجا باقی می‌مانند، نقل مکان کنندتقریباً یک سال (اکنون دقیقاً به عنوان Castagneto Carducci شناخته می شود).

در 28 آوریل 1849، Carduccis به فلورانس رسید. جوسو در موسسه پیاریست حضور یافت و با همسر آینده خود الویرا منیکوچی، دختر فرانچسکو منیکوچی، خیاط نظامی، آشنا شد. در 11 نوامبر 1853، شاعر آینده وارد Scuola Normale در پیزا شد. شرایط پذیرش کاملاً منطبق نیست، اما بیانیه ای از پدر گرمیا، معلم او، تعیین کننده است، که در آن تضمین می کند: "... او دارای نبوغ خوب و تخیل بسیار غنی است، او برای بسیاری فرهیخته است و دانش عالی، بله او حتی خود را در بین بهترین ها متمایز می کرد. ذاتاً خوب، او همیشه در جوانی به شیوه ای مسیحی و تحصیلکرده رفتار می کرد. Giosuè امتحانات را به خوبی انجام می دهد و موضوع "دانته و قرن او" را اجرا می کند و در رقابت برنده می شود. در همان سال او به همراه سه دانشجوی دیگر گروه «آمیسی پدانتی» را تشکیل داد که به دفاع از کلاسیک در برابر مانزونی مشغول بودند. پس از فارغ التحصیلی با ممتاز، در دبیرستان سن مینیاتو آل تدسکو به تدریس بلاغت پرداخت.

سال 1857 بود، سالی که در آن او "Rime di San Miniato" را ساخت که موفقیت آن تقریباً صفر بود، به جز ذکری در یک مجله معاصر توسط Guerrazzi. در غروب چهارشنبه 4 نوامبر، برادرش دانته با بریدن قفسه سینه او با چاقوی تیزی پدرش کشته شد. هزار حدس گفته می شود به دلیل خستگی از سرزنشاعضای خانواده مخصوصاً پدر که حتی با فرزندانش هم بی‌تحمل و خشن شده بود. سال بعد اما پدر شاعر درگذشت.

یک سال سوگواری و سرانجام شاعر با الویرا ازدواج می کند. بعدها، پس از تولد دخترانش بئاتریس و لورا، به بولونیا نقل مکان کرد، محیطی بسیار فرهیخته و مهیج، و در آنجا فصاحت ایتالیایی را در دانشگاه تدریس کرد. بدین ترتیب یک دوره بسیار طولانی تدریس (که تا سال 1904 ادامه یافت) آغاز شد که مشخصه آن یک فعالیت فلسفی و انتقادی پرشور و پرشور بود. پسرش دانته نیز به دنیا آمد، اما در سن بسیار پایین درگذشت. کاردوچی از مرگش ضربه سختی خورده است: غمگین، خیره به فضا، درد خود را همه جا حمل می کند، در خانه، در دانشگاه، در پیاده روی. در ژوئن 1871، با فکر کردن به پسر گمشده‌اش، «Pianto Antico» را ساخت.

در دهه 1960، نارضایتی ناشی از ضعفی که به عقیده او در چندین نوبت توسط دولت پس از اتحاد (مسئله روم، دستگیری گاریبالدی) نشان داده شد، منجر به طرفداری از جمهوری خواهی و حتی ژاکوبن: فعالیت شعری او نیز تحت تأثیر قرار گرفت که در این عصر مضمونی اجتماعی و سیاسی غنی مشخص می شود.

در سال‌های بعد، با تغییر واقعیت تاریخی ایتالیا، کاردوچی از یک نگرش خشونت‌آمیز و انقلابی به یک رابطه صلح‌آمیزتر با دولت و دولت گذر کرد.سلطنت، که در نهایت برای او به عنوان بهترین ضامن روح سکولار Risorgimento و پیشرفت اجتماعی غیر براندازانه (علیه تفکر سوسیالیستی) ظاهر می شود.

همدردی جدید سلطنتی در سال 1890 با انتصاب وی به عنوان سناتور پادشاهی به اوج خود می رسد.

در سال 1879 در Castagneto، همراه با دوستان و روستاییان خود، به "ریبات" معروف زندگی می بخشد که در طی آن مردم با چشیدن غذاهای محلی، نوشیدن شراب قرمز، گپ زدن و خواندن نان تست های متعدد خود را سرگرم می کنند. ساخته شده برای آن مناسبت های شاد.

در سال 1906 به شاعر جایزه نوبل برای ادبیات اعطا شد (" نه تنها به خاطر قدردانی از آموزه های عمیق و تحقیقات انتقادی او، بلکه مهمتر از همه ادای احترام به انرژی خلاقانه، خلوص سبک و غنایی نیرویی که شاهکار شاعرانه او را مشخص می کند "). شرایط سلامتی او اجازه نمی دهد برای دریافت جایزه ای که در خانه اش در بولونیا به او تحویل داده می شود به استکهلم سفر کند.

در 16 فوریه 1907، جوسوئه کاردوچی بر اثر سیروز کبدی در خانه خود در بولونیا در سن 72 سالگی درگذشت.

مراسم تشییع جنازه در 19 فوریه برگزار شد و کاردوچی در Certosa di Bologna پس از جنجال های مختلف مربوط به محل دفن به خاک سپرده شد.

مشاهده لیست زمانی بزرگی از آثار جوسو کاردوچی در کانال فرهنگ این سایت امکان پذیر است.