Biografie - Wetenschap, literatuur, passie

Anton Pavlovic Tsjechov werd op 29 januari 1860 geboren in Taganrog, een havenstad aan de Azov Zee, in een familie van eenvoudige afkomst.

De vader, Pavel Egorovic, is een kruidenier, de zoon van een voormalige lijfeigene die erin geslaagd was zijn eigen losgeld te verkrijgen door het benodigde bedrag te bundelen met zijn bedrijf als koopman. De moeder, Evgenija Jakovlevna Morozova, is de dochter van koopmannen.

Hoewel de jeugd van de toekomstige schrijver en toneelschrijver en zijn vijf broers en zussen geen gelukkige was, kregen ze een goede opvoeding. Als dromer, verliefd op de natuur, leerde Tsjechov al snel te overleven in eenzaamheid in het centrum van een groot gezin en in de schaduw van de tirannie van zijn vader.

Na de middelbare school voegde hij zich in 1879 bij zijn ouders, die na het faillissement van zijn vader jaren eerder naar Moscatre waren verhuisd.

Op negentienjarige leeftijd schreef Tsjechov zich in voor een medische studie aan de universiteit: hij studeerde tot 1884, toen hij afstudeerde en als arts aan de slag ging.

In de universiteitsjaren begon Tsjechov romans en reportages te schrijven, die hij onder verschillende pseudoniemen in humoristische tijdschriften publiceerde. Dit waren de jaren van politieke onrust, waarvan de moord op Alexander II een van de beruchtste was: Tsjechov was op zijn hoede voor extremisme en ideologieën en hield zich afzijdig van politieke betrokkenheid in het universitaire milieu. Koude en rationele waarnemerTsjechov zou verklaren: ' De moeder van alle Russische kwaden is onwetendheid, die in gelijke mate bestaat in alle partijen, in alle tendensen ".

Tsjechov leidt een soort dubbelleven: hij schrijft en werkt als arts; hij zal schrijven: ' Geneeskunde is mijn wettige echtgenote, literatuur is mijn minnares "Tsjechovs verteltalent maakte een gunstige indruk op de schrijver Dmitri Vasil'jevic Grigorovic. Hij ontmoette Aleksej Suvorin, redacteur van de grote conservatieve Petersburgse krant 'Novoje Vremia' (Nieuwe Tijd), die aanbood met hem samen te werken.

Tsjechov begon dus met zijn werk als fulltime schrijver, wat er al snel toe leidde dat hij ging samenwerken met andere belangrijke literaire tijdschriften zoals 'Russian Thought', 'The Messenger of the North' en 'Russian Directories'.

Het eerste boek is een verzameling novellen, 'The Tales of Melpomene' (1884), die wordt gevolgd door een verzameling korte en speelse 'Colourful Tales' (1886), levendige humoristische portretten van het leven van ambtenaren en kleinburgers; beide delen worden gepubliceerd onder het pseudoniem Antosha Cekhonte. 'The Steppe' verschijnt vervolgens in 1888, en in 1890 zijn zesde verzameling novellen.

Aan het eind van de jaren tachtig en in de jaren negentig begon Tsjechov intensiever te schrijven, waarin het pessimisme van de trieste monotonie van het leven, voorheen verborgen tussen de plooien van humor, de boventoon ging voeren, hoewel het soms verzacht werd door een stem van hoop en geloof.

Dit leidde tot het ontstaan van zijn beroemdste korte verhalen, die vanaf 1887 onder de naam Anton Tsjechov werden gepubliceerd. Enkele van de belangrijkste zijn: "Ellende" (1887), "Kastanka" (1887), "In de schemering" (1887), "Onschuldige toespraken" (1887), "De steppe" (1888), "Het verlangen om te slapen" (1888) (waarvoor hij de Pu?kin-prijs van de Academie van Wetenschappen ontving), "Een saai verhaal" (1889), "Dieven" (1890), "DeRoom No. 6' (1892), 'The Duel' (1891), 'The Lane' (1892), 'My Wife' (1892), 'A Stranger's Tale' (1893), 'The Black Monk' (1894), 'My Life' (1896), 'The Peasants' (1897), 'A Case for Practice' (1897), 'The Man in the Case' (1897), 'The Lady with the Little Dog' (1898), 'In the Ravine' (1900).

Zijn korte verhalen zijn bewonderenswaardig door hun eenvoud en helderheid, buitengewoon door hun gevatheid en gevoel voor humor. Tsjechov weet zijn diepe respect voor nederige mensen uit te drukken en weet de pijn en rusteloosheid zichtbaar te maken die aanwezig zijn in de decadente maatschappij van die tijd.

Niet in staat om te profiteren van zijn grote roem en ondanks de vroege gevolgen van tuberculose, vertrekt Tsjechov naar het eiland Sakalin, aan de rand van Siberië. Zijn doel is om de wereld van de gevangenissen te bezoeken en te onderzoeken ("... alles wat verschrikkelijk is in het leven wordt op de een of andere manier in gevangenissen gedeponeerd "), in Siberië, waar gevangenen worden gedeporteerd en een dramatisch leven leiden, en waarvan het systeem vooruitloopt op dat van de concentratiekampen in het Europa van de 20e eeuw.

Na een verblijf van drie maanden publiceerde Tsjechov een studie - geografisch, sociologisch en psychologisch - die zeer goed gedocumenteerd was. De publicatie van 'Het eiland Sakalin' in 1893 resulteerde in de afschaffing van lijfstraffen, het onderwerp van zijn aanklacht.

In 1891 reisde Tsjechov zowel naar Frankrijk (waar hij in 1894 en 1897 zou terugkeren voor een behandeling) als naar Italië. Ondanks zijn enthousiasme voor Florence en Venetië had hij heimwee naar Rusland en de Moskouse vlakten; in 1892 kocht hij een huis in Melikhovo, waar hij zijn hele familie herenigde.

Hier wijdde hij zich aan tuinieren. Het huis werd vaak bezocht door bezoekers en om de concentratie en eenzaamheid te vinden die hij nodig had voor zijn werk als schrijver, liet hij een klein huis bouwen buiten het huis. In deze periode schreef hij 'Room No. 6', 'The Black Monk', 'Tales of a Stranger' en 'The Seagull'.

In de periode 1892?1893 brak er een cholera-epidemie uit. Tsjechov wijdde zich voornamelijk aan zijn medische werk, dat hij grotendeels kosteloos uitoefende. Ondertussen rijpte het verschrikkelijke korte verhaal 'Mugichi' (1897).

In 1897 verergerde de tuberculose: hij moest zijn ziekte erkennen, Melikhovo verkopen en de omgeving van Moskou verlaten voor het drogere klimaat van de Krim. In 1899 ging hij in Jalta wonen, waar hij een nieuwe tuin aanlegde.

Zijn ziekte remde zijn sociale betrokkenheid niet af: hij liet drie scholen bouwen en in 1899 waarschuwde hij de publieke opinie voor de hongersnood in de Wolga door een inzamelingsactie op touw te zetten.

In mei 1901 trouwde hij met Olga Knipper, een jonge actrice van het Kunsttheater die hij drie jaar eerder had ontmoet tijdens de triomftocht van 'De Meeuw' in Moskou. Terwijl Olga in Moskou werkte, bleef Tsjechov alleen achter, verbannen in een streek waar hij niet van hield.

Na de triomf van zijn laatste toneelstuk, 'De Kersenboomgaard', reisde Tsjechov met zijn vrouw naar Duitsland, op zoek naar genezing. Anton Tsjechov stierf onderweg, in Badenweiler, een stad in het Zwarte Woud, op 15 juli 1904, vierenveertig jaar oud.