Biografie - De gezichten van satire

Sabina Guzzanti, al lang erkend als een van de sterren van de komedie en satire, werd op 25 juli 1963 geboren in Rome, waar ze afstudeerde aan de Academie voor Dramatische Kunst. Als oudste dochter van een invloedrijke politieke commentator en journalist, de beroemde Paolo Guzzanti (kleindochter op haar beurt van een machtige arts die minister was in de regering-Dini), heeft de actrice altijd de kant van detegenover de kant die "verdedigd" wordt door zijn vader, die zich na een periode van militante linkse partijen nu identificeert met centrumrechts.

Dezelfde weg als Sabina, zij het met de nodige verschillen, werd gevolgd door haar broer Corrado, die beroemd werd op tv met zijn imitaties en parodieën (in het bijzonder de onvergetelijke van Gianfranco Funari). Tot slot telt de familie nog een actrice-komiek, de jongste Caterina.

Het was echter samen met haar broer dat Guzzanti haar podiumdebuut maakte en een komisch duo van ontregelende komedie vormde.

In haar carrière, die zich voornamelijk op televisie heeft ontwikkeld (het medium dat haar natuurlijk populariteit heeft gegeven), is ze in staat geweest memorabele personages te creëren door het kundige en kameleonachtige gebruik van satirische parodie. Haar echte debuut gaat terug tot 1988 toen ze deelnam aan het programma 'La TV delle ragazze', en vervolgens haar stempel drukte in een reeks variétéshows op hetzelfdeEen van zijn meest memorabele prestaties is zijn imitatie van de pornoster Moana Pozzi, met hilarische resultaten.

Later, toen hij zijn komedie meer op de politieke kant afstemde (bijvoorbeeld ten tijde van 'La posta del cuore' in 1998), werden zijn imitaties van Massimo D'Alema en Silvio Berlusconi echte catchphrases.

Giuseppe Bertolucci wilde haar voor zijn film 'I cammelli' (met Diego Abatantuono en Claudio Bisio), de film die haar op het witte doek lanceerde. Gezien de uitstekende affiniteit die tussen de twee ontstond, filmden ze later samen 'Troppo sole', een virtuoos optreden waarin de actrice bijna alle rollen vertolkte die de acteur voor ogen had.scenario, onder andere geschreven in samenwerking met David Riondino, ook privé zijn partner.

De volgende film was 'Cuba Libre-Velocipidi ai tropici', volledig gebaseerd op een onderwerp van Riondino. In 1998 voelde ze zich klaar om voor zichzelf een risico te nemen en een poging te wagen in volledige autonomie. Zo maakte ze 'Donna selvaggia', een korte film waarin ze zichzelf achter de camera plaatste.

Maar Sabina heeft zich ook gewaagd aan theater, haar eeuwige en blijvende liefde. Vooral populair aan het begin van haar carrière, is het nu weer het middelpunt van haar interesses. Dankzij het artistieke partnerschap met haar broer Corrado en met Serena Dandini (de presentatrice en auteur van veel van haar tv-shows), heeft Sabina Guzzanti zichzelf live op het podium gezet in deRecital' show, waarin hij dankzij zijn grote vaardigheden als kunstenaar bekende en minder bekende personages voorstelt (sommige zijn echte macchiettas), zoals de dichteres, de schrijver, de non, de zeer onconventionele Valeria Marini of Irene Pivetti, Massimo D'Alema of zijn alomtegenwoordige, hilarische Silvio Berlusconi.

In november 2003 maakte Sabina Guzzanti een comeback met de eerste aflevering van haar programma 'Raiot', uitgezonden op Raitre, om twee redenen

De eerste: hoewel de uitzending in een nachtelijke periode (23:30) werd uitgezonden, waren de kijkcijfers uitzonderlijk goed.

De tweede: Mediaset voor de uitspraak van '. flagrante leugens en insinuaties "Tijdens het programma gaf ze haar advocaten opdracht om juridische stappen tegen haar te ondernemen.

De opnames van het programma gingen door, maar de uitzending werd opgeschort, wat tot veel controverse leidde.

Desondanks werden de eerste door RAI uitgezonden aflevering en de daaropvolgende gecensureerde afleveringen toch gefilmd en vrij verspreid op het internet, wat een enorm succes oogstte. De rechtszaak werd vervolgens aangespannen door de rechterlijke macht, die de beschuldigingen van Mediaset ongegrond achtte.

In 2005 presenteerde Sabina Guzzanti de documentaire 'Viva Zapatero!' op het filmfestival van Venetië, die de geringe informatievrijheid in Italië aan de kaak stelde met de bijdrage van satirische komieken uit andere Europese landen.

Daarna regisseerde hij de bioscoopfilms 'Le ragioni dell'aragosta' (2007) en 'Draquila - L'Italia che trema' (2010). In 2014 presenteerde hij in Venetië zijn nieuwe documentairefilm 'La trattativa', waarin de zgn. Onderhandelingen tussen staat en maffia .