Biografie

• Guido Gozzano: culturele kennissen en eerste liefde
• Een kort maar intens leven
• De werken en poëzie van Guido Gozzano
• Literaire invloeden

Guido Gustavo Gozzano werd geboren in Turijn op 19 december 1883. Zijn familie, welgesteld, middenklasse en met een goed cultureel niveau, kwam uit Agliè, een dorp in de buurt van Turijn. Zijn vader Fausto stierf aan longontsteking toen hij nog een jongen was. Na de middelbare school schreef hij zich in aan de Faculteit van Rechtspraak maar hij studeert niet af omdat zijn literaire interesses in hem overnemen. In het bijzonder, Guido Gozzano gaf de voorkeur aan literatuurcursussen, vooral die van de schrijver en letterkundige Arturo Graf.

Guido Gozzano: culturele kennissen en eerste liefde

Tijdens zijn universiteitsjaren ontmoette Guido Gozzano enkele exponenten van de Crepuscolaris (in die tijd de meest verspreide literaire stroming in Italië) en begon samen te werken met een aantal literaire tijdschriften en kranten in Turijn. Tegelijkertijd nam hij actief deel aan het dynamische culturele leven van de Piemontese hoofdstad. In het bijzonder was de schrijver een van de meest frequente bezoekers van de ' Cultuur Samenleving "een club opgericht in 1898 door intellectuelen uit die tijd.

In 1907, nog erg jong, werd hij ziek door tuberculose Om zichzelf te genezen brengt hij lange periodes door buiten de stad, in berg- of badplaatsen.

Tijdens zijn jeugd werd Guido Gozzano verliefd (wederzijds) op een dichteres, Amalia Guglielminetti Guglielminetti, met wie hij een korte affaire had; er is een spoor van in een epistel getiteld 'Liefdesbrieven'. Blijkbaar ontmoetten de twee elkaar tijdens het bijwonen van een culturele kring in Turijn. Het was een intense maar gekwelde relatie: Guglielminetti is een zeer verfijnde vrouw, een perfecte muze voor zijn gedichten.

Guido Gozzano

Een kort maar intens leven

Vanaf 1912 begon de dichter de wereld rond te reizen en bezocht hij samen met zijn vriend Giacomo Garrone een aantal oosterse landen, zoals India en het eiland Ceylon. Het boek 'Towards the Cune of the World' is een verslag van deze maandenlange reizen, dat ook werd gepubliceerd in de Turijnse krant 'La Stampa'.

Het leven van Guido Gozzano is kort maar intens.

Tuberculose kostte hem het leven op slechts 33-jarige leeftijd, op 9 augustus 1916. Hij stierf in zijn huis in Turijn.

De werken en poëzie van Guido Gozzano

Gozzano is een intellectueel die niet in zijn tijd kan leven, hij is een rebel die zijn toevlucht zoekt in een verleden dat bestaat uit eenvoudige dingen, en de burgerlijke en provinciale omgeving die kenmerkend is voor de samenleving van die tijd afwijst. De snit van de literaire taal is direct, onmiddellijk, dicht bij de spraak. Deze eigenschap maakt dat Gozzano's teksten meer lijken op " korte verhalen in dichtvorm "Vanuit het oogpunt van metriek valt de keuze van de dichter voornamelijk op de gesloten vorm van de sestina .

De toon van Guido Gozzano's gedichten is nogal afstandelijk, ironisch; het is typerend voor iemand die graag de kleinzieligheid van een gesloten en provinciale omgeving vastlegt en benadrukt.

Vroege gedichten zijn verzameld in de bundel 'La via del rifugio'. Later wordt een tweede gedichtenbundel samengesteld, getiteld ' Interviews " - gezien de meesterwerk Dit laatste werk, dat bijzonder gewaardeerd werd door het publiek en de critici, bestaat uit drie delen:

• De jeugdige vergissing
• Bij de drempel
• De veteraan

Literaire invloeden

Terwijl de eerste periode van Gozzano's poëtische en literaire productie werd gekenmerkt door zijn navolging van Gabriele D'Annunzio, en in het bijzonder van de mythe van de 'dandy', kwam de dichter later dichter bij de verzen van Giovanni Pascoli, die hij zeker meer verwant voelde met zijn eigen manier van zijn en het begrijpen van het leven.

Gozzano heeft ook de novelle 'De drie talismannen' en het onvoltooide gedicht 'De vlinders' op zijn naam staan.

De Turijnse dichter en schrijver is ook de auteur van een filmscript, getiteld 'San Francesco'.

In de laatste jaren van zijn leven toonde hij interesse in scenarioschrijven en de kunst van het filmmaken, maar helaas slaagde geen van zijn werken erin om films te worden.

In 1917, een jaar na zijn dood, publiceerde zijn moeder een verzameling sprookjes voor kinderen, geschreven door Gozzano en getiteld 'De prinses is getrouwd'.

In sommige verzen, vooral in het gedicht 'De vlinders', zijn er poëtische echo's die doen denken aan Giacomo Leopardi, in de laatste periode van zijn poëtische productie.

Eugenio Montale schreef over hem: