Biografie - Driehonderd waren jong en sterk en stierven!

Carlo Pisacane werd op 22 augustus 1818 in Napels geboren in een aristocratische familie: zijn moeder was Nicoletta Basile de Luna en zijn vader was hertog Gennaro Pisacane di San Giovanni. In 1826 stierf de laatste voortijdig, waardoor de familie in financiële nood kwam. In 1830 trouwde zijn moeder met generaal Michele Tarallo. De jonge Carlo begon zijn militaire carrière op twaalfjarige leeftijd toengaat naar de militaire school van San Giovanni in Carbonara.

Op veertienjarige leeftijd ging hij naar de militaire academie van Nunziatella, waar hij bleef tot 1838, toen hij zijn baccalaureaatsexamen aflegde. In 1840 werd hij naar Gaeta gestuurd als technisch assistent voor de aanleg van de spoorlijn Napels-Caserta, in 1843 werd hij bevorderd tot luitenant en keerde hij terug naar Napels. Bij zijn terugkeer naar zijn geboortestad ontmoette hij Enrichetta Di Lorenzo, een jonge liefde van hem dieOndertussen was ze getrouwd en had ze drie kinderen. Ondertussen kwam er nieuws over de acties van Garibaldi in Zuid-Amerika (1846) die zich inzette voor de onafhankelijkheid van die volkeren.

Carlo Pisacane tekende samen met andere officieren de inschrijving voor 'een eresabel' voor de held. Ondertussen werd hij in oktober aangevallen, waarschijnlijk door Enrichetta's echtgenoot vanwege zijn toenadering tot de vrouw. Begin februari 1847 verlieten Carlo en Enrichetta Italië en scheepten in naar Marseille. Na een reis vol tegenslagen en tegenslagen, werd hij door Enrichetta overvallen.Achtervolgd door de Bourbon politie kwamen ze op 4 maart 1847 aan in Londen onder een valse naam: Henry en Carlotta Lumont.

Ze verbleven een paar maanden in Londen en logeerden in Blackfriars Bridge (de brug van de Zwarte Broeders, die later beroemd zou worden in Italië omdat ze in verband werd gebracht met de dood van bankier Roberto Calvi). De twee vertrokken naar Frankrijk waar ze op 28 april 1847 werden gearresteerd omdat ze met valse paspoorten reisden. Kort daarna werden ze vrijgelaten uit de gevangenis, maar ze verkeerden in een zeer slechte toestand.Ondertussen sterft hun dochter Carolina, geboren uit hun recente huwelijk, vroegtijdig.

In Frankrijk kreeg Carlo Pisacane de kans om Dumas, Hugo, Lamartine en George Sand te leren kennen. Om in zijn levensonderhoud te voorzien, besloot hij dienst te nemen als tweede luitenant in het Vreemdelingenlegioen en vertrok naar Algerije. Zelfs deze ervaring duurde maar een paar maanden, want hij hoorde over de op handen zijnde anti-Oostenrijkse opstand in Lombardije-Venetië en besloot naar huis terug te keren omzijn diensten als ervaren militair.

In Veneto en Lombardije vocht hij tegen de Oostenrijkers als kapitein aan het hoofd van de 5e Jagers Compagnie van het Lombard Vrijwilligers Korps; bij Monte Nota raakte hij gewond aan zijn arm. Hij werd vergezeld door Enrichetta Di Lorenzo in Salò die hem bijstond en verpleegde. Hij nam als vrijwilliger deel aan de Piemontese gelederen in de Eerste Onafhankelijkheidsoorlog, die niet het gewenste resultaat had.

Na de Piemontese nederlaag verhuisde Pisacane naar Rome waar hij samen met Giuseppe Mazzini, Giuseppe Garibaldi en Goffredo Mameli deelnam aan de korte maar belangrijke ervaring van de Romeinse Republiek. Op 27 april werd hij sectiechef van de generale staf van de Republiek en vocht hij aan het front tegen de Fransen die door de paus waren opgeroepen om Rome te bevrijden. In juli slaagden de Franse troepen erin omhet verzet van de republikeinse troepen die de hoofdstad binnentrokken, werd Carlo Pisacane gearresteerd en vervolgens vrijgelaten dankzij de tussenkomst van zijn vrouw. Ze verhuisden naar Zwitserland; op Zwitsers grondgebied wijdde de Italiaanse patriot zich aan het schrijven van artikelen over de gebeurtenissen van de recente oorlogen waaraan hij had deelgenomen; zijn denken kwam dichter bij de ideeën van Bakoenin te liggen en hij werd diepgaand beïnvloedvan de Franse ideeën van het 'utopisch socialisme'.

Enrichetta verhuisde naar Genua waar ze in 1850 gezelschap kreeg van haar man; ze bleven zeven jaar in Ligurië, waar Carlo zijn essay 'De oorlog in Italië in de jaren 1848-49' schreef. Op 28 november 1852 werd Silvia, hun tweede dochter, geboren. De politieke ideeën van de Napolitaanse patriot stonden haaks op die van Mazzini, maar dit weerhield hen er niet van om samen een opstand te plannenin het zuiden van Italië; Pisacane wilde zijn theorieën over de 'Propaganda del Fatto' (propaganda van het feit), d.w.z. de avant-gardistische actie die een opstand teweegbrengt, concreet in de praktijk brengen. Hij begon daarom contact te leggen met andere patriotten, van wie hij er velen had ontmoet tijdens de korte onderbreking van de Romeinse Republiek.

Op 4 juni 1857 ontmoet hij de andere revolutionairen om het eens te worden over de details van de actie. Op 25 juni 1857, na een eerste mislukte poging in dezelfde maand, scheepte Carlo Pisacane samen met 24 andere patriotten in Genua in op het stoomschip Cagliari met bestemming Tunis. De patriotten schreven een document waarin ze hun gedachten samenvatten: '... Wij, ondergetekenden, verklaren dat wij de initiatiefnemers zijn van de Italiaanse revolutie, die allen hebben samengespannen, de laster van de vulgaire menigte verachten en sterk zijn in de rechtvaardigheid van onze zaak en de moed van onze geest. Als het land niet reageert op onze oproep, niet zonder het te vervloeken, zullen wij weten hoe we sterk moeten sterven, in navolging van de nobele falanx van Italiaanse martelaren. Is er een andere natie te vinden in dedie zich, net als wij, opofferen voor zijn vrijheid, en dan zal het zich alleen nog kunnen vergelijken met Italië, hoewel tot op de dag van vandaag nog steeds geknecht ".

Het schip werd omgeleid naar Ponza, de patriotten zouden gesteund worden door Alessandro Pilo, die de Cagliari zou onderscheppen met een schoener geladen met wapens, maar door het slechte weer kon Pilo zich niet bij zijn kameraden voegen. Pisacane slaagde er samen met zijn kameraden in om toch bij Ponza aan land te gaan en de gevangenen in de gevangenis te bevrijden: 323 gevangenen werden bevrijd.

Op 28 juni meerde de stoomboot aan in Sapri, op 30 juni waren ze in Casalnuovo en op 1 juli in Padula, waar ze slaags raakten met Bourbon soldaten die, geholpen door de bevolking, de overhand wisten te krijgen over de oproerkraaiers. Pisacane en ongeveer 80 overlevenden werden gedwongen te vluchten naar Sanza. Hier luidde de pastoor Don Francesco Bianco de volgende dag de klokken om de bevolking te waarschuwen voor de komst vanvan de 'rovers'.

Zo eindigde het onfortuinlijke verhaal van deze opstand, want de burgers vielen de oproerkraaiers aan en slachtten hen af. Op 2 juli 1857 stierf Carlo Pisacane zelf op 38-jarige leeftijd. De weinige overlevenden werden berecht en ter dood veroordeeld: de straf werd later omgezet in levenslang.