Biografia - Grock osobno

• Najważniejsza filmografia Angeli Finocchiaro

Urodzona 20 listopada 1955 r., bardzo sympatyczna mediolańska aktorka Angela Finocchiaro, zanim stała się kłującą i inteligentną gwiazdą komedii, którą jest, odwiedziła sceny połowy Włoch w połowie lat 70. dzięki długiemu stażowi w słynnym zespole teatralnym, z eksperymentalnym tłem, lepiej znanym jako "Quelli di Grock" (którego pomogła założyć).

Wśród pokazów szczególnie zapadł w pamięć surrealistyczny "Spariamo alle farfalle" (Strzelajmy do motyli). I wystarczy powiedzieć, że wśród reżyserów i założycieli "Quello di Grock" znalazł się Maurizio Nichetti, aby zrozumieć poziom osiągnięty przez grupę.

W latach 1976-1980 Angela Finocchiaro zagrała w kilku serialach, teraz po prostu zabawnych, teraz o wyjątkowej, lekkiej komedii, wśród których nie sposób nie wymienić "Felice e Carlina", "La città degli animali", "Giochiamo che io ero", "Vieni nel mio sogno", "Dudu Dada".

W 1980 roku, wraz z Carliną Tortą i Amato Pennasilico, wystawiła spektakl "Panna Acida" (nazwa, którą później nadano również nowej grupie teatralnej, która miała się narodzić), aw tym samym roku wzięła udział w filmie, który przyniósł jej narodową sławę: fantastyczny "Rataplan" genialnego Maurizio Nichettiego.

Jego zaangażowanie teatralne pozostało jednak niezmienne, pomimo naglącej pokusy kina show-biznesowego. Brał udział, pod kierunkiem Gaetano Sansone, w inscenizacji kolażu tekstów Giorgio Manganellego na "Karnawał w Wenecji".

Kreatywna i niepowstrzymana, w 1981 roku Angela Finocchiaro napisała, zagrała i wystawiła wraz z nieodłączną Carliną Tortą i Amato Pennasilico drugi pokaz "Panna Acida: Scala F", nie bez poświęcenia się również prowadzeniu i koncepcji programu radiowego "Torno subito".

Angela Finocchiaro, wysoce inteligentna kobieta o wszechstronnym talencie, zdolna do refleksji nad tym, co robi i nad głębokimi powodami swojej pracy, często przyciągała uwagę świata rozrywki nie tylko ze względu na swoje umiejętności aktorskie, jak wtedy, gdy została wezwana przez Teatro La Baracca do przeprowadzenia seminarium w Bolonii na temat problemów pracy teatralnej.

W latach 1982-1983 brała udział jako współgwiazda w sztuce "Arszenik i stare koronki" (produkcja Teatro Nuova Scena), podczas gdy w następnym roku, nigdy nie zmęczona nauką i narażaniem się, uczestniczyła w seminarium teatralnym Porta Romana w Mediolanie, prowadzonym przez Dominio De Fazio, z którym kontynuowała naukę w Rzymie dzięki stypendium na kurs sponsorowany przezGaumont.

W 1984 roku, na zlecenie władz Mediolanu, w ramach festiwalu "Milano d'estate" wystawił spektakl "Miami" w Teatro di Porta Romana i wziął udział w eseju dramaturgicznym Civica Scuola d'Arte Drammatica w Mediolanie, który odbył się w Teatro Piccola Commenda.

Były to niespokojne lata osiemdziesiąte, kiedy telewizja miała pochłonąć wszystkie inne formy rozrywki, więc aktorka, wraz z nigdy nie zapomnianym Nichettim i Gabriele Salvatoresem (przyszłym kultowym reżyserem), stworzyła program dla Canale 5, zatytułowany "Quo vadiz".

Niektórzy mogliby pomyśleć, że w tym momencie Angela Finocchiaro nie mogła się doczekać odpoczynku po dekadzie spędzonej w zawrotnym tempie. Nic bardziej mylnego: zasiadła do stołu i napisała dla grupy "Panna Acida" spektakl "Viola".

W 1985 roku podróżowali po Włoszech, aby zaprezentować konie robocze firmy, a nawet RAI po raz pierwszy zwróciło uwagę, filmując "Violę" i "Scalę F" (ten ostatni został wybrany do przeglądu "Video Teatro" w Riccione), dając w ten sposób tym, którzy nie mogli lub nie chcieli śledzić pokazów, szansę na wyobrażenie sobie pracy wykonanej przezten dziwny zespół teatralny.

W międzyczasie kontynuuje współpracę na kursie dramaturgii prowadzonym przez Giuseppe Di Leva w Civica Scuola d'Arte Drammatica w Mediolanie.

Wystąpił w spektaklach "Viola" i "Scala F" na Międzynarodowym Festiwalu w Manizales (Kolumbia) i prowadził warsztaty teatralne dla aktorów w Akademii Sztuki Dramatycznej w Bogocie.

Następnie zadebiutował monologiem kabaretowym "Bocconcini" Giancarlo Cabelli, który odniósł wielki sukces wśród publiczności i krytyków.

Później na scenę wprowadzi także "La stanza dei fiori di china" inspirowaną przejmującą powieścią "Kwiaty dla Algernona" Daniela Keyesa, prezentowaną w ramach przeglądu "In scena" w teatrze Porta Romana. Tu również krytycy nie szczędzą pochwał, a publiczność zaciera ręce, by docenić tę naprawdę wyjątkową postać naszej sceny teatralnej.

Pomijając teatr, są też liczne filmy, w których brał udział, oprócz dramatu telewizyjnego "Matki" i serialu telewizyjnego "Bóg widzi i zapewnia"; niektóre z nich zdobyły stałe miejsce w krajowej debacie, takie jak "The Bagman" i "Rubber Wall".

W 2003 roku doceniliśmy ją jako część barwnej trupy programu komediowego "Zelig".

Najważniejsza filmografia Angeli Finocchiaro

• Ratataplan, Maurizio Nichetti (1979)
• Ho fatto splash, Maurizio Nichetti (1980)
• Il burbero, autorstwa Castellano i Pipolo (1986)
• Domani accadrà, Daniele Luchetti (1988)
• Luisa, Carla, Lorenza i... czułe odległości, autor: Sergio Rossi (1989)
• Io, Piotruś Pan, autor: Enzo De Caro (1989)
• Drogie panie, autor: Adriana Monti (1989)
• Il muro di gomma, autor: Marco Risi (1991)
• Il portaborse, Daniele Luchetti (1991)
• Volere volare, Maurizio Nichetti (1991)
• Uniewinniony od zarzutu popełnienia czynu, Alberto Sordi (1992)
• Arriva la bufera, Daniele Luchetti (1992)
• Pojemniki, autor: Felice Farina (1995)
• A che punto è la notte, film telewizyjny, reż. Nanni Loy (1995)
• L'ultimo capodanno, autor: Marco Risi (1998)
• Le madri, film telewizyjny, reż. Angelo Longoni (1999)
• Non ti muovere, autor: Sergio Castellitto (2004)
• Signora, autor: Francesco Laudadio (2004)
• 13dici a tavola, autor: Enrico Oldoini (2004)
• La bestia nel cuore, autor: Cristina Comencini (2005)
• Lezioni di volo, autor: Francesca Archibugi (2007)
• Mój brat jest jedynakiem, Daniele Luchetti (2007)
• Amore, bugie e calcetto, autor: Luca Lucini (2008)
• Un giorno perfetto, autor: Ferzan Ozpetek (2008)
• Il cosmo sul comò, reżyseria Marcello Cesena (2008)
• I mostri oggi, reżyseria Enrico Oldoini (2009)
• Io, loro e Lara, reżyseria Carlo Verdone (2009)
• Witamy na południu, reżyseria Luca Miniero (2010)
• La banda dei Babbi Natale, reżyseria Paolo Genovese (2010)
• Bar Sport, reżyseria Massimo Martelli (2011)
• Lekcje czekolady 2, reżyseria Alessio Maria Federici (2011)
• Witamy na północy, reż. Luca Miniero (2012)
• Il sole dentro, reżyseria Paolo Bianchini (2012)
• Potrzeba wielkiego ciała, reż. Sophie Chiarello (2013)
• Indovina chi viene a Natale, reżyseria Fausto Brizzi (2013)
• Un boss in salotto, reżyseria Luca Miniero (2014)
• Najpiękniejsza szkoła na świecie, reż. Luca Miniero (2014)
• Latin Lover, reżyseria Cristina Comencini (2015)
• Wakacje na Karaibach - film świąteczny w reżyserii Neri Parenti (2015)
• Solo, reżyseria Laura Morante (2016)