بیوگرافی • شوخی ابدی

• در رادیو
• سانسورها
• از تلویزیون تا سینما
• داریو فو در دهه 70
• تئاتر و سیاست
• بازگشت به تلویزیون
• دهه 80
• جایزه نوبل
• نبردها
• چند مورد آخر سال

داریو فو در 24 مارس 1926 در خانواده ای با سنت ضد فاشیستی به دنیا آمد. پدرش راه آهن، مادرش دهقان است و آنها در یک روستای کوچک لومبارد، لگیونو-سانجیانو، در استان وارسه زندگی می کنند.

در سن بسیار جوانی به میلان نقل مکان کرد و در آنجا در آکادمی هنرهای زیبای بررا شرکت کرد و متعاقباً در دانشکده معماری پلی تکنیک ثبت نام کرد که قبل از فارغ التحصیلی آن را رها کرد. از قضا، پس از تاسیس، او در طول زمان مدارک افتخاری متعددی دریافت خواهد کرد.

اما در سالهای اول شاگردی، فعالیت او به شدت با بداهه نوازی مشخص می شد. او روی صحنه داستان هایی را اختراع می کند که خودش آن ها را به صورت مضحک و طنز بازگو می کند.

در رادیو

از سال 1952 همکاری با رای را آغاز کرد: او برنامه های "Poer nano" را برای رادیو نوشت و بازخوانی کرد، مونولوگ هایی که اندکی بعد در تئاتر Odeon در میلان اجرا شدند. از همکاری دو تن از بزرگان تئاتر ایتالیا، فرانکو پارنتی و جوستینو دورانو، «Il dito nell'occhio» در سال 1953 متولد شد، نمایشی طنز اجتماعی و سیاسی.

شکایات

در سال 1954 نوبت به "Sani da legato" رسید.اختصاص به زندگی روزمره در درگیری های سیاسی در ایتالیا. جای تعجب نیست که متن به شدت تحت تأثیر سانسور قرار گرفت و همکاری پایان یافت. در واقع، زمانی که بوروکرات ها روی فیلمنامه دخالت می کنند، این دو به نشانه اعتراض نمایش را رها می کنند.

در سال 1959، به همراه همسرش فرانکا رامه، یک گروه تئاتری به نام او ایجاد کرد: بدین ترتیب دوره محکومیت های مکرر توسط مؤسسات در حال اجرا در آن زمان آغاز شد. دوباره برای تلویزیون برای "Canzonissima" نوشتند اما در سال 1963 رای را ترک کردند و به تئاتر بازگشتند. آنها گروه Nuova Scena را تشکیل می دهند که هدف آن ایجاد یک تئاتر بسیار جایگزین اما در عین حال محبوب است.

از تلویزیون تا سینما

در سال 1955 پسرش جاکوپو به دنیا آمد. در این میان، تجربه سینما را نیز امتحان کنید. او نویسنده و ستاره فیلمی از کارلو لیزانی ("آجیل"، 1955) می شود. در سال 1957 در عوض برای فرانکا رام «دزدها، مانکن‌ها و زنان برهنه» و سال بعد «فینال کامیکا» را روی صحنه برد.

داریو فو در دهه 70

فصل تئاتر 1969-1970 شامل " Mistero buffo "، شاید مشهورترین اثر داریو فو، که تحقیقات در مورد منشأ فرهنگ عامه در عملیات اصیل و مبتکرانه فو، متون زبان و گفتار قرون وسطی را بازتاب می دهند و این نتیجه را از طریق آمیزه ای از گویش «پو» و اصطلاحات به دست می آورند.باستان و نئولوژیزم های ایجاد شده توسط خود فو. این به اصطلاح " Grammelot " است، یک زبان بیانی حیرت‌انگیز با طعم باستانی، که با حرکات پلاستیکی و تقلید بازیگر ترکیب شده است.

تئاتر و سیاست

در سال 1969 او "Collettivo Teatrale la Comune" را تأسیس کرد، که با آن در سال 1974 Palazzina Liberty را در میلان، یکی از مکان های مرکزی تئاتر سیاسی ضد، اشغال کرد. -اطلاعات پس از مرگ پینلی راه آهن، «مرگ تصادفی یک آنارشیست» را روی صحنه برد. اما پس از کودتای شیلی، او «جنگ مردمی در شیلی» را نوشت: ادای احترامی به دولت سالوادور آلنده که با این حال، به نحوی، و نه خیلی پنهان، به وضعیت سیاسی-اجتماعی موجود اشاره می کند. با تجربه در ایتالیا

بازگشت به تلویزیون

در سال 1977، پس از یک تبعید تلویزیونی بسیار طولانی (15 سال)، اتفاقی بی نظیرتر از نادر در کشور ما، داریو فو به پرده سینما بازگشت. اتهام هتک حرمت به پایان نرسیده است: مداخلات او همیشه تحریک آمیز است و تمایل دارد بر واقعیت تأثیر بگذارد.

دهه 1980

در دهه 1980 او همچنان به تولید آثار تئاتری مانند "Johan Padan a la descoverta de le Americas" و "The Devil with his tines" و کارگردانی و کارگردانی ادامه داد. درس دادن. به عنوان مثال، در سال 1987 او "حداقل دستی بازیگر" را در Einaudi منتشر کرد، نه تنها برای علاقه مندان، بلکه برای کسانی که مایلند.راه رفتن به تئاتر

جایزه نوبل

در سال 1997 او جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد، " به دلیل تقلید از شوخی های قرون وسطی، تاژک زدن اقتدار و پاسداری از منزلت ستمدیدگان ". در بیانیه مطبوعاتی رسمی بنیاد نوبل آمده است: " داریو فو "، " او با آمیزه ای از خنده و جدیت، چشمان ما را به روی سوء استفاده ها و بی عدالتی های جامعه می گشاید و به ما کمک می کند تا آنها را جا بیندازیم. در یک چشم انداز گسترده تر تاریخ ».

اعطای جایزه نوبل، بسته به مورد، اجماع یا اختلاف نظر، دقیقاً به دلیل ماهیت بد تعریف شده هنر فو ایجاد می شود (برخی اختلاف دارند که او را می توان به عنوان یک "ادبی" یا "نویسنده" تعریف کرد. به معنای دقیق).

نبردها

با این حال، برنده جایزه فقط از افتخارات به دست آمده لذت نمی برد، بلکه از مراسم اهدای جوایز برای راه اندازی یک ابتکار جدید علیه دستورالعمل پیشنهادی در مورد ثبت اختراع موجودات زنده توسط سازمان استفاده می کند. پارلمان اروپا.

به طور خلاصه، این به نوعی "گواهی" از کمپین راه اندازی شده توسط کمیته علمی Anti-Vivisection و سایر انجمن های اروپایی با عنوان " برای مخالفت با حق ثبت اختراع ژن، نیازی نیست نابغه باش ".

همچنین نبرد و تعهد او در دفاع از آدریانو سوفری و همچنین بازسازی نمایشی او "Marino libero, Marino innocente" که دقیقاً بهداستان جنجالی بازداشت بومپرسی، پیتروستفانی و سوفری.

چند سال اخیر

پس از درگذشت همسرش فرانکا رامه (اردیبهشت 1392) اگرچه مسن بود، اما با علاقه به فعالیت هنری خود ادامه می دهد و خود را وقف نقاشی نیز کرده است. او همچنین در حمایت از ایده های سیاسی جنبش 5 ستاره تازه متولد شده گریلو و کازالجو کوتاهی نمی کند.

داریو فو در 13 اکتبر 2016 در سن 90 سالگی درگذشت.