Biografie - Engagement en rotsvernieuwing

• Piero Pelù in de jaren 2000
• Piero Pelù in 2010

Piero Pelù, geboren op 10 februari 1962 in Florence, is een Italiaanse singer-songwriter en rocker die generaties muzikanten heeft beïnvloed. Hij is vooral bekend als oprichter van de Italiaanse rockband Litfiba, die halverwege de jaren tachtig ontstond en meer dan tien jaar lang een van de meest geliefde nationale rockbands was. Een frontman met een grote podiumimpact en politiek geëngageerd, nadat hij Litfiba had verlaten op de drempel vanIn 2000 probeerde hij een solocarrière en in 2009 keerde hij terug naar de Florentijnse groep.

Zijn passie voor muziek kwam meteen. Aanvankelijk, toen hij in de jaren 70 op school zat, was het de Londense punkscene waar hij naar keek, gericht op de Britse hoofdstad. Ondertussen, als middelbare scholier, richtte hij de band the Mugnions op, genoemd naar de rivier Mugnone, die vlak langs het flatgebouw stroomt waar hij met zijn familie woont.

Eenmaal afgestudeerd staat de jonge Piero voor een tweesprong: doorgaan met zijn studie of zich met hart en ziel wijden aan zijn grote passie. Het is 1980 als hij naar Londen reist, zijn ideale bestemming, overtuigd om daar voor altijd te blijven. Maar teleurgesteld door de Engelse puk die hij gentrificeerd vindt, keert hij terug naar zijn geboortestad Florence en schrijft zich in aan de faculteit Politieke Wetenschappen.

Een van zijn professoren was de bekende professor Alberto Spreafico, maar academisch kwam zijn carrière niet van de grond; hij stopte uiteindelijk met zijn studie in 1983. Het jaar daarvoor had hij al de basis gelegd voor de rockband die een paar jaar later de Italiaanse golf zou vernieuwen, door mediterrane klanken te combineren met de brit-rockstijl die toen in zwang was. In werkelijkheid was de ontmoetinge officiële geboorte van Litfiba dateert uit 1980, toen de jonge Piero besloot om het Mugnions-project op te geven en een nieuwe band op te richten met Antonio Aiazzi, Federico 'Ghigo' Renzulli, Gianni Maroccolo en Francesco Calamai, de historische ruggengraat van de groep. Het eerste concert vond plaats op 6 december 1980 in de Rokkoteca Brighton, vlakbij Florence.

Het duurde niet lang voordat Litfiba naam maakte, en al in 1982 won Pelù's groep het 1e Italiaanse Rockfestival. Tegelijkertijd, nu vrij van de last van studies, verdiepte en verbreedde de Florentijnse zanger zijn artistieke kennis, leerde hij theatrale rudimenten onder de mentor Orazio Costa, concentreerde hij zich op mime en nam hij deel aan diverseseminars over het gebruik van maskers uit Bazel - allemaal evocaties die zich tijdens de artistieke rijpheid niet langzaam manifesteerden in live optredens.

In 1983 was hij een van de acteurs in de postmoderne voorstelling 'Aeneid', waarvan de herbewerking door de experimentele theatergroep Krypton, de muziek van Litfiba bevatte. In 1984 voegde de ondernemende Piero Pelù zich bij de lijsten van dienstweigeraars in Florence, waar hij zijn bijdrage leverde tot 1986. Tijdens deze periode van twee jaar maakte Litfiba ook naam in Frankrijk,Ze nemen deel aan enkele zeer interessante festivals gewijd aan opkomende new wave bands. Ze spelen in Bourges, Rennes, La Villette, Fete de l'Humanité en vele andere locaties.

Pelù en zijn kameraden publiceren hun eerste werk in 1985, getiteld 'Desaparecido', waarmee de succesvolle trilogie begint die is opgedragen aan de slachtoffers van alle machtsmisbruik. Het is het begin van een grote droom, die meer dan tien jaar duurt en ertoe leidt dat Pelù en Litfiba zowat overal spelen, als de nieuwe performers van de Italiaanse hardrock- en rockscene. Het jaar daarop komt '17 Re' uit en in 1988 is het deIn alle drie de albums is er een afwijzing van elke vorm van totalitarisme en prohibitionisme, wat duidelijk is in de agressief geschreven en soms poëtische teksten.

Dit waren zeer belangrijke jaren voor Pelù en zijn band. Live-concerten vermenigvuldigden zich en er kwamen veel fans, overweldigd door het revolutionaire geluid, althans voor Italië in die tijd, evenals de grote histrionische ader van de zanger. De live-albums '12-5-87 (aprite i vostri occhi)' en 'Pirata', uit 1990, getuigen van Litfiba's grote muzikale kracht, en hun verrassendeartistieke rijping die, in het tweede live-album, de band naar een groot succes leidde. Van beide werken springt de single 'Cangaceiro' er bovenuit; kranten begonnen te spreken van een echte 'mediterrane rockgolf', met Piero Pelù en Litfiba als echte protagonisten.

Het is ook het vermelden waard, in 1986 en als bewijs van zijn politieke en sociale betrokkenheid, Pelù's idee om het 'Muziek tegen de Stilte' comité te promoten, waarvan de activiteiten de volgende september op Piazza Politeama, Palermo, werden gerealiseerd voor een festival tegen de maffia, op de verjaardag van de moord op generaal Carlo Alberto Dalla Chiesa.

Het jaar daarop ontmoette Pelù Teresa De Sio met wie hij samenwerkte aan het project 'Cinderella Suite', een werk van de zangeres dat werd geproduceerd door Brian Eno en Michael Brooks.

De jaren '90 waren de jaren van het nationale succes, met de zogenaamde 'Tetralogy of the Elements', waarmee ze van gruizige hardrock overgingen naar meer ingetogen poprock, maar verrijkt met interessante elektronische geluiden. De vier platen die samen de tetralogie vormen, volgen de vier natuurlijke elementen, respectievelijk vuur, aarde, lucht en water. In volgorde, in 1991El Diablo', de eerste van vier platen, wordt uitgebracht. Na een lange Europese tournee brengt Litfiba 'Terremoto' uit, een van de onvergetelijke rockplaten van de band, gruizig en meer dan agressief klinkend, gedateerd 1993. Het jaar daarop wordt het geluid iets zachter met 'Spirito', nog zo'n geliefde hit bij het publiek, waarmee Pelù en co. een grote schare fans van de popmuziek krijgen, dieIn 1995 was het echter de beurt aan 'Lacio drom', wat in de taal van de Roma 'goede reis' betekent: een special met een videoreportage van Piero Pelù en zijn vriend fotograaf Alex Majoli.

De waardering die hij nu unaniem ontvangt, zelfs van artiesten van verschillende stijlen, bevestigend, werd hij in 1996 gevraagd voor een duet met Luciano Pavarotti voor het 'War Child'-project, in het nummer 'I te vurria vasà'. In datzelfde jaar, na een paar gastoptredens op tv in het programma 'Quelli che il Calcio', begon hij samen te werken voor de Florentijnse editie van de krant La Repubblica, waarbij hij zijn handtekening zette ondereen door Salani gepubliceerde inleiding, gewijd aan enkele gedichten van Jacques Prévert, getiteld 'Questo Amore' (Deze liefde), waarin de zanger wordt betrokken bij enkele voordrachten in de oorspronkelijke taal.

1997 is het jaar waarin de tetralogie wordt afgesloten, met de release van 'Mondi sommersi', duidelijk meer pop dan zijn voorgangers, maar met grote publieke goedkeuring. Tot op dit punt heeft de Florentijnse band twee miljoen exemplaren verkocht met al zijn werken, die worden toegevoegd aan het laatste werk, getiteld 'Infinito', uit 1999, dat alleen al ongeveer een miljoen exemplaren verkoopt.miljoen records.

Het is het einde van Litfiba's grote parabel, precies op hun hoogtepunt. Pierp Pelù en Ghigo Renzulli kunnen niet langer een serene cohabitatie vinden in de band, zowel artistiek als persoonlijk. De zanger besluit dan, aan het einde van de Europese tournee, het project te verlaten en zich te wijden aan een solocarrière. Hun laatste live show samen is die op 'Monza RockFestival' in 1999.

Het solodebuut van de zanger kwam toen hij nog met zijn voormalige band werkte, opnieuw in 1999. Samen met de zangers Ligabue en Jovanotti tekende Pelù de single 'Il mio nome è mai più', waarvan de opbrengst van de verkoop van de plaat werd gedoneerd aan Emergency, de stichting van Gino Strada: er werden meer dan vijfhonderdduizend exemplaren van verkocht. In datzelfde jaar riep de grote zangeres Mina hem op om de single 'Il mio nome è mai più' op te nemen.nummer 'Stay with me', een Italiaanse cover van Stay van de Shakespears Sisters.

Piero Pelù in de jaren 2000

In 2000 werd zijn autobiografie Ook in 2000 kwam zijn eerste echte solowerk, het album 'Né buoni né cattivi' (Noch goed, noch slecht), gedreven door de singles 'Io ci sarò', 'Toro loco', 'Buongiorno mattina' en 'Bomba boomerang'. Het jaar daarop was hij een van de gasten op het Sanremo Festival.

In 2002 bracht hij zijn tweede album uit, getiteld 'U.D.S. - L'uomo della strada', dat al platina werd voordat het uitkwam. In dit werk duetteert de Florentijnse zanger met de rockster Anggun in het nummer 'Amore immaginato'. Van 2003 tot 2006 publiceerde Pelù voornamelijk live-albums, zoals '100% Live', en nam hij ook deel aan verschillende andere projecten, waarvan sommige metzijn oude reisgenoot Gianni Maroccolo. Hij is betrokken bij interessant werk met opkomende bands als Bisca en de Modena City Ramblers, en hij is ook te gast op het album van Edoardo Bennato getiteld 'La fantastica storia del Pifferaio Magico'.

Piero Pelù

In 2006 veranderde hij van label en koos Sony Music voor de release van het album 'In faccia'. De begeleidende band bestond onder andere uit gitarist Saverio Lanza, die van onschatbare waarde was bij de arrangementen. Na 'MTV Storytellers', een werk dat interviews en live-concerten samenbracht, was het de beurt aan 'Fenomeni', uit 2008, dat meteen de derde plaats innam in de bestverkochte albumcharts van 2008.Er volgde een tournee langs verschillende Italiaanse theaters onder leiding van regisseur Sergio Bustric. Vervolgens nam hij deel aan het fonds voor de wederopbouw in L'Aquila na de aardbeving, dat 'Salviamo l'arte in Abruzzo' heette. Hier speelde de Florentijnse zanger samen met de supergroep 'Artisti uniti per l'Abruzzo', die de single 'Domani 21/04.09' produceerde.

Op 11 december 2009 kwam de aankondiging van Litfiba weer op de been helpen Pelù en Renzulli kijken ernaar uit om weer samen te spelen en beginnen aan een paar etappes van hun reünietournee. De single 'Sole nero' wordt uitgebracht, vooruitlopend op een dubbel live-album getiteld 'Stato libero di Litfiba', dat de concerten van 2009 en 2010 samenbrengt.

Pelù is de vader van drie dochters: Greta, geboren in 1990, Linda in 1995 en Zoe in 2004. Li

Piero Pelù in 2010

In het voorjaar van 2013 nam hij als coach deel aan de eerste editie van de talentenjacht De stem van Italië , uitgezonden op Rai 2. Hij wordt vergezeld door Raffaella Carrà, Riccardo Cocciante en Noemi.

In november van datzelfde jaar bracht hij de collectie 'Identikit' uit, met daarin veel nummers uit zijn solocarrière en twee niet eerder uitgebrachte nummers: 'A Thousand Hurricanes' en 'I'm Rock'.

Het jaar daarop was hij terug bij 'The Voice of Italy', waar J-Ax de plaats innam van Cocciante.

Een tweede autobiografisch boek 'Identikit of a Rebel' werd gepubliceerd, opnieuw geschreven samen met Massimo Cotto. Het boek ontving de 2014 Lunezia Special Mention Award.

In september 2014 nam Piero Pelù deel aan de opnames van de middellange film 'Tu non c'eri', geschreven door Erri De Luca en geregisseerd door Cosimo Damiano Damato. De Florentijnse artiest was verantwoordelijk voor de soundtrack: voor dit werk ontving hij in 2016 de prijs als 'Mannelijke artiest van het jaar' op de Premio Roma Videoclip.

In februari 2015 was hij voor de derde keer coach bij 'The Voice of Italy': naast hem zaten Noemi, J-Ax en Roby Facchinetti en Francesco Facchinetti.

In 2017 beviel zijn dochter Greta van Rocco, die hem opa maakte. In 2019 trouwde hij met Gianna Fratta, dirigente van beroep.

Om zijn 40-jarige muziekcarrière te vieren en markeren, voor het eerst in zijn lange carrière Piero Pelù Neemt deel aan de Sanremo competitie, in de 2020 editie gehost door Amadeus: het lied dat hij zingt heet 'Gigante', opgedragen aan zijn neef Rocco. Na Sanremo komt zijn nieuwe soloalbum 'Pugili fragili' uit.