Βιογραφία - Classy eclectic

Ο Ivano Fossati γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1951 στη Γένοβα, πόλη στην οποία συνέχισε να ζει μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν αποφάσισε να μετακομίσει, μετά από πολλά ταξίδια μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών, σε ένα μικρό χωριό στην ενδοχώρα της Λιγουρίας.

Το πάθος του για τη μουσική εκδηλώθηκε από παιδί: σε ηλικία οκτώ ετών άρχισε να σπουδάζει πιάνο, ένα όργανο που θα γινόταν θεμελιώδες στη ζωή του, αν και δοκίμασε και άλλα όργανα, όπως κιθάρα και φλάουτο. Ένας πραγματικός πολυοργανίστας, λοιπόν, χαρακτηριστικό που καθιστά τον Fossati έναν από τους πιο ολοκληρωμένους και "καλλιεργημένους" μουσικούς της ιταλικής σκηνής.

Η καλλιτεχνική του διαδρομή είναι πολύ σύνθετη και ευκρινής και αποτελεί παράδειγμα σύνθεσης του υφολογικού μάγματος που ενδεχομένως αντιμετωπίζει ο σύγχρονος μουσικός, ο οποίος βλέπει πολλούς δρόμους να ανοίγονται μπροστά του και είναι αναγκασμένος να επιλέξει ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσει ή να προσπαθήσει να τους συγχωνεύσει.

Ο Fossati, πριν τις μετακινήσεις του σε πιο εκλεπτυσμένα και στοχαστικά κεφάλαια, ξεκίνησε παίζοντας σε μερικά "προοδευτικά" ροκ γκρουπ. Η χρυσή στιγμή αυτής της φάσης συμπίπτει με την ηχογράφηση του πρώτου του άλμπουμ, "Dolce acqua", το 1971, στο τιμόνι των Delirium. Το άλμπουμ περιέχει την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, το τραγούδι "Jesahel", που έκανε θραύση το 1972.

Ο ιδιαίτερα ανήσυχος χαρακτήρας του και η μεγάλη του αγάπη για τη μουσική τον οδήγησαν σύντομα να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και σε άλλους τομείς. Έτσι ξεκίνησε η σόλο καριέρα του, η οποία θα τον έβλεπε πάντα να συνεχίζει τις συνεργασίες του σε διάφορες μορφές με Ιταλούς και ξένους μουσικούς και καλλιτέχνες. Αρκεί να αναφέρουμε ότι από το 1973 έως το 1998 ο Fossati κυκλοφόρησε όχι λιγότερα από δεκαοκτώ άλμπουμ, δείχνοντας ενδιαφέρον για τηνμουσική σε όλους τους τομείς.

Η πρώτη του μουσική για το θέατρο χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 (Emanuele Luzzati, Teatro Della Tosse), μια δραστηριότητα που δεν σταμάτησε σχεδόν ποτέ και της οποίας το πιο πρόσφατο έργο είναι η "Alice allo Specchio" του Lewis Carroll, που παρουσιάστηκε στο Teatro Stabile di Parma.

Σε ένα εξαιρετικό συνθετικό επίπεδο, έγραψε επίσης μουσική για τις ταινίες του Carlo Mazzacurati, όπως "Il Toro" (1994) και "L'Estate Di Davide" (1998).

Ένας τόσο εκλεκτικός καλλιτέχνης δεν θα μπορούσε να ξεχάσει την τζαζ. Και πράγματι, στη μακρά καριέρα του, οι θαυμαστές του έχουν επίσης μπορέσει να εκτιμήσουν τον Γενοβέζο τραγουδιστή δίπλα σε διάσημους μουσικούς από τον χώρο αυτό, Ιταλούς και ξένους, όπως οι Trilok Gurtu (θρυλικός κρουστός), Tony Levin, Enrico Rava, Una Ramos, Riccardo Tesi, Guy Barker, Nguyen Le.

Σημαντικό κεφάλαιο στην εξέλιξη του Fossati αποτελεί επίσης η συνεργασία του με άλλους κορυφαίους τραγουδοποιούς, μεταξύ των οποίων είναι αδύνατο να μην αναφέρουμε τα υπέροχα τραγούδια που υπογράφει με τον Fabrizio De André ή, δευτερευόντως, με τον Francesco De Gregori.

Υπάρχουν, ωστόσο, πολλές προσωπικότητες που έχουν απολαύσει την καλλιτεχνική συμβολή αυτού του ντροπαλού και εσωστρεφούς συγγραφέα. Στην πραγματικότητα, μπορεί να ειπωθεί ότι σχεδόν όλα τα πιο όμορφα ονόματα του ιταλικού τραγουδιού έχουν λάβει ένα τραγούδι από αυτόν. Ο κατάλογος περιλαμβάνει τις Mina, Patty Pravo, Fiorella Mannoia, Gianni Morandi, Ornella Vanoni, Anna Oxa, Mia Martini, Loredana Berté και πολλές άλλες.

Ο Fossati μετέφρασε επίσης τραγούδια των Chico Buarque De Hollanda, Silvio Rodriguez, Djavan και Supertramp.

Το 1998, οι δίσκοι του εκδόθηκαν στη Γαλλία από την Columbia Tristar. Την ίδια χρονιά, κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής του περιοδείας, ο Fossati αφιέρωσε πέντε συναυλίες στην επιτροπή "Per la bellezza" (Για την ομορφιά): για να καταπολεμήσει την περιβαλλοντική υποβάθμιση, έπαιξε ενάντια στην εγκατάλειψη των αρχαίων ιταλικών πόλεων.

Τον Φεβρουάριο του 1999, συμμετείχε ως σούπερ οικοδεσπότης στο Φεστιβάλ του Σανρέμο, σημειώνοντας εξαιρετική επιτυχία: 12 εκατομμύρια θεατές άκουσαν το "Mio fratello che guardi il mondo" και το "Una notte in Italia".

Το 2001, με ένα κατόρθωμα αντάξιο ενός μεγάλου καλλιτέχνη, κυκλοφόρησε, εντελώς απροσδόκητα (και σε βαθμό που να αποπροσανατολίσει πολλούς από τους τακτικούς θαυμαστές του), ένα αποκλειστικά ορχηστρικό άλμπουμ με τον υποβλητικό τίτλο "Not one word" (ένας τίτλος που θυμίζει κάπως τα περίφημα "Τραγούδια χωρίς λόγια" για σόλο πιάνο του Μέντελσον).

Την ίδια χρονιά, ο Einaudi, προς τέρψη των πολλών ανθρώπων που τον παρακολουθούν εδώ και χρόνια και που γνωρίζουν πόσο δύσκολο είναι να πάρεις μια συνέντευξη από τον τραγουδοποιό, εξέδωσε το βιβλίο συνεντεύξεων "Carte da decifrare" στη σειρά "Stile Libero".

Το 2003 κυκλοφόρησε το πολύτιμο άλμπουμ "Lampo viaggiatore", το οποίο απέσπασε υψηλούς επαίνους από τους κριτικούς. Ακολούθησε ένα live άλμπουμ ("Dal vivo - Vol.3", 2004), "L'arcangelo" (2006), "Ho sognato una strada" (2006, συλλογή τριών CD), "Musica moderna" (2008).

Το 2008, για το τραγούδι "L'amore trasparente presente" στην ταινία "Caos calmo" (του Aurelio Grimaldi, με τους Nanni Moretti, Isabella Ferrari και Valeria Golino), έλαβε το βραβείο David di Donatello για το καλύτερο πρωτότυπο τραγούδι και το Nastro d'Argento για το καλύτερο τραγούδι.

Το 2011, κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής εκπομπής "Che tempo che fa" που παρουσίαζε ο φίλος του Fabio Fazio, παρουσίασε το νέο του άλμπουμ "Decadancing" και βρήκε την ευκαιρία να ανακοινώσει την απόφασή του να αποχαιρετήσει τη σκηνή.