Βιογραφία - Απελευθέρωση από την αμαρτία

Ο Άμπελ Φεράρα γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 19 Ιουλίου 1951- σκηνοθέτης, ηθοποιός και σεναριογράφος, η καταγωγή του είναι -όπως προκύπτει από το επώνυμό του- ιταλική. Γεννήθηκε στη συνοικία Μπρονξ, όπου ο πατέρας του έβγαζε τα προς το ζην ως στοιχηματζής, μπλέκοντας πάντα σε μπελάδες. Υπεύθυνος για την ανατροφή του νεαρού Άμπελ ήταν ο παππούς του, ναπολιτάνος μετανάστης.

Ήταν μόλις 15 ετών όταν γνώρισε τον Nicholas St. John, με τον οποίο δημιούργησε μια πολύ μακρά φιλία: ο Nicholas θα γινόταν ο σεναριογράφος των πιο γνωστών ταινιών του. Οι δύο έφηβοι δημιούργησαν ένα μουσικό συγκρότημα, στο οποίο ο Ferrara ήταν ο αρχηγός και τραγουδιστής.

Το μεγάλο πάθος του για την κινηματογράφηση οδήγησε τον 20χρονο Φεράρα να γυρίσει αρκετές ερασιτεχνικές ταινίες μικρού μήκους σε Super8 ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ- γνωστό είναι σήμερα και το έργο του "Nine lives of a wet pussy", μια πορνογραφική ταινία που γυρίστηκε το 1977. Η τελευταία ταινία υπογράφεται με το ψευδώνυμο Jimmy Boy L. Ο Φεράρα φέρεται να είναι παρών και ως ηθοποιός - αλλά δεν είναι σαφές αν συμμετέχει στις σκληρές σκηνές - καθώςJimmy Laine, ψευδώνυμο που θα χρησιμοποιούσε αργότερα στα πρώτα του μεγάλα έργα.

Η πρώτη του ταινία που αξίζει να εξεταστεί πολιτιστικά χρονολογείται το 1979 και έχει τίτλο "Ο δολοφόνος με το τρυπάνι"- η ταινία - γυρισμένη με πολύ χαμηλό προϋπολογισμό, με μη επαγγελματίες ηθοποιούς που ήταν φίλοι του Ferrara - στο είδος του τρόμου, αφηγείται την ιστορία ενός ζωγράφου που τρελαίνεται και αρχίζει να σκοτώνει άστεγους με ένα τρυπάνι. Η ταινία έγινε γρήγορα επιτυχία μεταξύ των φίλων του είδους.

Με την επόμενη ταινία του, "Ο άγγελος της εκδίκησης" (1981), ο Άμπελ Φεράρα έδειξε ότι ήταν σε θέση να ωριμάσει γρήγορα: αμβλύνει τη ρητή βία των πρώτων έργων του προς όφελος μιας πιο νηφάλιας σκηνοθεσίας, χωρίς να παραλείπει να είναι άμεσος και κοφτερός. 100.000 δολάρια δαπανήθηκαν για την ταινία: η εικόνα στο φινάλε της κωφάλαλης κοπέλας που είναι ντυμένη ως καλόγρια και κρατάει όπλο σε ένα πάρτι στομάσκα, θα γίνει ένα πραγματικό σύμβολο και είδωλο ανάμεσα στους λάτρεις του είδους του τρόμου.

Το 1984, σκηνοθέτησε το "Φόβος για το Μανχάταν", με πρωταγωνίστρια τη Melanie Griffith. Σε σύγκριση με τις δύο πρώτες ταινίες, ο προϋπολογισμός των 5 εκατομμυρίων δολαρίων ήταν τεράστιος.

Μετά τη γνωριμία του με τον Michael Mann, παραγωγό της σειράς "Miami Vice", άρχισε να εργάζεται για την τηλεόραση. Σκηνοθέτησε δύο επεισόδια της σειράς: "The Home Invaders" και "A Woman Without Honour". Το 1986, πάλι για λογαριασμό του Michael Mann, σκηνοθέτησε το πιλοτικό επεισόδιο της σειράς "Crime Story".

Επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη το 1987 με το "China Girl" - μια χαλαρή αναπαράσταση του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας στη γειτονιά της Μικρής Ιταλίας της Νέας Υόρκης - η οποία, ωστόσο, σημείωσε μικρή επιτυχία.

Δέχτηκε μια παραγγελία για μια ταινία με τίτλο "Beyond All Risks" (1988): βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του Elmore Leonard, η ταινία φαίνεται να αποδεικνύεται τόσο χάλια που ο σκηνοθέτης αδιαφορεί εντελώς για το μοντάζ.

Με το σενάριο του φίλου του Νίκολας Σεντ Τζον στα χέρια του, γύρισε τη γκανγκστερική ταινία "Ο βασιλιάς της Νέας Υόρκης" (1989), με πρωταγωνιστή τον Κρίστοφερ Γουόκεν, έναν ηθοποιό που θα ξεκινούσε στο εξής τη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη. Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία σε κοινό και κριτικούς, χαρίζοντας στον σκηνοθέτη φήμη και αναγνωρισιμότητα στην Ευρώπη.

Μεταξύ 1992 και 1995, σκηνοθέτησε τις ταινίες "The Bad Lieutenant", "Snake Eyes" και "The Addiction", μια τριλογία που αποτελεί την υψηλότερη έκφραση της φιλοσοφίας του Ferrara όσον αφορά τα θέματα της αμαρτίας και της λύτρωσης. Όπως και ο κινηματογράφος του Martin Scorsese, ενός συγγραφέα που αγαπά πολύ ο Ferrara, ο κινηματογράφος του αφηγείται ιστορίες απόκληρων, οι οποίοι, ωστόσο, δεν χάνουν ποτέ την ελπίδα για λύτρωση.

Το 1993 κυκλοφόρησε η ταινία "Body Snatchers - Η εισβολή συνεχίζεται", ένα ριμέικ του κλασικού "Invasion of the Body Snatchers" του Don Siegel. Παρά την παραγωγή της Warner Bros. η ταινία προβλήθηκε ελάχιστα στις αίθουσες- στο Ηνωμένο Βασίλειο μάλιστα κυκλοφόρησε μόνο για την αγορά home video.

Το "Brothers" είναι του 1996 και διαθέτει ένα άλλο σενάριο γραμμένο από τον St. John, καθώς και τη συμμετοχή ηθοποιών συγκεκριμένου διαμετρήματος, όπως οι προαναφερθέντες Christopher Walken, Chris Penn και Benicio Del Toro. Ο Chris Penn έλαβε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ Βενετίας για την ερμηνεία του.

Το 1997, σκηνοθέτησε το "Blackout", με πρωταγωνιστές τον Matthew Modine και -σε ένα μικρό ρόλο- την Claudia Schiffer.

Το 1998 ήταν η σειρά του "New Rose Hotel" με τους Christopher Walken, Willem Dafoe και Asia Argento. Η ταινία δεν είχε επιτυχία στους κριτικούς, οι οποίοι κατηγόρησαν τον σκηνοθέτη ότι δεν συνεργάστηκε πια με τον St. John.

Μετά από τρία χρόνια σιωπής, κυκλοφορεί το "Τα Χριστούγεννά μας", ένα κλασικό θρίλερ που επαναφέρει τον σκηνοθέτη στα θέματα των πρώτων του χρόνων.

Στη συνέχεια, πέρασαν άλλα τέσσερα χρόνια σιωπής, εν μέρει λόγω έλλειψης χρηματοδότησης. Γύρισε το "Mary" (2005) στην Ιταλία, με πρωταγωνιστές τη Juliette Binoche και τον Forest Whitaker: είχε καλή επιτυχία και κέρδισε ειδικό βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας. Το 2007, παρουσίασε στις Κάννες εκτός συναγωνισμού το "Go Go Tales", μια ταινία με πρωταγωνιστές τους Willem Dafoe, Matthew Modine και Asia Argento και πάλι.