Βιογραφία - Τριακόσιοι ήταν νέοι και δυνατοί και πέθαναν!

Ο Carlo Pisacane γεννήθηκε στη Νάπολη στις 22 Αυγούστου 1818 σε μια αριστοκρατική οικογένεια: η μητέρα του ήταν η Nicoletta Basile de Luna και ο πατέρας του ο δούκας Gennaro Pisacane di San Giovanni. Το 1826, ο τελευταίος πέθανε πρόωρα, αφήνοντας την οικογένεια σε οικονομική στενότητα. Το 1830, η μητέρα του παντρεύτηκε τον στρατηγό Michele Tarallo. Ο νεαρός Carlo ξεκίνησε τη στρατιωτική του καριέρα σε ηλικία δώδεκα ετών, ότανεισέρχεται στη στρατιωτική σχολή του San Giovanni στην Καρμπονάρα.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, μετακόμισε στη στρατιωτική σχολή της Nunziatella, όπου παρέμεινε μέχρι το 1838, όταν έδωσε εξετάσεις για το απολυτήριο. Το 1840, στάλθηκε στη Γκαέτα ως τεχνικός βοηθός για την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Νάπολη-Κασέρτα, το 1843 προήχθη σε υπολοχαγό και επέστρεψε στη Νάπολη. Κατά την επιστροφή του στη γενέτειρά του, γνώρισε την Enrichetta Di Lorenzo, έναν νεαρό έρωτά του πουΕν τω μεταξύ, είχε παντρευτεί και είχε αποκτήσει τρία παιδιά. Στο μεταξύ, έφτασαν τα νέα για τη δράση του Γκαριμπάλντι στη Νότια Αμερική (1846), ο οποίος είχε δεσμευτεί για την ανεξαρτησία των λαών αυτών.

Ο Carlo Pisacane υπέγραψε, μαζί με άλλους αξιωματικούς, τη συνδρομή για "μια σπάθη τιμής" που θα δινόταν στον ήρωα. Εν τω μεταξύ, τον Οκτώβριο, υπέστη μια επίθεση, που πιθανώς ενορχήστρωσε ο σύζυγος της Enrichetta λόγω της προσέγγισής του με τη γυναίκα. Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1847, ο Carlo και η Enrichetta εγκατέλειψαν την Ιταλία, επιβιβαζόμενοι στη Μασσαλία. Μετά από ένα ταξίδι γεμάτο αντιξοότητες καιΚαταδιωκόμενοι από την αστυνομία των Βουρβόνων, έφτασαν στο Λονδίνο στις 4 Μαρτίου 1847 με ψεύτικο όνομα: Henry και Carlotta Lumont.

Έμειναν στο Λονδίνο για λίγους μήνες, με κατάλυμα στη γέφυρα Blackfriars Bridge (τη γέφυρα των Μαύρων Μοναχών, η οποία αργότερα θα γινόταν διάσημη στην Ιταλία, καθώς συνδέθηκε με το θάνατο του τραπεζίτη Roberto Calvi). Οι δύο τους έφυγαν για τη Γαλλία, όπου συνελήφθησαν στις 28 Απριλίου 1847 επειδή ταξίδευαν με πλαστά διαβατήρια. Λίγο αργότερα αποφυλακίστηκαν, αλλά ήταν σε πολύ κακή κατάσταση.επισφαλής, ενώ η κόρη τους Καρολίνα, που γεννήθηκε από τον πρόσφατο γάμο τους, πεθαίνει πρόωρα.

Στη Γαλλία, ο Carlo Pisacane είχε την ευκαιρία να γνωρίσει ονόματα όπως ο Δουμάς, ο Ουγκώ, ο Λαμαρτίνος και ο George Sand. Προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, αποφάσισε να καταταγεί ως ανθυπολοχαγός στη Λεγεώνα των Ξένων και έφυγε για την Αλγερία. Ακόμη και αυτή η εμπειρία διήρκεσε μόνο λίγους μήνες, καθώς έμαθε για την επικείμενη αντι-αυστριακή εξέγερση στη Λομβαρδία-Βενετία και αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του για να προσφέρειτις υπηρεσίες του ως έμπειρου στρατιωτικού.

Στο Βένετο και τη Λομβαρδία πολέμησε εναντίον των Αυστριακών ως λοχαγός διοικώντας τον 5ο Λόχο Κυνηγών του Σώματος Εθελοντών της Λομβαρδίας- στο Μόντε Νότα τραυματίστηκε στο χέρι. Στο Σαλό τον συνάντησε η Ενριτσέτα Ντι Λορέντζο, η οποία τον βοήθησε και τον περιποιήθηκε. Συμμετείχε ως εθελοντής στις τάξεις του Πιεμόντε στον Πρώτο Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, ο οποίος δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Μετά την ήττα των Πεδεμοντέζων, ο Πιζάκανε μετακόμισε στη Ρώμη, όπου έλαβε μέρος, μαζί με τους Τζουζέπε Ματσίνι, Τζουζέπε Γκαριμπάλντι και Γκοφρέντο Μαμέλι, στη σύντομη αλλά σημαντική εμπειρία της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Στις 27 Απριλίου, έγινε τμηματάρχης του Γενικού Επιτελείου της Δημοκρατίας και πολέμησε στην πρώτη γραμμή εναντίον των Γάλλων που κλήθηκαν από τον Πάπα να απελευθερώσουν τη Ρώμη. Τον Ιούλιο, τα γαλλικά στρατεύματα κατάφεραν να νικήσουν τοντην αντίσταση των δημοκρατικών δυνάμεων που εισέρχονταν στην πρωτεύουσα, ο Κάρλο Πισακάνε συνελήφθη και στη συνέχεια απελευθερώθηκε χάρη στην παρέμβαση της συζύγου του. Μετακόμισαν στην Ελβετία- στο ελβετικό έδαφος, ο Ιταλός πατριώτης αφιερώθηκε στη συγγραφή άρθρων για τα γεγονότα των πρόσφατων πολέμων στους οποίους είχε λάβει μέρος- η σκέψη του πλησίασε περισσότερο στις ιδέες του Μπακούνιν και επηρεάστηκε βαθιάαπό τις γαλλικές ιδέες του "ουτοπικού σοσιαλισμού".

Η Ενριτσέτα μετακόμισε στη Γένοβα, όπου συνάντησε τον σύζυγό της το 1850- έμειναν στη Λιγουρία για επτά χρόνια, όπου ο Κάρλο έγραψε το δοκίμιό του "Ο πόλεμος που διεξήχθη στην Ιταλία κατά τα έτη 1848-49". Στις 28 Νοεμβρίου 1852 γεννήθηκε η Σίλβια, η δεύτερη κόρη τους. Οι πολιτικές ιδέες του Ναπολιτάνου πατριώτη ήταν αντίθετες με εκείνες του Ματσίνι, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους δύο τους να σχεδιάσουν από κοινού μια εξέγερση.στη νότια Ιταλία- στην πραγματικότητα, ο Pisacane ήθελε να εφαρμόσει συγκεκριμένα τις θεωρίες του σχετικά με την "Propaganda del Fatto" (Προπαγάνδα του Γεγονότος), δηλαδή την πρωτοποριακή δράση που γεννά την εξέγερση. Άρχισε λοιπόν να έρχεται σε επαφή με άλλους πατριώτες, πολλούς από τους οποίους είχε γνωρίσει κατά τη διάρκεια της σύντομης παρένθεσης της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.

Στις 4 Ιουνίου 1857, συναντάται με τους άλλους επαναστάτες για να συμφωνήσουν τις λεπτομέρειες της δράσης. Στις 25 Ιουνίου 1857, μετά από μια πρώτη αποτυχημένη απόπειρα τον ίδιο μήνα, ο Carlo Pisacane μαζί με άλλους 24 πατριώτες επιβιβάζονται στη Γένοβα στο ατμόπλοιο Cagliari με προορισμό την Τύνιδα. Οι πατριώτες συντάσσουν ένα έγγραφο στο οποίο συνοψίζουν τις σκέψεις τους: Εμείς, οι υπογράφοντες, δηλώνουμε ότι είμαστε οι πρωτεργάτες της ιταλικής επανάστασης, έχοντας όλοι συνωμοτήσει, περιφρονώντας τις συκοφαντίες του χυδαίου πλήθους, και δυνατοί στη δικαιοσύνη του σκοπού μας και στο θάρρος του πνεύματός μας. Αν η χώρα δεν ανταποκριθεί στο κάλεσμά μας, όχι χωρίς να την καταραστεί, θα ξέρουμε πώς να πεθάνουμε δυνατοί, ακολουθώντας την ευγενή φάλαγγα των Ιταλών μαρτύρων. Μπορείτε να βρείτε κάποιο άλλο έθνος στηνκόσμο ανθρώπους, οι οποίοι, όπως και εμείς, θυσιάζονται για την ελευθερία της, και τότε θα μπορεί να συγκριθεί μόνο με την Ιταλία, αν και μέχρι σήμερα ακόμη σκλαβωμένη ".

Το πλοίο εκτράπηκε προς την Ponza, οι πατριώτες υποτίθεται ότι θα υποστηρίζονταν από τον Alessandro Pilo, ο οποίος επρόκειτο να αναχαιτίσει το Cagliari με μια σκούνα φορτωμένη με όπλα, αλλά λόγω κακών καιρικών συνθηκών ο Pilo δεν μπόρεσε να συναντήσει τους συντρόφους του. Ο Pisacane μαζί με τους συντρόφους του κατάφεραν να αποβιβαστούν στην Ponza ούτως ή άλλως και να απελευθερώσουν τους κρατούμενους στη φυλακή: 323 κρατούμενοι απελευθερώθηκαν.

Στις 28 Ιουνίου, το ατμόπλοιο έδεσε στο Σάπρι, στις 30 του μηνός βρέθηκαν στο Καζαλνούοβο και την 1η Ιουλίου στην Πάντουλα, όπου συγκρούστηκαν με στρατιώτες των Βουρβόνων, οι οποίοι, με τη βοήθεια του πληθυσμού, κατάφεραν να επικρατήσουν των εξεγερμένων. Ο Πισακάνε και περίπου 80 επιζώντες αναγκάστηκαν να διαφύγουν στη Σάντζα. Εδώ, την επόμενη ημέρα, ο ιερέας της ενορίας Δον Φραντσέσκο Μπιάνκο χτύπησε τις καμπάνες για να προειδοποιήσει τον κόσμο για την άφιξη τουτων "ληστών".

Έτσι έληξε η ατυχής ιστορία αυτής της εξέγερσης, καθώς οι απλοί πολίτες επιτέθηκαν στους εξεγερμένους και τους έσφαξαν. Στις 2 Ιουλίου 1857, ο ίδιος ο Carlo Pisacane πέθανε σε ηλικία 38 ετών. Οι λίγοι επιζώντες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο: η ποινή μετατράπηκε αργότερα σε ισόβια κάθειρξη.