Ævisaga • Bekkur sýningarmannsins

Ógleymdur og ógleymanlegur ítalskur leikhús- og kvikmyndaleikari, Vittorio Gassman, fæddist í Genúa 1. september 1922 af þýskum byggingarverkfræðingi og Luisu Ambron frá Písa. Hann truflaði laganám sitt til að skrá sig í leiklistarháskólann, frá leiktíðinni 1941-42, þreytti frumraun sína á sviðinu, ekki enn að útskrifast, í "La nemica" eftir Niccodemi (1943) ásamt Öldu Borelli. Hann stendur strax upp úr fyrir óvenjulega sviðsframkomu og skapmikla eiginleika, eiginleika sem með tímanum munu ávinna honum viðurnefnið „showman“.

Í kjölfarið festi hann sig í sessi sem einn af virtustu ungu leikarunum á staðnum leikhúslífi og starfaði - meðal annars - með Guido Salvini, Luigi Squarzina og heilögu skrímsli eins og Luchino Visconti (sem á þeim tíma var þegar "Visconti" ", þ.e. nafn sem allir fagna), þar til hann varð eini stjórnandi (frá leiktíðinni 1954-55) eigin fyrirtækis: efnisskrá þessara ára var mikil, allt frá "A streetcar named desire" eftir Williams til "Oreste" eftir Alfieri, allt frá tveimur sígildum Shakespeares eins og "Hamlet" og "Othello" til "Kean, snillingur og kæruleysi" eftir föður Dumas, í gegnum "Adelchi" eftir Alessandro Manzoni. Til að minnast hinnar glæsilegu sviðsútgáfu hans af drama Pier Paolo Pasolini "Affabulazione" (1977), sem mun einnig skipta máli fyrir feril hans.sonar síns Alexanders.

Sjónvarpsvirkni hans er líka athyglisverð: að minnsta kosti til að minnast á ótrúlegan árangur sem náðist árið 1959 með skemmtiþættinum "Il mattatore", sem Daniele D'Anza leikstýrði, og vel heppnaðar umsetningar fyrir litla skjá sumra frábærum leikhúsárangri hans.

Árið 1946 hófst hins vegar farsæll ferill hans í kvikmyndagerð, sem hann átti eftir að helga sig æ oftar með tímanum: í þessu sambandi, "I soliti ignoti" (1958) og "La grande". stríð" (1959) eftir Mario Monicelli, "Il sorpasso" (1962) og "I mostri" (1963) eftir Dino Risi, "L'armata Brancaleone" (1966) aftur eftir Monicelli, "L'alibi" (1969) eftir þar af er hann einnig meðleikstjóri, "In the name of the Italian people" (1971) og "Profumo di donna" (1974) eftir Dino Risi, "We loved each other so much" (1974) og "The terrace" (1980) eftir Ettore Scola, "Anima persa" (1977) og "Caro papa" (1979) aftur með Risi, þátttakendur í "A marriage" (1978) og "Quintet" (1978) eftir Robert Altman, endar með " Fjölskyldan" (1987) eftir Ettore Scola, "Lo zio indegno" (1989) eftir Franco Brusati, "I remove the disturbance" (1990) eftir Dino Risi.

Histríónískt eðli en líka mjög viðkvæmt, leikarinn játaði nokkrum sinnum að þrátt fyrir ótrúlega velgengni (einnig með konum) hefði hann þjáðst af þunglyndi í lífinu, ein þeirra var sérstaklega alvarleg og hann náði sér afí einu tilviki, eftir að hafa tekið inn enn eina lyfjatöflu (sem í því tilfelli hafði hins vegar áhrif). Vandamálið var af þeirri stærðargráðu að í kringum þessa upplifun skrifaði hann einnig bókina "Minningar úr kjallaranum". Undanfarið hafði hann nálgast trúarlega reynslu, þó með sinni dæmigerðu kvölu og vafasömu nálgun.

„Stjörnuleikarinn“ lést 28. júní 2000, 78 ára að aldri, á rómversku heimili sínu af völdum hjartaáfalls.