Biografie - Stijlvol eclectisch

Ivano Fossati werd op 21 september 1951 geboren in Genua, de stad waar hij bleef wonen tot het begin van de jaren 1980 toen hij besloot om, na veel reizen tussen Europa en de Verenigde Staten, te verhuizen naar een klein dorpje in het Ligurische achterland.

Zijn passie voor muziek manifesteerde zich al als kind: op achtjarige leeftijd begon hij piano te studeren, een instrument dat van fundamenteel belang zou worden in zijn leven, hoewel hij ook andere instrumenten probeerde, waaronder gitaar en fluit. Een echte multi-instrumentalist dus, een eigenschap die Fossati tot een van de meest complete en 'gecultiveerde' musici van de Italiaanse scène maakt.

Zijn artistieke reis is zeer complex en gearticuleerd en illustreert een synthese van het stilistische magma waar de hedendaagse muzikant mee te maken kan krijgen, die vele wegen voor zich ziet opengaan en gedwongen wordt om te kiezen welk pad hij wil volgen of om te proberen ze samen te voegen.

Fossati begon, voordat hij zich op meer verfijnde en doordachte hoofdstukken stortte, met het spelen in een paar 'progressieve' rockgroepen. Het gouden moment van deze fase valt samen met de opname van zijn eerste album 'Dolce acqua' in 1971, aan het roer van Delirium. Het album bevat zijn eerste grote hit, het nummer 'Jesahel', dat in 1972 explodeerde.

Zijn zeer rusteloze aard en grote liefde voor muziek leidden er al snel toe dat hij zich ook op andere terreinen ging begeven. Zo begon zijn solocarrière, waarbij hij altijd in verschillende vormen zou blijven samenwerken met Italiaanse en buitenlandse musici en artiesten. Het volstaat te zeggen dat Fossati van 1973 tot 1998 niet minder dan achttien albums uitbracht, die een interesse in demuziek over de hele linie.

Zijn eerste muziek voor het theater dateert uit het begin van de jaren 1970 (Emanuele Luzzati, Teatro Della Tosse), een activiteit die bijna nooit is gestopt en waarvan het meest recente werk 'Alice allo Specchio' van Lewis Carroll is, uitgevoerd in het Teatro Stabile di Parma.

Op een prachtig compositorisch niveau schreef hij ook muziek voor de films van Carlo Mazzacurati, zoals 'Il Toro' (1994) en 'L'Estate Di Davide' (1998).

Zo'n eclectische artiest kon de jazz niet vergeten. En inderdaad, in zijn lange carrière hebben fans de Genuese zanger ook kunnen waarderen naast gerenommeerde musici uit dat gebied, zowel Italiaanse als buitenlandse, zoals Trilok Gurtu (legendarische percussionist), Tony Levin, Enrico Rava, Una Ramos, Riccardo Tesi, Guy Barker, Nguyen Le.

Een belangrijk hoofdstuk in Fossati's evolutie is ook zijn samenwerking met andere top singer-songwriters, onder wie het onmogelijk is om niet de sublieme nummers te noemen die hij tekende met Fabrizio De André of, in tweede instantie, met Francesco De Gregori.

Er zijn echter veel persoonlijkheden die hebben genoten van de artistieke bijdrage van deze verlegen en introverte auteur. In feite kan worden gezegd dat bijna alle mooiste namen in het Italiaanse lied een lied van hem hebben ontvangen. De lijst omvat Mina, Patty Pravo, Fiorella Mannoia, Gianni Morandi, Ornella Vanoni, Anna Oxa, Mia Martini, Loredana Berté en vele anderen.

Fossati vertaalde ook liedjes van Chico Buarque De Hollanda, Silvio Rodriguez, Djavan en Supertramp.

In 1998 werden zijn platen in Frankrijk uitgegeven door Columbia Tristar. In datzelfde jaar, tijdens zijn zomertournee, wijdde Fossati vijf concerten aan het comité 'Per la bellezza' (Voor de schoonheid): om de achteruitgang van het milieu tegen te gaan, speelde hij tegen de leegloop van oude Italiaanse steden.

In februari 1999 nam hij als superhost deel aan het Sanremo Festival en boekte daarmee een buitengewoon succes: 12 miljoen kijkers luisterden naar 'Mio fratello che guardi il mondo' en 'Una notte in Italia'.

In 2001 bracht hij geheel onverwacht (en tot ontsteltenis van veel van zijn vaste fans) een exclusief instrumentaal album uit met de suggestieve titel 'Not one word' (een titel die een beetje doet denken aan Mendelssohns beroemde 'Songs without words' voor piano solo).

In hetzelfde jaar publiceerde Einaudi, tot grote vreugde van de vele mensen die hem al jaren volgen en die weten hoe moeilijk het is om een interview met de singer-songwriter te krijgen, het interviewboek 'Carte da decifrare' in de serie 'Stile Libero'.

In 2003 verscheen het waardevolle album 'Lampo viaggiatore', dat veel lof oogstte van de critici. Dit werd gevolgd door een live-album ('Dal vivo - Vol.3', 2004), 'L'arcangelo' (2006), 'Ho sognato una strada' (2006, verzameling van drie cd's), 'Musica moderna' (2008).

In 2008 ontving hij voor het lied 'L'amore trasparente presente' in de film 'Caos calmo' (van Aurelio Grimaldi, met Nanni Moretti, Isabella Ferrari en Valeria Golino) een David di Donatello Award voor beste originele lied en een Nastro d'Argento voor beste lied.

In 2011 presenteerde hij tijdens het tv-programma 'Che tempo che fa', gepresenteerd door zijn vriend Fabio Fazio, zijn nieuwe album 'Decadancing' en maakte hij van de gelegenheid gebruik om aan te kondigen dat hij het podium vaarwel zei.