Biografie - De dichter van de geschiedenis

Giosuè Carducci werd geboren op 27 juli 1835 in Valdicastello, in de provincie Lucca, als zoon van Michele Carducci, een arts en revolutionair, en Ildegonda Celli, een inwoonster van Volterra. Op 25 oktober 1838 verhuisde de familie Carducci, als gevolg van de wedstrijd die de vader won om lokaal arts te worden, naar Bolgheri, een afgelegen dorp in Toscane dat, dankzij de dichter, wereldberoemd zou worden.Het verblijf in de Maremma wordt met liefde en nostalgie beschreven in het sonnet 'Traversando la Maremma toscana' (1885) en op vele andere plaatsen in zijn poëzie.

Ook de beroemde Nonna Lucia maakt deel uit van de familie, een beslissende figuur in de opvoeding en vorming van de kleine Giosuè, zozeer zelfs dat de dichter haar met grote genegenheid herdenkt in het gedicht 'Davanti San Guido'. Een paar jaar later echter (in 1842 om precies te zijn) sterft deze voor ons nu nobele literaire figuur, waardoor Giosuè in wanhoop raakt.

Intussen breken er revolutionaire opstanden uit, waarbij de gepassioneerde en 'heethoofdige' pater Michele betrokken is. De situatie wordt zo gecompliceerd dat er schoten worden gelost op het huis van de familie Carducci, als gevolg van de escalatie van het conflict tussen Michele Carducci en het meer conservatieve deel van de bevolking van Bolgheri; de gebeurtenis dwingt hen te verhuizen naar het nabijgelegenCastagneto waar ze bijna een jaar bleven (tegenwoordig bekend als Castagneto Carducci).

Op 28 april 1849 kwam de familie Carducci aan in Florence. Giosuè ging naar het Istituto degli Scolopi en ontmoette zijn toekomstige vrouw Elvira Menicucci, dochter van Francesco Menicucci, een militaire kleermaker. Op 11 november 1853 ging de toekomstige dichter naar de Scuola Normale in Pisa. De toelatingseisen kwamen niet helemaal overeen, maar een verklaring van pater Geremia, zijn leraar, waarin hij zich garant stelde:"... hij is begiftigd met een prachtig intellect en een rijke verbeelding, hij is gecultiveerd in vele en uitstekende kennisgebieden, hij heeft zich zelfs onderscheiden onder de besten. Van nature goedaardig, hij is altijd een christelijke en beschaafde jongeman geweest". Giosuè deed examen, rondde het onderwerp 'Dante en zijn eeuw' briljant af en won de wedstrijd. In hetzelfde jaar vormde hij samen met drie medestudenten degroep van 'Amici pedanti', die zich bezighielden met de verdediging van het classicisme tegen de Manzonianen. Nadat hij met hoge cijfers was afgestudeerd, doceerde hij retorica aan de middelbare school San Miniato al Tedesco.

Het was 1857, het jaar waarin hij de 'Rime di San Miniato' componeerde, waarvan het succes vrijwel nihil was, afgezien van een vermelding in een eigentijds tijdschrift van Guerrazzi. Op woensdagavond 4 november pleegde zijn broer Dante zelfmoord door in zijn borst te snijden met het vlijmscherpe scalpel van zijn vader; duizend gissingen. Er wordt gezegd dat hij moe was van de berispingen van de familie, vooral van zijn vader, die intolerant was geworden enHet jaar daarop stierf de vader van de dichter echter.

Na een jaar van rouw trouwde de dichter uiteindelijk met Elvira. Na de geboorte van zijn dochters Beatrice en Laura verhuisde hij naar Bologna, een zeer culturele en stimulerende omgeving, waar hij Italiaanse welsprekendheid doceerde aan de universiteit. Zo begon een zeer lange periode van lesgeven (die duurde tot 1904), gekenmerkt door vurige en gepassioneerde filologische en kritische activiteit. DeCarducci was zwaar getroffen door zijn dood: grimmig, zijn blik gericht op de leegte, droeg hij zijn verdriet overal met zich mee, thuis, op de universiteit, tijdens wandelingen. In juni 1871, terugdenkend aan zijn verloren zoon, componeerde hij 'Pianto antico' (Oude rouw).

In de jaren 1960 leidde de ontevredenheid die in hem was ontstaan door de zwakte die de regering na de eenwording volgens hem meerdere malen had getoond (de Romeinse kwestie, de arrestatie van Garibaldi) tot een pro-republikeinse en zelfs jakobijnse houding: zijn poëtische activiteit, die in dit tijdperk werd gekenmerkt door een rijke sociale en politieke thematiek, werd ook aangetast.

In de daaropvolgende jaren, toen de historische realiteit van Italië veranderde, verschoof Carducci van een gewelddadig polemische en revolutionaire houding naar een veel kalmere relatie met de staat en de monarchie, die hem uiteindelijk de beste garantie leek voor de seculiere geest van het Risorgimento en voor een niet-ondermijnende sociale vooruitgang (in tegenstelling tot het socialistische gedachtegoed).

De nieuwe royalistische sympathie culmineerde in 1890 in zijn benoeming tot senator van het koninkrijk.

Hij keerde terug naar Castagneto in 1879 en gaf samen met zijn vrienden en dorpsgenoten leven aan de beroemde 'ribotte' waarbij ze zichzelf vermaakten door typische lokale gerechten te proeven, rode wijn te drinken, te kletsen en de vele toasts te reciteren die voor deze gezellige gelegenheden waren gecomponeerd.

In 1906 kreeg de dichter de Nobelprijs voor Literatuur (' Niet alleen als erkenning voor zijn diepgaande lessen en kritisch onderzoek, maar bovenal als eerbetoon aan de creatieve energie, zuiverheid van stijl en lyrische kracht die zijn meesterwerk kenmerken "Door zijn gezondheidstoestand kon hij niet naar Stockholm reizen om de prijs in ontvangst te nemen. De prijs werd hem thuis in Bologna overhandigd.

Op 16 februari 1907 stierf Giosuè Carducci aan levercirrose in zijn huis in Bologna, 72 jaar oud.

De begrafenis wordt gehouden op 19 februari en Carducci wordt begraven in de Certosa in Bologna na verschillende controverses over de plaats van begraven.

Een uitgebreide chronologische lijst van Giosuè Carducci's werken kan worden bekeken in het Cultuur kanaal van deze site.