Biografie - Beroep: nachtmerrie onderzoeker

In 1985 vertelde Tiziano Sclavi zijn uitgever, Sergio Bonelli (zoon van de grote Gianluigi): " Naast sciencefiction zou de andere serie uit 1986 horror kunnen zijn... naar mijn mening het proberen waard ".

Een paar maanden om het project af te ronden: in eerste instantie dacht Sclavi aan een 'zwarte' detective, een beetje Chandleriaans, zonder komische sidekicks, die zich afspeelde in New York. De (geanimeerde) discussies met Bonelli gaven de doorslag: Londen, een lichtvoetige jongeman, met een komische sidekick. Claudio Villa werd gevraagd om Dylan Dog een gezicht te geven (de naam zou voorlopig zijn). Een maand vóórSclavi had 'Another Country' gezien, met Rupert Everett, en was onder de indruk van het 'stripgezicht' van de acteur. Hij gaf de ontwerper meteen de opdracht om het gezicht van de held te baseren op dat van de acteur.

Wat de komische sidekick betreft, werd Marty Feldman overwogen, maar hij moest monsterlijker zijn dan de monsters waartegen de hoofdpersoon moest vechten, dus werd de dubbelganger van Groucho Marx gekozen.

In september waren de eerste drie verhalen klaar; voor de covers deden zowel Villa als Stano proeven: Villa, meer traditioneel en Bonelliaans, kreeg de voorkeur (vanaf nummer 42 zouden ze het overnemen). 26 oktober 1986: nummer 1, "Dawn of the Living Dead", kwam uit. Een paar dagen later belde de distributeur: " Het album stierf in de kiosken, een fiasco "Sclavi zweeg over het nieuws, tot een week later, toen de distributeur opnieuw belde: " Het is een hausse, bijna uitverkocht, misschien moeten we het herdrukken ".

Vandaag, meer dan 20 jaar later, heeft Dylan Dog sterren van het kaliber van Mister No en Zagor ingehaald in de verkoop en neemt hij de tweede plaats in na de legendarische Tex.

De onderzoeker van nachtmerries, een waar fenomeen van de gewoonte, wordt gewaardeerd door alle leeftijdsgroepen, niet alleen de jongeren, zoals men zou verwachten van een stripverhaal. Umberto Eco beschreef hem als "gezaghebbend"; hij werd geciteerd in de "Corriere della Sera" door de filosoof Giulio Giorello, die, om zich te troosten met een mager literair seizoen, de lezers uitnodigde om zich te wijden aan Dylan Dog.

In de van oudsher door mannen gedomineerde Italiaanse stripwereld is een andere belangrijke nieuwigheid de steeds groeiende belangstelling van het vrouwelijke lezerspubliek. De verspreiding van de series heeft Bonelli gedwongen om 'fuoriserie' te produceren: de zomerse 'Specials', de 'Dylan Dog & Martin Mystère'-serie en de 'Almanakken van de angst'. De grootste aandacht gaat echter uit naar het maandelijkse album, uitgegeven in eenmaniakaal door Sclavi zelf, wiens droom het was om de eerste 'auteurstrips' in Italië te maken die ook populair zouden zijn, met grote oplages.

In grote lijnen weerspiegelt het personage het complexe karakter van zijn schepper (naar eigen zeggen): een gesloten, moeilijk en schimmig karakter.

Dylan Dog is een privédetective die zich alleen bezighoudt met 'ongewone' zaken, in alle schakeringen van het woord. Hij is begin dertig, woont in Londen in een huis vol monsterlijke gadgets en met een deurbel die in plaats van het gebruikelijke gerinkel een ijzingwekkende gil laat horen. Als voormalig Scotland Yard-agent heeft hij een mysterieus verleden. Zijn cliënten zijn allemaal eigenaardig, en hebben allemaal gemeen dat niemandgelooft in hun gebeurtenissen, behalve Dylan Dog zelf, de enige die naar ze kan luisteren en ze kan helpen.

Hij is geen held in de klassieke zin van het woord: hij is bang, hij lost zaken vaak gedeeltelijk op, hij is tegenstrijdig, hij twijfelt altijd aan zichzelf en aan de wereld, desondanks is hij altijd bereid zich in het onbekende te storten in de hoop het grondig te begrijpen. Hij houdt van muziek en van klarinet spelen ('Il trillo del diavolo', van Tartini), hij rookt niet, hij drinkt niet (hoewel hij een voormalig alcoholist is), hij isvegetariër, dierenrechtenactivist en ecoloog, voorvechter van geweldloosheid. Allemaal karaktereigenschappen die, samen met donkere, het beeld opdringen van een man die uiteindelijk grote moeite heeft met de meerderheid van de wereld, maar vooral met zichzelf, die niet in staat is om een stabiele relatie met een vrouw te hebben of een bevredigende sociale relatie op te bouwen, maar wel de kracht heeft om door te gaan voor deop zijn eigen manier, getroost door de vriendschap met zijn oude superieur bij Scotland Yard, inspecteur Bloch, en die met zijn maffe assistent, een echte komische sidekick, een expert in pistoolwerpen, en nog meer in ijzingwekkende grappen en afschuwelijke grappen, die hij heel vaak uitspuwt tegen de klanten van zijn baas, waardoor ze wegrennen.

Ja, zonder twijfel (Dylan Dog heeft ook 'deelgenomen' aan vele campagnes tegen drugs- en alcoholmisbruik), maar ook het alter ego van zijn schepper, die er echt in geslaagd is een auteurstrip te maken die niet alleen voor kinderen is, maar ook mensen aan het denken zet en laat nadenken over de huidige tijd, en vooral van het winnen, met zijn miljoen verkochte exemplaren aan demaand, de overweldigende kracht van Japanse manga.

Na jaren van praten kwam in 2011 eindelijk 'Dylan Dog - The Movie' (Dylan Dog: Dead of Night) in de bioscoop, een speelfilm geregisseerd door Kevin Munroe waarin de hoofdpersoon wordt gespeeld door Brandon Routh.