Biografie - Jezelf bevrijden van zonde

Abel Ferrara werd op 19 juli 1951 geboren in New York; regisseur, acteur en scenarioschrijver, zijn afkomst is - zoals duidelijk blijkt uit zijn achternaam - Italiaans. Hij werd geboren in de wijk Bronx, waar zijn vader de kost verdiende als bookmaker en altijd in de problemen kwam. De persoon die verantwoordelijk was voor de opvoeding van de jonge Abel was zijn grootvader, een Napolitaanse immigrant.

Hij was pas 15 toen hij Nicholas St. John ontmoette, met wie hij een zeer lange vriendschap opbouwde: Nicholas zou de scenarioschrijver worden van zijn bekendste films. De twee tieners vormden een muziekgroep, waarvan Ferrara de leider en zanger was.

Zijn grote passie voor filmmaken bracht de 20-jarige Ferrara ertoe om verschillende amateurfilms in Super8 op te nemen tegen de Vietnamoorlog; zijn werk 'Nine lives of a wet pussy', een pornografische film opgenomen in 1977, is ook vandaag de dag bekend. Deze laatste film is getekend onder het pseudoniem Jimmy Boy L. Ferrara zou ook aanwezig zijn als acteur - maar het is niet duidelijk of hij deelneemt aan de harde scènes - alsJimmy Laine, een pseudoniem dat hij later zou gebruiken in zijn eerste grote werken.

Zijn eerste film die culturele aandacht verdient, dateert uit 1979 en heet 'The Driller Killer'; de film - opgenomen met een zeer laag budget, met niet-professionele acteurs die bevriend waren met Ferrara - in het horrorgenre, vertelt het verhaal van een schilder die gek wordt en daklozen begint te vermoorden met een boor. De film werd al snel een succes onder liefhebbers van het genre.

Met zijn volgende film, 'The Angel of Vengeance' (1981), liet Abel Ferrara zien dat hij snel volwassen kon worden: hij verzachtte het expliciete geweld van zijn vroege werk ten gunste van een meer sobere regie, zonder afbreuk te doen aan zijn directe en snijdende karakter. Er werd 100.000 dollar uitgegeven aan de film: het beeld in de finale van het doofstomme meisje verkleed als non dat een pistool vasthoudt op een feestje inmasker, zal het een waar symbool en icoon worden onder liefhebbers van het horrorgenre.

In 1984 regisseerde hij 'Fear for Manhattan', met Melanie Griffith in de hoofdrol. Vergeleken met de eerste twee films was het budget van 5 miljoen dollar enorm.

Na een ontmoeting met Michael Mann, producer van de serie 'Miami Vice', begon hij te werken voor tv. Hij regisseerde twee afleveringen van de serie: 'The Home Invaders' en 'A Woman Without Honour'. In 1986 regisseerde hij, opnieuw voor Michael Mann, de pilotaflevering van de serie 'Crime Story'.

Hij keerde terug naar het witte doek in 1987 met 'China Girl' - een losse herbewerking van Romeo en Julia in de New Yorkse wijk Little Italy - die echter weinig succes had.

Hij accepteerde een opdrachtfilm getiteld 'Beyond All Risks' (1988): gebaseerd op een roman van Elmore Leonard, blijkt de film zo'n puinhoop te worden dat de regisseur de montage volledig negeert.

Met het scenario van zijn vriend Nicholas St. John in de hand draaide hij de gangsterfilm 'King of New York' (1989), met Christopher Walken in de hoofdrol, een acteur die voortaan een associatie met de regisseur zou beginnen. De film was een groot succes bij het publiek en de critici en gaf de regisseur bekendheid en beruchtheid in Europa.

Tussen 1992 en 1995 regisseerde hij 'The Bad Lieutenant', 'Snake Eyes' en 'The Addiction', een trilogie die de hoogste uitdrukking is van Ferrara's filosofie over de thema's zonde en verlossing. Net als de film van Martin Scorsese, een auteur waar Ferrara erg van houdt, vertelt zijn film de verhalen van verschoppelingen die echter nooit de hoop op verlossing verliezen.

In 1993 verscheen 'Body Snatchers - The Invasion Continues', een remake van Don Siegel's klassieker 'Invasion of the Body Snatchers'. Ondanks het feit dat de film werd geproduceerd door Warner Bros. kreeg hij weinig bioscoopreleases; in het Verenigd Koninkrijk werd hij zelfs alleen uitgebracht voor de homevideomarkt.

Brothers' komt uit 1996 en bevat een ander script geschreven door St. John, evenals de deelname van acteurs van een zeker kaliber, zoals de eerder genoemde Christopher Walken, Chris Penn en Benicio Del Toro. Chris Penn ontving de prijs voor beste acteur op het filmfestival van Venetië voor zijn optreden.

In 1997 regisseerde hij 'Blackout', met Matthew Modine en - in een kleine rol - Claudia Schiffer.

In 1998 was het de beurt aan 'New Rose Hotel' met Christopher Walken, Willem Dafoe en Asia Argento. De film was geen succes bij de critici, die de regisseur verweten niet meer met St. John te werken.

Na drie jaar stilte verschijnt 'Our Christmas', een klassieke thriller die de regisseur terugbrengt naar de thema's uit zijn begintijd.

Daarna was het vier jaar stil, mede door een gebrek aan financiering. Hij draaide 'Mary' (2005) in Italië, met Juliette Binoche en Forest Whitaker in de hoofdrollen: het was een goed succes en won een speciale prijs op het filmfestival van Venetië. In 2007 presenteerde hij 'Go Go Tales', een film met Willem Dafoe, Matthew Modine en Asia Argento opnieuw in de hoofdrollen, in Cannes buiten competitie.