Biografija • Otmjeni eklektik

Ivano Fossati rođen je 21. septembra 1951. u Genovi, gradu u kojem je nastavio da živi sve do ranih 1980-ih kada je odlučio da se preseli, nakon dugog putovanja između Evrope i Sjedinjenih Država , u gradić u Ligurijskom zaleđu.

Njegova strast za muzikom manifestovala se još u detinjstvu: sa osam godina počeo je da uči klavir, instrument koji će postati fundamentalan u njegovom životu, uprkos tome što je eksperimentisao i sa drugim instrumentima, uključujući gitaru i flautu . Pravi multiinstrumentalista, dakle, karakteristika koja Fossatija čini jednim od najkompletnijih i "kulturnijih" muzičara na italijanskoj sceni.

Njegova umjetnička karijera je vrlo složena i artikulirana i uzorno predstavlja sintezu stilske magme sa kojom se potencijalno suočava savremeni muzičar, koji vidi brojne puteve koji se otvaraju pred njim i primoran je da bira kojim putem da krene ili pokuša spoji ih zajedno.

Fossati je, prije nego što je došao do sofisticiranijih i meditiranih poglavlja, počeo svirajući u nekim "progresivnim" rock bendovima. Zlatni trenutak njegove faze poklapa se sa snimanjem prvog albuma "Dolce acqua" 1971. na čelu Deliriuma. Album sadrži njegov prvi veliki hit, pjesmu "Jesahel", koja je eksplodirala 1972.

Njegova izrazito nemirna priroda i velika ljubav prema muzici čine gameđutim, oni odmah navode da se okušaju na drugim poljima. Tako je započela njegova solo karijera u kojoj će i dalje nastaviti saradnju u raznim oblicima sa italijanskim i stranim muzičarima i umetnicima. Dovoljno je reći da je od 1973. do 1998. Fossati objavio čak osamnaest albuma, pokazujući svestrano interesovanje za muziku.

Njegova prva muzika za pozorište (Emanuele Luzzati, Teatro Della Tosse) datira iz ranih 1970-ih, Lewis Carroll, izveden u Teatro Stabile u Parmi.

Na čisto kompozicionom nivou, takođe je napisao muziku za filmove Carla Mazzacuratija kao što su "Il Toro" (1994) i "L'Estate Di Davide" (1998).

Takav eklektičan umjetnik nije mogao zaboraviti džez. Zaista, u njegovoj dugogodišnjoj karijeri, fanovi su mogli cijeniti đenovljanskog pjevača uz renomirane muzičare sa tog područja, kako talijanske tako i strane, kao što su Trilok Gurtu (legendarni perkusionista), Tony Levin, Enrico Rava, Una Ramos, Riccardo Tesi, Guy Barker, Ngujen Le.

Važno poglavlje u evoluciji Fossatija predstavlja i suradnja sa tekstopiscima drugog nivoa, među kojima je nemoguće ne spomenuti uzvišene pjesme potpisane sa Fabriziom De Andréom ili, kao drugo, sa Francescom De Gregorijem.

Međutim, ima mnogo likova koji su uživali u umjetničkom doprinosu ovog stidljivog i introvertnog autora. Zaista, može se reći da su gotovo sva najljepša imena italijanske pjesme dobila komad od njega. Na listi su Mina, Patty Pravo, Fiorella Mannoia, Gianni Morandi, Ornella Vanoni, Anna Oxa, Mia Martini, Loredana Berté i mnogi drugi.

Fossati je također preveo pjesme Chica Buarquea De Hollande, Silvija Rodrigueza, Djavana i Supertrampa.

1998. godine njegove zapise je u Francuskoj objavila Columbia Tristar. Takođe iste godine, tokom svoje ljetne turneje, Fossati je posvetio pet koncerata odboru "Za ljepotu": da bi se borio protiv degradacije životne sredine, svirao je protiv napuštanja drevnih italijanskih gradova.

U februaru 1999. godine učestvovao je kao supergost na festivalu u Sanremu i postigao izuzetan uspeh: 12 miliona gledalaca slušalo je "Moj brat koji gleda svet" i "Noć u Italiji".

Godine 2001., uz podvig dostojan velikog umjetnika, napravio je sasvim neočekivano (i zapravo istisnuo mnoge svoje redovne obožavatelje), isključivo instrumentalni album, sa evokativnim naslovom "Not one word" (a naslov koji podsjeća na čuvene Mendelssohnove "Pesme bez reči" za solo klavir).

Iste godine Einaudi, na radostmnogi ljudi koji ga prate godinama i koji znaju koliko je teško dobiti intervju sa kantautorom objavili su knjigu-intervju "Carte da decipher" u seriji "Stile Libero".

Godine 2003. izašao je dragoceni album "Lightning traveler" koji je dobio velike pohvale kritike. Slijedi live album ("Dal vivo - Vol.3", 2004), "L'arcangelo" (2006), "Sanjao sam put" (2006, zbirka od tri CD-a), "Moderna muzika" (2008) .

Godine 2008. za pjesmu "L'amore trasparent presente" prikazanu u filmu "Caos calmo" (autora Aurelija Grimaldija, sa Nanni Moretti, Isabellom Ferrari i Valerijom Golino), dobio je nagradu David di Donatello za najbolju originalnu pjesmu i Srebrnu vrpcu za najbolju pjesmu.

2011. godine, tokom TV emisije "Che tempo che fa" koju je vodio njegov prijatelj Fabio Fazio, predstavio je svoj novi album "Decadancing" i iskoristio priliku da saopšti svoju odluku da se oprosti od scena.