Biografy • De klasse fan 'e Showman

Unfergetten en ûnferjitlike Italjaanske teater- en filmakteur, Vittorio Gassman waard berne yn Genua op 1 septimber 1922 nei in Dútske bouingenieur en Luisa Ambron út Pisa. Syn rjochtstúdzjes ûnderbrekke om him yn te skriuwen oan 'e Akademy foar Dramatyske Keunst, makke er fan it seizoen 1941-42 syn poadiumdebút, noch net ôfstudearre, yn Niccodemi's "La nemica" (1943) neist Alda Borelli. Hy stiet daliks op troch syn bûtengewoane poadiumoanwêzigens en temperamintlike kwaliteiten, kwaliteiten dy't him mei de tiid de bynamme fan "showman" fertsjinje.

Dêrnei fêstige hy him as ien fan 'e meast wurdearre jonge akteurs op' e pleatslike teatersêne, dy't ûnder oaren wurke mei Guido Salvini, Luigi Squarzina en in hillich meunster lykas Luchino Visconti (dy't op dat stuit al "Visconti wie" ", d.w.s. in namme dy't troch allegear fierd wurdt), oant hy ienige direkteur (fan it seizoen 1954-55) waard fan syn eigen bedriuw: it repertoire fan dizze jierren wie grut, fariearjend fan "A streetcar named desire" fan Williams oant "Oreste" troch Alfieri, fan twa Shakespeare klassikers lykas "Hamlet" en "Othello" oan "Kean, sjeny en roekeloosheid" troch Dumas heit, trochjaan troch "Adelchi" fan Alessandro Manzoni. Om syn prachtige toanielferzje te betinken fan Pier Paolo Pasolini syn drama "Affabulazione" (1977), dy't ek wichtich wêze sil foar syn karriêrefan syn soan Alexander.

Syn televyzje-aktiviteit is ek opmerklik: teminsten om it bûtengewoane súkses te neamen dat yn 1959 behelle waard mei it ferdivedaasjeprogramma "Il mattatore", regissearre troch Daniele D'Anza, en de suksesfolle transposysjes foar it lytse skerm fan guon fan syn grutte teatrale súksessen.

Yn 1946, oan 'e oare kant, begûn syn súksesfolle karriêre yn' e bioskoop, dêr't er him yn 'e rin fan' e tiid hieltyd faker wije soe: yn dit ferbân "I soliti ignoti" (1958) en "La grande" war" (1959) troch Mario Monicelli, "Il sorpasso" (1962) en "I mostri" (1963) troch Dino Risi, "L'armata Brancaleone" (1966) wer troch Monicelli, "L'alibi" (1969) troch dêr't er ek mei-regisseur fan is, "In the name of the Italian people" (1971) en "Profumo di donna" (1974) fan Dino Risi, "We loved each other" (1974) en "It terras" (1980) troch Ettore Scola, "Anima persa" (1977) en "Caro papa" (1979) wer mei Risi, de dielname oan "A marriage" (1978) en "Quintet" (1978) fan Robert Altman, einigjend mei " The family" (1987) troch Ettore Scola, "Lo zio indegno" (1989) troch Franco Brusati, "I remove the disturbance" (1990) troch Dino Risi.

Histrionyske aard, mar ek tige gefoelich, de akteur bekende ferskate kearen dat hy nettsjinsteande syn bûtengewoane súksessen (ek mei froulju), hy yn syn libben te lijen hie fan ôfgryslike depresjes, wêrfan ien benammen serieus wie en wêrfan hy hersteldefoar ien gefal, nei't er noch in oare medyske tablet ynnaam hie (wat yn dat gefal lykwols in effekt hie). It probleem wie fan sa'n grutte dat hy om dizze ûnderfining ek in boek skreau "Memories from the basement". De lêste tiid kaam er tichter by de religieuze ûnderfining, al wie er mei syn typysk pineige en twifeljende oanpak.

De "stjerperformer" ferstoar op 28 juny 2000, yn 'e âldens fan 78 jier, yn syn Romeinske hûs troch in hertoanfal.