Biografia - Trzystu młodych i silnych zginęło!

Carlo Pisacane urodził się w Neapolu 22 sierpnia 1818 r. w arystokratycznej rodzinie: jego matką była Nicoletta Basile de Luna, a ojcem książę Gennaro Pisacane di San Giovanni. W 1826 r. ten ostatni zmarł przedwcześnie, pozostawiając rodzinę w trudnej sytuacji finansowej. W 1830 r. jego matka poślubiła generała Michele Tarallo. Młody Carlo rozpoczął karierę wojskową w wieku dwunastu lat, kiedy towstępuje do szkoły wojskowej San Giovanni in Carbonara.

W wieku czternastu lat przeniósł się do kolegium wojskowego w Nunziatella, gdzie pozostał do 1838 r., kiedy to przystąpił do egzaminów maturalnych. W 1840 r. został wysłany do Gaety jako asystent techniczny przy budowie kolei Neapol-Caserta, w 1843 r. został awansowany na porucznika i powrócił do Neapolu. Po powrocie do rodzinnego miasta poznał Enrichettę Di Lorenzo, swoją młodą miłość, która w 1843 r. wróciła do Neapolu.W międzyczasie wyszła za mąż i urodziła trójkę dzieci. W międzyczasie nadeszły wieści o działaniach Garibaldiego w Ameryce Południowej (1846), który był zaangażowany w niepodległość tych narodów.

Carlo Pisacane podpisał, wraz z innymi oficerami, subskrypcję "honorowej szabli", która miała zostać wręczona bohaterowi. Tymczasem w październiku padł ofiarą napaści, prawdopodobnie zaaranżowanej przez męża Enrichetty z powodu jego zbliżenia z kobietą. Na początku lutego 1847 r. Carlo i Enrichetta opuścili Włochy, wyruszając do Marsylii. Po podróży pełnej perypetii iŚcigani przez policję burbońską, przybyli do Londynu 4 marca 1847 r. pod fałszywym nazwiskiem: Henry i Carlotta Lumont.

Pozostali w Londynie przez kilka miesięcy, mieszkając w Blackfriars Bridge (most Czarnych Braci, który później stał się sławny we Włoszech, ponieważ był powiązany ze śmiercią bankiera Roberto Calvi). Obaj wyjechali do Francji, gdzie zostali aresztowani 28 kwietnia 1847 r. za podróżowanie z fałszywymi paszportami. Wkrótce potem zostali zwolnieni z więzienia, ale byli w bardzo złym stanie.W międzyczasie ich córka Carolina, urodzona z ich niedawnego małżeństwa, umiera przedwcześnie.

We Francji Carlo Pisacane miał okazję poznać takich autorów jak Dumas, Hugo, Lamartine i George Sand. Aby zarobić na życie, zdecydował się zaciągnąć jako podporucznik do Legii Cudzoziemskiej i wyjechał do Algierii. Nawet to doświadczenie trwało tylko kilka miesięcy, ponieważ dowiedział się o zbliżającym się powstaniu antyaustriackim w Lombardii-Wenecji i postanowił wrócić do domu, aby zaoferowaćjego usługi jako doświadczonego wojskowego.

W Wenecji Euganejskiej i Lombardii walczył przeciwko Austriakom jako kapitan dowodzący 5. kompanią myśliwską Lombardzkiego Korpusu Ochotniczego; pod Monte Nota został ranny w ramię. W Salò dołączyła do niego Enrichetta Di Lorenzo, która pomagała mu i pielęgnowała go. Wziął udział jako ochotnik w szeregach Piemontu w pierwszej wojnie o niepodległość, która nie przyniosła pożądanych rezultatów.

Po klęsce Piemontu Pisacane przeniósł się do Rzymu, gdzie wraz z Giuseppe Mazzinim, Giuseppe Garibaldim i Goffredo Mamelim wziął udział w krótkim, ale ważnym doświadczeniu Republiki Rzymskiej. 27 kwietnia został szefem sekcji sztabu generalnego Republiki i walczył na pierwszej linii frontu przeciwko Francuzom wezwanym przez papieża do wyzwolenia Rzymu. W lipcu wojskom francuskim udało się pokonaćopór sił republikańskich wkraczających do stolicy, Carlo Pisacane został aresztowany, a następnie uwolniony dzięki interwencji żony. Przenieśli się do Szwajcarii; na szwajcarskiej ziemi włoski patriota poświęcił się pisaniu artykułów na temat wydarzeń ostatnich wojen, w których brał udział; jego myślenie zbliżyło się do idei Bakunina i wywarło na niego głęboki wpływ.z francuskich idei "utopijnego socjalizmu".

Enrichetta przeniosła się do Genui, gdzie w 1850 r. dołączył do niej mąż; pozostali w Ligurii przez siedem lat, gdzie Carlo napisał esej "Wojna toczona we Włoszech w latach 1848-49". 28 listopada 1852 r. urodziła się Silvia, ich druga córka. Idee polityczne neapolitańskiego patrioty były sprzeczne z ideami Mazziniego, ale nie przeszkodziło im to w planowaniu wspólnego powstaniana południu Włoch; w rzeczywistości Pisacane chciał konkretnie wdrożyć swoje teorie dotyczące "Propaganda del Fatto" (Propaganda Faktu), tj. awangardowego działania, które generuje powstanie. Dlatego zaczął nawiązywać kontakty z innymi patriotami, z których wielu spotkał podczas krótkiego nawiasu Republiki Rzymskiej.

4 czerwca 1857 r. spotkał się z innymi rewolucjonistami, aby uzgodnić szczegóły akcji. 25 czerwca 1857 r., po pierwszej nieudanej próbie w tym samym miesiącu, Carlo Pisacane wraz z 24 innymi patriotami zaokrętował się w Genui na parowcu Cagliari płynącym do Tunisu. Patrioci napisali dokument, w którym podsumowali swoje przemyślenia: My, niżej podpisani, oświadczamy, że jesteśmy inicjatorami włoskiej rewolucji, wszyscy spiskując, gardząc oszczerstwami wulgarnego tłumu i silni w sprawiedliwości naszej sprawy i odwadze naszego ducha. Jeśli kraj nie odpowie na nasze wezwanie, nie bez przeklinania go, będziemy wiedzieć, jak umrzeć silni, podążając za szlachetną falangą włoskich męczenników. Czy można znaleźć inny naród na świecie?światowych ludzi, którzy tak jak my poświęcą się dla jego wolności, a wtedy będzie mógł porównywać się tylko do Włoch, choć do dziś wciąż zniewolonych ".

Statek został skierowany do Ponzy, patrioci mieli być wspierani przez Alessandro Pilo, który miał przechwycić Cagliari szkunerem załadowanym bronią, ale z powodu złej pogody Pilo nie był w stanie dołączyć do swoich towarzyszy. Pisacane wraz z towarzyszami zdołał mimo wszystko wylądować w Ponzie i uwolnić więźniów w więzieniu: uwolniono 323 więźniów.

28 czerwca parowiec zacumował w Sapri, 30 czerwca w Casalnuovo, a 1 lipca w Paduli, gdzie starli się z żołnierzami burbońskimi, którzy, wspierani przez ludność, zdołali zdobyć przewagę nad zamieszkami. Pisacane i około 80 ocalałych zostało zmuszonych do ucieczki do Sanzy. Tutaj, następnego dnia, proboszcz Don Francesco Bianco zadzwonił w dzwony, aby ostrzec ludność o przybyciu"bandytów".

W ten sposób zakończyła się niefortunna historia tego powstania, gdy pospólstwo zaatakowało buntowników i wymordowało ich. 2 lipca 1857 r. sam Carlo Pisacane zmarł w wieku 38 lat. Nieliczni ocalali zostali osądzeni i skazani na śmierć: wyrok został później zamieniony na dożywotnie więzienie.