بیوگرافی • واقعا استثنایی

• دیگو آباتانتونو در دهه 2010

دیگو آباتانتونو در 20 می 1955 در میلان، در منطقه کارگری جیانبلینو متولد شد. (جنوب غربی). پدرش ماتئو که اصالتا اهل پولیا (ویسته) است، یک کفاش است. مادرش رزا اهل میلان است و به عنوان متصدی رخت‌کن در دربی، یک مکان تاریخی میلانی (متعلق به عموهایش)، ابتدا یک کلوپ جاز، سپس یک تئاتر کاباره، سکوی پرشی برای بسیاری از نام‌ها و چهره‌های سرشناس ایتالیایی کار می‌کند. سرگرمی.

داستان دیگو آباتانتوئونو ارتباط نزدیکی با این مکان دارد، زیرا او از زمان کودکی این فرصت را داشته است که به آنجا مراجعه کند. نتایج ضعیف مدرسه باعث می شود دیگوی جوان به زودی به دنبال کار بگردد. عمویش او را به عنوان مدیر صحنه و نورپردازی به دربی معرفی می کند: بنابراین، از یک تماشاگر سخت کوش، دیگو به عضوی تمام عیار در باشگاه تبدیل می شود و با هنرمندان کاباره ارتباط برقرار می کند. در آن زمان ماسیمو بولدی، تئو تئوکولی، جانفرانکو فوناری و انزو جاناچی از جمله دیگر افراد بودند.

به دلیل اختلاف نظر با عمویش، در سال 1972 دیگو باشگاه را ترک کرد. او در سال 1975 به عنوان کارگردان هنری به دربی بازگشت و خود را در حال اجرای روی صحنه با اولین نقش خود به عنوان "ترونسلو" دید، یک قلدر با لهجه آپولیایی که به میلان نقل مکان کرد.

کار او در زمینه سرگرمی ادامه دارد و در اوایل دهه 80 همکاری خود را با "I Gatti di Vicolo Miracoli" آغاز کرد.که با فیلم «آریوانو ای گاتی» (1980) وارد سینما می شود. او همچنین با ماسیمو بولدی، مائورو دی فرانچسکو و جورجیو فالتی در یک نمایش کمدی با عنوان "La tapezzeria" شرکت می کند که سپس در برنامه "Saltimbanchi si morto" در تلویزیون زنده می شود. شخصیت پردازی او از "ترونسل" با موفقیت زیادی روبرو شد: رنزو آربوره او را در یکی از بی احترامی ترین و بی احترامی ترین فیلم هایش، "Il Pap'occhio" (1980) با روبرتو بنینی شگفت انگیز می خواست.

پس از نقل مکان به رم، دیگو آباتانتونو نمایش "سگ پولیا" را سازماندهی می کند. در اینجا او مورد توجه کارلو وانزینا قرار می گیرد.

بعد از «فانتوزی علیه همه»، «تعطیلات حیوانی»، «Fico d'India» (1980) و مهمتر از همه «I fichissimi» (1981)، اولین فیلمش به عنوان قهرمان داستان، خودش را به عنوان یک قهرمان معرفی کرد. شخصیتی با جذابیت گسترده مردمی: آپولیایی پیوند شده او، ترسناک و مخل، با گفتاری حرام زاده، خشن اما اساساً تمیز به پدیده ای مرسوم تبدیل می شود.

دیگو آباتانتوئونو نیز خود را وقف تئاتر می کند: بازی او در "دون جووانی" مولیر در سال 1984 به کارگردانی فرانکو مورینی در سال 1984 بسیار مورد تحسین قرار می گیرد.

در سال 1986 او به سینما بازگشت. ، به کارگردانی پوپی آواتی در «هدیه کریسمس» که در آن تیپ جدیدی از شخصیت را برای او بازی می کند. او به طور متقاعد کننده و موثر نقش دراماتیک شخصیت اپراتور ساده لوح سینما را بازی می کند که از قبل پر از بدهی در بازی می بازد.مورد تمسخر دوستان قدیمی این تجربه به نوعی اولین دومین نمایش شاد را تشکیل می دهد و به بازیگر اجازه می دهد تا با موضوعاتی که به طور فزاینده ای نیاز دارند و نویسندگان خواستارتر رقابت کند.

به همراه کارگردان و دوست عزیز گابریل سالواتورس، او شرکت تولید فیلم "Colorado Records" را تأسیس کرد، اما مهمتر از همه یک مشارکت هنری که نتایج خارق العاده ای را به همراه خواهد داشت، که مسلماً شناخته شده ترین آنها اسکار 1992 برای " مدیترانه»، در بخش بهترین فیلم خارجی. با سالواتورز در فیلم‌های "مراکش اکسپرس" (1989)، "Turné" (1990)، "مدیترانه" (1991)، "Puerto Escondido" (1992)، "نیروانا" (1996)، "Amnesia" (2002)، "من نمی ترسم" (2002).

سایر فیلم‌های شناخته شده توسط دیگو آباتانتونو : "اتاق خواب"، "بهترین مرد"، "در قاره سیاه" (1992، ساخته مارکو ریسی)، "آرایشگر ریو» (1996)، «مترونوت» (2000)، «انتقام کریسمس» (2003، دنباله «هدیه کریسمس توسط پوپی آواتی»). رهبر ارکستر ("Italia Mia")، او در فیلمنامه "راز صحرا" اثر آلبرتو نگرین در سال 1987 و در نقش کمیسر کورسو در سریال "Notte di luna" اثر آلبرتو سیرونی ظاهر شد.

در سال 2004 او به همراه دوست عزیزش Ugo Conti برنامه کاباره "Colorado Café Live" را در ایتالیا 1 رهبری و راه اندازی کرد.

در دسامبر 2005 او در سریال تلویزیونی "Il Giudice Mastrangelo" به همراه آماندا ساندریلی نقش اصلی را ایفا کرد.

در سال 2006 دیگو آباتانتونو با فیلم "Eccezzziunale... حقیقتا - فصل به گفته من" به سینما بازگشت که شخصیت قدیمی او دوناتو، هوادار سابق آث میلان را در بر می گیرد. او سپس در "Gli Amici del Bar Margherita" به کارگردانی پوپی آواتی (2009) بازی کرد.

Diego Abatantuono در دهه 2010

فیلمهای این سالها عبارتند از: "خانواده شاد" به کارگردانی گابریل سالواتورز (2010); "چیزهایی از دنیایی دیگر" به کارگردانی فرانچسکو پاتیرنو (2011); "من به تو احترام می گذارم برادر" به کارگردانی جیووانی ورنیا و پائولو اوزی (2012); "روز بخیر" به کارگردانی کارلو وانزینا (2012); "بدترین کریسمس زندگی من" به کارگردانی الساندرو ژنووسی (2012); "حدس بزنید چه کسی به کریسمس می آید؟" به کارگردانی فائوستو بریزی (2013); "مردم که حالشان خوب است" به کارگردانی فرانچسکو پاتیرنو (2014); "کودکان" به کارگردانی جیووانی بوگنتی (2016); «آقای شادی» به کارگردانی الساندرو سیانی (2017).