Biografie - Televoorschot

Lorenzo Giovanni Arbore, veelzijdige radio- en televisiepersoonlijkheid, acteur, showman en muzikant, geboren in Foggia op 24 juni 1937. In zijn lange artistieke carrière heeft hij de moeilijke taak volbracht om zich uit te leven op radio, muziek, film en televisie, waarbij hij altijd zijn karakter heeft weten te behouden.

Arbore is inderdaad geboren in Foggia, maar hij is Napolitaan door adoptie, met een ceremonie in het stadhuis, waar hij afstudeerde in de rechten. Als artiest begon hij zijn weg te vinden in zijn Apulische geboortestad, in de 'Taverna del Gufo' nadat hij bij een jazzband uit Foggia had gezeten.

Hij voelt zich altijd thuis in de Romeinse showbusiness en is een van de weinige showman Italianen begiftigd met een vurige creativiteit en in staat om elk van zijn programma's geaccepteerd en succesvol geïmplementeerd te krijgen.

In 1972 begon hij zijn eerste echte ervaring in de muziekwereld met de band 'N.U. Orleans Rubbish Band' (waarbij N.U. staat voor 'Nettezza Urbana'), een band bestaande uit, naast Arbore zelf op klarinet, Fabrizio Zampa op drums, Mauro Chiari op bas, Massimo Catalano op trombone en Franco Bracardi op piano. Met hen bracht hij een 45-toerenplaat uit met de nummers 'She was not anengel' en 'De toneeljongen'.

Daarna begon hij zijn carrière op de radio met de programma's 'Bandiera gialla', 'Alto gradimento' en 'Radio anche noi' aan de zijde van Gianni Boncompagni, innovatieve programma's die meteen hoge kijkcijfers haalden. De overgang van radio naar televisie was van korte duur.

De televisiecarrière van Renzo Arbore begon aan het einde van de jaren zestig, die gekenmerkt werden door protesten, bittere confrontaties en protesten. Het was een bijzonder sociaal en politiek moment dat Arbore inspireerde tot het maken van het programma 'Speciale per voi' (Speciaal voor jou). Het was zijn eerste televisieprogramma dat hij tekende als auteur en presentator; het was een muzikaal programma dat niet geforceerd was, zoals in de moderne televisie het geval is,Het getuigt van het klimaat van confrontatie en contestatie van die tijd. Een programma dat namen doopte als Lucio Battisti, om er maar een te noemen. Het publiek in de zaal komt tussenbeide en bekritiseert (zelfs openlijk) de gasten die komen optreden. In feite is de eerste talkshow op de Italiaanse televisie geboren.

In 1976 ontdekten Italianen, geschoold in het zondagse televisieprogramma 'Domenica In', dat er op het tweede kanaal Rai 'L'Altra domenica' was, een programma waarmee Renzo Arbore zijn debuut maakte op de nationale populaire televisie. Arbore bedacht dit 'alternatieve' programma dat al snel een televisiecultus werd. Het publiek ging voor het eerst live met het programma: 'L'altra domenica' was de maffecombinatie van spelletjes, sketches en parodieën waarmee Renzo onder andere personages lanceert als Roberto Benigni, Milly Carlucci, Mario Marenco, de Bandiera Sisters, Giorgio Bracardi, Gegè Telesforo, Marisa Laurito, Nino Frassica, zijn Amerikaanse neef Andy Luotto, de cartoons van Maurizio Nichetti en de connecties van Isabella Rossellini uit New York, en personages versterkt als MicheleMirabella, Luciano De Crescenzo en de Microband.

De jaren tachtig braken aan en Arrbore keerde terug naar de tv als auteur en presentator van 'Tagli, ritagli e frattaglie' en 'Telepatria International'. In 1984, ter gelegenheid van de 60e verjaardag van RAI radio, realiseerde hij wat waarschijnlijk al een tijdje een droom van hem was: hij bedacht en presenteerde 'Cari amici, vicini e lontani' (Beste vrienden, dichtbij en ver weg) en slaagde erin radio en televisie te betrekken in een huwelijk dat tot dan toe een huwelijk van twee mensen leek.dan moeilijk, om niet te zeggen onmogelijk.

1985 is het jaar van 'Quelli della notte', een tv-programma dat de 'tweede nacht' inluidt waarin Arbore zijn meest geschikte plaats vindt. Het programma is de triomf van improvisatie op zijn hoogst, in staat om een nieuwe stijl op te leggen, waarin de protagonisten in de salon ronddartelen en vrijuit praten, slechts een draad volgend die wordt bepaald door het thema van de aflevering. Het resultaat isverrassende komedie zoals die geïmproviseerd en geïmproviseerd wordt, een kunst die in de jaren die volgen meer uniek dan zeldzaam is in de moderne televisie.

Arbore nam ondertussen deel aan Sanremo in 1986 met het lied 'Il clarinetto' en won de tweede plaats, filmde de films 'Il Pap'occhio' en 'F.F.S. Cioè...che mi ha portato a fare sopra Posillipo se non vuoi bene più mi?

In 1987 begon de dagelijkse strip van 'D.O.C.', een muziekprogramma met 'Denominazione di Origine Controllata', dat de deuren van de jazz, blues en rock opende voor het grote publiek en dat Arbore een jaar later in zijn favoriete 'nacht'-slot plaatste in het programma 'International D.O.C. Club'. Maar dit was het jaar van 'Indietro Tutta', een satirisch programma dat beschreefArbore is de admiraal van dit schip dat achteruit vaart, in de 65 dagelijkse afleveringen bijgestaan door de 'goede presentator' Nino Frassica. Een bizar 'gepeupel' dat met hilarische uitvindingen perfect de spot drijft met wat de televisie van de toekomst zou zijn geweest: tussen quizzen, krokodillenshowgirls en 'cacaosponsorswonder', kan men alleen maar bewondering hebben voor de grote visie die Arbore en zijn metgezellen toen al hadden.

In 1990 presenteerde hij "Il Caso Sanremo", waar hij in een gesimuleerde rechtszaak de rechter was over feiten en wandaden uit de zanggeschiedenis van Sanremo, omringd door een onwaarschijnlijke rechtbank en advocaten gespeeld door Michele Mirabella en Lino Banfi. In 1991 verscheen hij alleen als presentator in een avond gewijd aan het vergelijken van Italiaanse muziek van de jaren 1940 met Amerikaanse muziek. In 1992 bracht hij een welgemeend eerbetoontelevisie naar Totò met 'Beste Totò... Ik wil je voorstellen', een programma ter ere van de artistieke grootsheid van Totò. Prins van de lach .

Gedurende 22 uur non-stop presenteerde Arbore in 1996 'La Giostra', live via Satelliet voor Rai International, waarvan hij artistiek directeur en testimonial werd; hij liet zijn uitstapjes naar het kleine scherm bijna definitief varen: het televisiemodel dat hem altijd heeft gekenmerkt is immers dat van de jamsessie, waar voorbereiding en improvisatie samenkomen voorrealiseer een leuk spel van delen.

De te nauwe relatie met de commerciële wetten van Auditel, die ruimte laten voor cultuur, is hem te nauw en hij geeft er de voorkeur aan zijn talenten op andere manieren te uiten. In 1991 richtte hij 'L'Orchestra Italiana' op, bestaande uit vijftien grote instrumentalisten, met als doel het klassieke Napolitaanse lied over de hele wereld te verspreiden. In 1993 behaalde hij een daverend succes in Radio City Music Hall inNew York.

Hij verscheen pas weer op het kleine scherm in 2001, toen hij zijn showcult 'L'altra domenica' opnieuw presenteerde op Rai-Sat; hij presenteerde ook drie specials over Japan: 'Italian sushi', 'Sotto a chi Tokio' en 'Un italiano a Tokio'.

Afgezien van een zeer korte serie die in 2002 werd uitgezonden ('Son felice sol così quando canto notte e dì: Do Re Mi Fa Sol La Si'), was hij in mei van hetzelfde jaar de ster van de 'Maurizio Costanzo Show' waarin zijn carrière als muzikant werd gevierd. showman televisie, een moment dat ons eraan herinnert hoe Arbore in staat was unieke televisie te maken, die geen definities toelaat, rijk is aan nuances en een combinatie is van verschillende kunstvormen, van radio tot film, van theater tot journalistiek. Een aflevering waarin zijn carrière centraal staat, lijkt de deur te openen naar een definitief pensioen, maar Renzo Arbore blijft verrassen en op zaterdag 22 januari 2005 maakt hij zijngrote tv-comeback met 'Special for Me', oftewel 'The less we are, the better we are', waarmee hij opnieuw bewijst dat hij iedereen minstens een decennium voor is.

In 2006 nam hij deel aan de eerste aflevering van de serie 'Don Matteo', samen met Terence Hill, en het jaar daarop keerde hij terug naar prime time in 'Stiamo lavorando per noi', een cabaretprogramma gepresenteerd door veteranen Cochi en Renato. Hij verscheen ook als gast in Fabio Fazio's 'Che tempo che fa' en Simona Ventura's 'Quelli che...il calcio'.

Begin 2022 ontving hij de titel van Ridder Grootkruis in de Orde van Verdienste van de Italiaanse Republiek door de president van de Republiek Sergio Mattarella .