Βιογραφία - The Slayer's Class

Ο αξέχαστος και αξέχαστος Ιταλός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Βιτόριο Γκάσμαν γεννήθηκε στη Γένοβα την 1η Σεπτεμβρίου 1922 από έναν Γερμανό οικοδόμο μηχανικό και τη Λουίζα Αμπρόν από την Πίζα. Αφού διέκοψε τις νομικές του σπουδές για να εγγραφεί στην Ακαδημία Δραματικής Τέχνης, έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνή τη σεζόν 1941-42, χωρίς να έχει ακόμη αποφοιτήσει, στην παράσταση "La nemica" (1943) του Νικοδέμη απέναντιΞεχωρίζει αμέσως για την εξαιρετική σκηνική του παρουσία και το ταμπεραμέντο του, ιδιότητες που θα του χαρίσουν με τον καιρό το παρατσούκλι "mattatore".

Στη συνέχεια, καθιερώθηκε ως ένας από τους πιο αξιόλογους νέους ηθοποιούς της ιταλικής θεατρικής σκηνής, συνεργαζόμενος -μεταξύ άλλων- με τον Guido Salvini, τον Luigi Squarzina και ένα ιερό τέρας όπως ο Luchino Visconti (ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν ήδη "Visconti", δηλαδή ένα όνομα που εξυμνήθηκε από όλους), μέχρι που έγινε ο μοναδικός διευθυντής (από τη σεζόν 1954-55) του δικού του θιάσου: το ρεπερτόριο αυτών τωνχρόνια, από το "A Streetcar Named Desire" του Ουίλιαμς μέχρι τον "Ορέστη" του Αλφιέρι, από δύο κλασικά έργα του Σαίξπηρ, όπως ο "Άμλετ" και ο "Οθέλλος", μέχρι το "Kean, Genius and Unruliness" του πατέρα του Δουμά, μέσω των "Adelchi" του Αλεσάντρο Μαντσόνι. Αξίζει να αναφερθεί η υπέροχη σκηνική εκδοχή του έργου "Affabulazione" (1977) του Πιερ Πάολο Παζολίνι, η οποία ήταν επίσης σημαντική για την καριέρα του γιου τουΑλέξανδρος.

Αξίζει επίσης να αναφερθεί η τηλεοπτική του δραστηριότητα: τουλάχιστον η εξαιρετική επιτυχία που σημείωσε το 1959 με την ψυχαγωγική εκπομπή "Il mattatore", σε σκηνοθεσία του Daniele D'Anza, και οι επιτυχημένες προσαρμογές για τη μικρή οθόνη ορισμένων από τις μεγάλες θεατρικές του επιτυχίες.

Από το 1946 άρχισε την επιτυχημένη καριέρα του στον κινηματογράφο, στον οποίο αφιερώθηκε με αυξανόμενη συχνότητα με την πάροδο του χρόνου: αξίζει να αναφερθούν τα "I soliti ignoti" (1958) και "La grande guerra" (1959) του Mario Monicelli, τα "Il sorpasso" (1962) και "I mostri" (1963) του Dino Risi, το "L'armata Brancaleone" (1966) του Monicelli, πάλι του Monicelli, το "L'alibi" (1969), του οποίου ήταν επίσης συν-σκηνοθέτης, το "In nomeτου ιταλικού λαού" (1971) και "Profumo di donna" (1974) του Dino Risi, "C eravamo tanto amati" (1974) και "La terrazza" (1980) του Ettore Scola, "Anima persa" (1977) και "Caro papà" (1979) πάλι με τον Risi, οι συμμετοχές στο "Un matrimonio" (1978) και "Quintet" (1978) του Robert Altman, και τέλος "La famiglia" (1987) του Ettore Scola, "Lo zio indegno" (1989) του Franco Brusati, "Tolgo il disturbo"(1990) του Dino Risi.

Ιστριονικός από τη φύση του αλλά και ιδιαίτερα ευαίσθητος, ο ηθοποιός ομολόγησε πολλές φορές στη ζωή του ότι υπέφερε, παρά τις εξαιρετικές του επιτυχίες (ακόμη και με τις γυναίκες), από αβυσσαλέες καταθλίψεις, μία από τις οποίες ήταν ιδιαίτερα σοβαρή και από την οποία συνήλθε κατά λάθος, αφού κατάπιε ένα ακόμη φαρμακευτικό χάπι (το οποίο στην περίπτωση αυτή, ωστόσο, είχε αποτέλεσμα). Τέτοιου μεγέθους ήταν το πρόβλημα που γύρω από αυτό τοεμπειρία, έγραψε επίσης ένα βιβλίο "Απομνημονεύματα από το υπόγειο". Τον τελευταίο καιρό, είχε έρθει πολύ πιο κοντά στη θρησκευτική εμπειρία, αν και με την τυπική βασανισμένη και αμφίβολη προσέγγισή του.

Ο "mattatore" απεβίωσε στις 28 Ιουνίου 2000, σε ηλικία 78 ετών, στο σπίτι του στη Ρώμη από καρδιακή προσβολή.