ژوندلیک • ساینس، ادب، لیوالتیا

انټون پاولوویچ چیخوف د ۱۸۶۰ کال د جنورۍ په ۲۹ نیټه په یوه عاجله کورنۍ کې زیږیدلی و.

پلار پاول ایګوروویچ یو کروندګر دی، د یو پخواني خدمتګار زوی چې د خپل سوداګر فعالیت سره د اړتیا وړ پیسو په یوځای کولو سره د خپل تاوان ترلاسه کولو اداره کړې وه. مور، Evgenija Jakovlevna Morozova، د سوداګر لور ده.

که څه هم د راتلونکي لیکوال او ډرامه لیکونکي او د هغه د پنځو وروڼو ماشومتوب خوشحاله نه و، دوی ښه زده کړه درلوده. خوب لیدونکی، له طبیعت سره په مینه کې، چیخوف ژر تر ژره د یوې لویې کورنۍ په منځ کې او د خپل پلار د ظلم په سیوري کې په یوازیتوب کې ژوند کول زده کړل.

د لیسې له پای ته رسولو وروسته، په 1879 کې هغه له خپلو والدینو سره یوځای شو چې د پلار له افلاس وروسته درې کاله مخکې مسکو ته تللی و.

چیخوف په نولس کلنۍ کې د طبي پوهنتون په مطالعاتو کې شامل شو: هغه تر 1884 پورې زده کړه وکړه، هغه کال چې هغه فارغ شو او د ډاکټر په توګه یې تمرین پیل کړ.

د پوهنتون په کلونو کې چیخوف د لنډو کیسو او راپورونو په لیکلو پیل وکړ، کوم چې هغه په ​​مختلفو طنزیه مجلو کې خپاره کړل. دا د سیاسي ناکراریو کلونه وو، چې یو له خورا مشهورو حقیقتونو څخه د الکساندر II وژنه وه: چیخوف په افراطیت او ایډیالوژیو باور نه درلود او له هغه څخه جلا پاتې شو.په پوهنتون کې سیاسي ښکیلتیا. چیخوف به وتوانیږي چې اعلان وکړي: « د روسیې د ټولو ناروغیو مور ناپوهي ده چې په ټولو اړخونو کې په ټولو تمایلاتو کې په مساوي ډول شتون لري ».

چیخوف یو ډول دوه ګونی ژوند تیروي: هغه لیکي او د ډاکټر په توګه تمرین کوي. هغه به لیکي: « طب زما حلال ښځه ده، ادب زما مینه ده ». د چیخوف د کیسې ویلو استعداد لیکوال دیمیتري واسیل جیویک ګریګورویچ اغیزمن کړ. هغه د لوی پیټرزبورګ محافظه کاره ورځپاڼې "نووجي ورمیا" (نوی وخت) رییس ، الیکسیج سوورین سره وکتل ، څوک چې د هغه سره د همکارۍ وړاندیز کوي.

په دې توګه چیخوف خپل بشپړ وخت لیکنه پیل کړه، چې ډیر ژر یې د نورو مهمو ادبي مجلو لکه "روسیې فکر"، "د شمال میسنجر"، "روسي لیست" سره همکاري وکړه.

لومړی کتاب د لنډو کیسو مجموعه ده، "لی فیاب دی میلپومینی" (1884)، ورپسې د لنډو او خوندور "ریکونټي ویرپینټي" (1886) ټولګه ده، د دولت د ژوند ژوندی طنزیه انځورونه. چارواکي او کوچني بورژوا؛ دواړه ټوکونه د انتوشا سیخونټ په نوم خپاره شوي. بیا په 1888 کې "د سټیپ" او په 1890 کې د لنډو کیسو شپږم ټولګه خپره شوه.

د ۸۰ لسیزې په پای کې او د ۹۰ لسیزې په اوږدو کې چیخوف په ډیر سخت فعالیت کې ښکیل شود لیکنې، په کوم کې چې د ژوند د غمجن یوازیتوب نا امیدي، چې مخکې د طنز په پوښونو کې پټه وه، غالب شخصیت ګرځي، مګر کله ناکله د امید او باور غږ لخوا کم شوی. په دې توګه د هغه تر ټولو مشهورې کیسې پیدا شوې، چې له 1887 څخه د انتون چیخوف په نوم خپرې شوې. ځینې ​​خورا د پام وړ دي: "مصیبت" (1887)، "کستانکا" (1887)، "په شپه کې" (1887)، "معصوم وینا" (1887)، "د سټیپ" (1888)، "غوښتنه" خوب" (1888)" (د دې لپاره چې هغه د علومو اکاډمۍ څخه د پوکن جایزه ترلاسه کړه)، "یو ستړیا کیسه" (1889)، "چور" (1890)، "خټه نمبر 6" (1892)، "دول" (1891)، "د لین" (1892)، "زما ښځه" (1892)، "د یو اجنبی کیسه" (1893)، "تور مونک" (1894)، "زما ژوند" (1896) )، "بزګران" (1897)، "د عمل څخه یوه قضیه" (1897)، "په قضیه کې سړی" (1897)، "د سپي سره ښځه" (1898)، "په غره کې" (1900)

د هغه لنډې کیسې د دوی د سادګۍ او روښانتیا له امله د ستاینې وړ دي، د دوی د عقل او د طنز احساس لپاره غیر معمولي دي. چیخوف پوهیږي چې څنګه د عاجز خلکو لپاره خپل ژور درناوی څرګند کړي، او دا اداره کوي چې د درد او بې ثباتۍ شتون څرګند کړي. د وخت په زوالۍ ټولنه کې.

د خپل لوی شهرت څخه ګټه پورته کولو او د نري رنځ د لومړي اغیزو سره سره، چیخوف د سایبیریا سره په پوله کې د ساکالین ټاپو ته لاړ. د هغهموخه دا ده چې د زندانونو نړۍ څخه لیدنه او پلټنه وکړو (" هر څه چې په ژوند کې ویرونکي وي په یو ډول په زندانونو کې میشته کیږي ")، په سایبریا کې، چیرې چې بندیان ایستل کیږي او یو ډراماتیک ژوند کوي، او د هغه سیسټم اټکل کوي چې دا د تمرکز کمپونه چې په 20 پیړۍ کې به په اروپا کې لیدل کیږي.

د درې میاشتنۍ پاتې کیدو وروسته، چیخوف یوه ښه مستند مطالعه خپره کړه - جغرافیه، ټولنپوهنه او رواني. په 1893 کې د "سکالین ټاپو" خپرول به د هغه د غندنې هدف د فزیکي مجازاتو لغوه کیدو پایله ولري.

په ۱۸۹۱ کې چیخوف دواړه فرانسې ته لاړ ( چیرته چې هغه به په ۱۸۹۴ او ۱۸۹۷ کې د درملنې لپاره راستون شي) او ایټالیا ته. د فلورېنس او ​​وینس لپاره د هغه د لیوالتیا سره سره، هغه روسیه او د مسکوویوټ میدان له لاسه ورکوي؛ په 1892 کې هغه په ​​میلیخووو کې یو ملکیت واخیست، چیرې چې هغه ټوله کورنۍ یوځای کړه.

دلته هغه خپل ځان باغداري ته وقف کړ. د استوګنې ځای اکثرا د لیدونکو لخوا راځي، او د لیکوال په توګه د هغه د کار لپاره اړین تمرکز او یوازیتوب موندلو لپاره، هغه د استوګنې څخه لیرې یو کوچنی کور لري. په دې دوره کې هغه "لا کیمرې n° 6"، "ایل موناکو نیرو"، "د نامعلومو کیسې" او "سیګل" لیکي.

په 1892-1893 کې د کولرا ناروغي خپره شوه. چیخوف په لومړي سر کې خپل طبي فعالیت ته وقف کوي، کوم چې هغه تر ډیره وړیا ترسره کوي. پهپه ورته وخت کې د "موګیچي" (1897) په نوم یوه ناوړه کیسه پخیږي.

په 1897 کې، نری رنځ خراب شو: هغه باید خپله ناروغي ومنله، میلیخوو وپلورل شي، د کریمیا د وچ اقلیم لپاره د مسکو بهر ته لاړ شي. هغه په ​​​​1899 کې یالتا کې ژوند کولو ته ځي، چیرته چې هغه د نوي باغ ساتنه کوي. د هغه ناروغۍ د هغه ټولنیز ژمنتیا سسته نه کړه: هغه درې ښوونځي جوړ کړل او په 1899 کې، هغه د قحطۍ په اړه د خلکو افکارو ته خبرداری ورکړ چې د وولګا په سیمو کې د بسپنه ورکوونکي په هڅولو سره واکمن شو.

د ۱۹۰۱ کال د می په میاشت کې یې د هنر تیاتر له ځوانې اداکارې اولګا نیپر سره واده وکړ چې درې کاله وړاندې یې په مسکو کې د «ایل ګبیانو» د بریا په مناسبت ولیدل. په داسې حال کې چې اولګا په مسکو کې کار کوي، چیخوف یوازې پاتې شوی، هغه سیمې ته جلاوطن شوی چې هغه یې نه خوښوي.

چیخوف د خپل وروستي ډرامې "د چیري باغ" د بریا تر لیدو وروسته، د درملنې په لټه کې د خپلې میرمنې سره آلمان ته سفر کوي. انتون چیخوف د ۱۹۰۴ کال د جولای په ۱۵ نیټه د څلور څلویښت کلنۍ په عمر د تور ځنګل په باډن ویلر ښار کې د سفر پر مهال مړ شو.