Biografie - Godin Eupalla

Gianni Brera werd geboren als Giovanni Luigi op 8 september 1919 in San Zenone Po, in de provincie Pavia, als zoon van Carlo en Marietta Ghisoni. Hij was waarschijnlijk de grootste sportjournalist die Italië heeft gehad.

Hij verliet zijn geboortestad op veertienjarige leeftijd om met zijn zus Alice (lerares van beroep) naar Milaan te verhuizen en zich daar in te schrijven voor de wetenschappelijke middelbare school. Hij voetbalde in het jeugdteam van AC Milan, onder leiding van coach Luigi 'Cina' Bonizzoni, en was een veelbelovende middenvelder. Maar zijn passie voor voetbal zorgde ervoor dat hij zijn studie verwaarloosde, dus zijn vader en zus dwongen hem om naar Milaan te gaan.stopte met spelen en verhuisde naar Pavia, waar hij zijn middelbare school afmaakte en zich inschreef voor de universiteit.

In 1940 ging de 20-jarige Gianni Brera daarom naar Pavia voor politieke wetenschappen, waarbij hij verschillende baantjes had om zijn studie te kunnen betalen (zijn familie was erg arm). Hij had geen tijd om op tijd af te studeren voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Gedwongen om als soldaat te vertrekken, werd hij eerst officier en daarna parachutist en schreef in deze hoedanigheid een aantal memorabele artikelen voor verschillende krantenprovincie.

Dit gaf hem echter de kans om professioneel te groeien. Zijn vaardigheid werd opgemerkt in journalistieke kringen en hij werd gevraagd voor verschillende journalistieke samenwerkingen bij de 'Popolo d'Italia' en de 'Resto del Carlino', onmiskenbaar belangrijke kranten, ook al werden ze gecontroleerd door het fascistische regime. En Brera, moeten we niet vergeten, was altijd een fervent antifascist. Zijn onbehagen binnenvan de redactie is sterk en duidelijk. En dat wordt nog sterker als tussen 1942 en 1943 de militaire operaties van het regime beslist verkeerd beginnen te lopen.

In die twee jaar gebeurden er verschillende dingen in zijn leven: zijn moeder en vader stierven, hij studeerde af aan de universiteit (met een scriptie over Thomas More) en trouwde later. Bovendien vertrok hij naar de hoofdstad om de functie van hoofdredacteur van 'Folgore', het officiële blad van de parachutisten, op zich te nemen. In Rome was hij, in de woorden die hij aan het eind van de oorlog in een memoires zou gebruiken, 'de echte communist in bluf. Detheoretisch, de arme man die met niemand contact had'.

Ondertussen raken in Italië de tegenstanders van het regime steeds beter georganiseerd en maken ze een steeds groeiende lijst van proselieten. Enkele leden van het verzet nemen ook contact op met Brera, die na enige aarzeling besluit mee te werken. In Milaan neemt hij samen met zijn broer Franco deel aan de schietpartij op het Centraal Station, een van de eerste verzetsdaden tegen de Duitsers. Samen nemen ze eenWehrmachtsoldaat, en droegen hem over aan andere hedendaagse rebellen, die de soldaat sloegen en schopten. Maar, zegt Brera, 'ik wilde niet dat ze hem doodden'. Er volgden een paar maanden onderduik. Brera dook onder, in Milaan bij zijn schoonmoeder, in Valbrona bij zijn schoonzus. Van tijd tot tijd ging hij naar Pavia, om zijn vriend Zampieri te bezoeken, het enige wankele contact dat hij had met de organisatiesTijdens het verzet nam hij echter actief deel aan de partizanenstrijd in de Ossola Vallei.

Op 2 juli 1945, aan het einde van de oorlog, hervatte hij zijn werk als journalist voor de 'Gazzetta dello Sport', na de onderdrukking van de krant door het fascistische regime twee jaar eerder. In slechts een paar dagen begon hij met de organisatie van de wielerwedstrijd Giro d'Italia, die in mei daaropvolgend van start zou gaan. Het zou de Giro van de wedergeboorte worden, de terugkeer van het land naar het leven na de tragischeHoofdredacteur van de krant was Bruno Roghi, met D'Annunzian proza. Onder de journalisten waren Giorgio Fattori, Luigi Gianoli, Mario Fossati en Gianni Brera, die werd benoemd tot hoofd van de atletieksectie.

Zijn betrokkenheid bij de sport bracht hem ertoe om de neuro-musculaire en psychologische mechanismen van het menselijk lichaam grondig te bestuderen. De vaardigheden die hij zo verwierf, in combinatie met zijn fantasierijke en ingenieuze taal, zouden bijdragen aan de ontwikkeling van zijn buitengewone vermogen om het sportieve gebaar met passie en transport te vertellen.

In 1949 schreef hij het essay 'Atletiek, wetenschap en poëzie van fysieke trots'. In hetzelfde jaar, na correspondent vanuit Parijs en correspondent voor de Gazzetta bij de Olympische Spelen van Londen in 1948 te zijn geweest, werd hij op slechts 30-jarige leeftijd benoemd tot co-redacteur van de krant, samen met Giuseppe Ambrosini. In deze hoedanigheid was hij aanwezig bij de Olympische Spelen van Helsinki in '52, een van de beste van de periode na de Tweede Wereldoorlog,in het voetbal gedomineerd door de Hongaarse Puskas en in de atletiek door de Tsjech Zatopek, die een gedenkwaardige race won op de 5.000 meter en daarmee het wereldrecord vestigde. Hoewel hij socialistische ideeën van zijn vader had geërfd, prees Gianni Brera de prestatie van Zatopek om sportieve redenen aan met een kop van negen kolommen op de voorpagina. Dit trok hem aan, in het politieke klimaat van die tijd, de vijandigheid van deredacteuren, de familie Crespi, geërgerd dat er zoveel nadruk werd gelegd op de prestaties van een communist.

In 1954 nam Gianni Brera, nadat hij een oncomplimenteus artikel had geschreven over de Britse koningin Elizabeth II, wat tot een controverse leidde, onherroepelijk ontslag bij de Gazzetta. Een collega en vriend van hem, Angelo Rovelli, becommentarieerde Brera's redacteurschap van de legendarische roze krant als volgt: "Het moet gezegd worden dat regisseren, in de zin die ik zou definiëren als technisch of structureel, niet in zijn stijl lag.De 'oude' Gazzetta eiste futuristische modellen, reconversies, renovaties. Gianni Brera was een journalist-schrijver, in de betekenis en personificatie van de term, zijn aspiraties vielen niet samen met een technologische toekomst'.

Na zijn vertrek bij de Gazzetta dello Sport reisde Brera naar de Verenigde Staten en richtte bij zijn terugkeer een wekelijks sporttijdschrift op, 'Sport giallo'. Kort daarna belde Gaetano Baldacci hem naar 'Giorno', de krant die net was opgericht door Enrico Mattei, om de redactie van de sportdiensten over te nemen. Er begon een avontuur dat de Italiaanse journalistiek zou veranderen. 'Giorno' onderscheidde zich meteen doornon-conformisme, niet alleen politiek (de stichter Mattei, voorzitter van ENI, hoopte op een opening naar links die het monopolie van de christendemocraten zou doorbreken en voorstander zou zijn van staatsinterventie in de economie). Nieuw waren in feite de stijl en het taalgebruik, dichter bij het alledaagse spraakgebruik, en de aandacht die werd besteed aan de feiten van gewoonte, film en televisie. Groot was bovendien de ruimtetoegewijd aan sport.

Brera verfijnde hier zijn stijl en taal. Terwijl het gewone Italiaans nog schommelde tussen een formele taal en dialectale marginalisering (tien jaar voor de interventies van Pasolini en Don Milani), maakte Gianni Brera gebruik van alle hulpmiddelen van de taal, waarbij hij zich tegelijkertijd verwijderde van de verbleekte modellen en meer banale vormen, en meer zijn toevlucht nam totHij was buitengewoon inventief en bedacht talloze neologismen uit het niets. Zijn fantasierijke proza was zo goed dat de uitspraak van Umberto Eco, die Brera beschreef als een "Gadda uitgelegd aan het volk", beroemd is gebleven.

Voor 'Il Giorno' volgde Brera de grote wielerwedstrijden, de Tour de France en de Giro d'Italia, voordat hij zich volledig aan voetbal wijdde, zonder echter op te houden innig van wielrennen te houden, waarover hij onder andere 'Addio bicicicletta' en 'Coppi e il diavolo' schreef, een verbluffende biografie van de 'Campionissimo' Fausto Coppi, met wie hij broederlijk bevriend was.

In 1976 keerde Gianni Brera terug als columnist bij de 'Gazzetta dello Sport'. Ondertussen bleef hij de 'Guerin Sportivo' column 'Arcimatto' (waarvan de titel blijkbaar was geïnspireerd op Erasmus van Rotterdam's 'Lof der Zotheid') redigeren, die nooit werd onderbroken en tot het einde werd gehandhaafd. Brera schreef hier niet alleen over sport, maar ook over geschiedenis, literatuur, kunst, jagen en vissen, en gastronomie.Deze artikelen laten niet alleen zijn cultuur zien, maar onderscheiden zich ook door de afwezigheid van retoriek en hypocrisie. Sommige artikelen zijn nu verzameld in een bloemlezing.

Na zijn onderbreking als columnist bij de Gazzetta keerde de journalist uit San Zenone Po terug naar de 'Giorno' en vervolgens, in 1979, naar de 'Giornale nuovo', opgericht door Indro Montanelli na zijn vertrek bij Piero Ottone's 'Corriere della sera'. Om de oplage van zijn krant te verhogen, waarvan de verkoop aan het kwijnen was, lanceerde Montanelli het maandagnummer, dat vooral gewijd was aan sportverslagen.Hij probeerde ook de politiek in te gaan en stelde zich kandidaat voor de politieke verkiezingen van 1979 en 1983, op de lijsten van de Socialistische Partij, waarvan hij zich later distantieerde en zich in 1987 kandidaat stelde voor de Radicale Partij. Hij werd nooit verkozen, hoewel hij in 1979 heel dichtbij kwam. Naar verluidt vond hij het leuk om een toespraak te houden in Montecitorio.

In 1982 werd hij door Eugenio Scalfari opgeroepen voor 'La Repubblica', dat andere grote namen in dienst had genomen, zoals Alberto Ronchey en Enzo Biagi. Daarvoor was hij echter ook al begonnen aan een incidentele en vervolgens vaste samenwerking bij het televisieprogramma 'Il processo del lunedì', gepresenteerd door Aldo Biscardi, die zich herinnert: "Hij wist de weg op de tv. Zijn expressieve ruwheid doorboorde deVeel televisieoptredens daarna, als gast en commentator bij sportprogramma's en zelfs als presentator bij de particuliere omroep Telelombardia.

Op 19 december 1992, op de terugweg van het rituele donderdagdiner, een niet te missen afspraak met zijn vriendengroep, op de weg tussen Codogno en Casalpusterlengo, kwam de grote journalist om het leven bij een ongeluk. Hij was 73 jaar oud.

Brera blijft om veel dingen onvergetelijk, waaronder zijn bekende 'biohistorische' theorie, waarbij de sportieve eigenschappen van een volk afhingen van de etnos, d.w.z. de economische, culturele, historische achtergrond. Zo waren de noorderlingen per definitie hard en aanvalsgericht, de Mediterranen iel en daarom gedwongen hun toevlucht te nemen tot tactisch vernuft.

Daarnaast is het bijna onmogelijk om alle neologismen op te sommen die in het gewone spraakgebruik terecht zijn gekomen en nog steeds worden gebruikt in redacties en sportcafés: de doelbal, de middenvelder (een elementaire muntnaam waar niemand ooit aan had gedacht), de schuiver, de forcing, de goleada, de goleador, de libero (dat klopt, hij heeft de naam voor de rol uitgevonden), de melina, de incornata, de terugtrekking, de pretoria, deafwerking, het atypische... Allemaal 'geregeerd' in zijn hoofd door een bizarre 'mythologische' muze, Eupalla, die hem de inspiratie gaf om zijn artikelen te schrijven. Ook beroemd zijn de bijnamen die hij gaf aan veel protagonisten van het Italiaanse voetbal: Rivera werd omgedoopt tot 'Abatino', Riva tot 'Rombo di tuono', Altafini tot 'Conileone', Boninsegna tot 'Bonimba', Causio tot 'Barone', Oriali tot 'Piper' (en toenspeelde slecht 'Gazzosino'), Pulici 'Puliciclone', enzovoort. Vandaag de dag wordt zijn naam levend gehouden door websites, literaire en journalistieke prijzen. Daarnaast is sinds 2003 de glorieuze Arena in Milaan omgedoopt tot de 'Arena Gianni Brera'.

Bibliografie

Atletiek. Wetenschap en poëzie van fysieke trots, Milaan, Sperling & Kupfer, 1949.

Il sesso degli Ercoli, Milaan, Rognoni, 1959.

I, Coppi, Milaan, Vitagliano, 1960.

Addio bicilcletta, Milaan, Longanesi, 1964. Andere uitgaven: Milaan, Rizzoli, 1980; Milaan, Baldini & Castoldi, 1997.

Athletics. Cult of Man (met G. Calvesi), Milaan, Longanesi, 1964.

I campioni vi insegnano il calcio, Milaan, Longanesi, 1965.

Wereldkampioenschap voetbal 1966. De hoofdrolspelers en hun geschiedenis, Milaan, Mondadori, 1966.

Il corpo della ragassa, Milaan, Longanesi, 1969. Andere editie: Milaan, Baldini & Castoldi, 1996.

Il mestiere del calciatore, Milaan, Mondadori, 1972.

La pacciada. Mangiarebere in pianura padana (met G. Veronelli), Milaan, Mondadori, 1973.

Po, Milaan, Dalmine, 1973.

Il calcio azzurro ai mondiali, Milaan, Campironi, 1974.

Incontri e invettive, Milaan, Longanesi, 1974.

Inleiding tot verstandig leven, Milaan, Sigurtà Farmaceutici, 1974.

Storia critica del calcio italiano, Milaan, Bompiani, 1975.

L'Arcimatto, Milaan, Longanesi, 1977.

Naso bugiardo, Milaan, Rizzoli, 1977. Heruitgegeven als La ballata del pugile suonato, Milaan, Baldini & Castoldi, 1998.

Forza azzurri, Milaan, Mondadori, 1978.

63 wedstrijden die gered moeten worden, Milaan, Mondadori, 1978.

Suggesties voor een goed leven gedicteerd door Francesco Sforza aan zijn zoon Galeazzo Maria, uitgegeven door de gemeente Milaan, 1979.

Una provincia a forma di grappolo d'uva, Milaan, Istituto Editoriale Regioni Italiane, 1979.

Coppi en de duivel, Milaan, Rizzoli, 1981.

Gente di risaia, Aosta, Musumeci, 1981.

Lombardije, mijn liefde, Lodi, Lodigraf, 1982.

L'arciBrera, Como, Edizioni 'Libri' van het tijdschrift 'Como', 1990.

De Wereldbeker Legende, Milaan, Pindar, 1990.

Il mio vescovo e le animalesse, Milaan, Bompiani, 1984. Andere editie: Milaan, Baldini & Castoldi, 1993.

La strada dei vini in Lombardia (met G. Pifferi en E. Tettamanzi), Como, Pifferi, 1986.

Storie dei Lombardi, Milaan, Baldini & Castoldi, 1993.

L'Arcimatto 1960-1966, Milaan, Baldini & Castoldi, 1993.

La bocca del leone (l'Arcimatto II 1967-1973), Milaan, Baldini & Castoldi, 1995.

La leggenda dei mondiali e il mestiere del calciatore, Milaan, Baldini & Castoldi, 1994.

Il principio della zolla (bewerkt door Gianni Mura), Milaan, Il Saggiatore, 1994.

L'Anticavallo. Sulle strade del Tour e del Giro, Milaan, Baldini & Castoldi, 1997.